Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου...

να πετάς την ωραιοποίηση του εαυτού σου στον Καιάδα

και να αγριεύεις με γρατζουνιές την αφή πάνω στο χώμα της
αποτύπωσης.
Να αφήνεις να σκιστεί το ακριβό σου ρούχο
και να ξηλωθεί το μεσοφόρι της καρδιάς σου.
Να αφήνεις ξέπλεκα τα μαλλιά της ζωής
κι ας κρύβουν οι τούφες την ορατότητα του νου.

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου.
Την αυθεντία σου να πουλάς όσο όσο στο παζάρι των ανέμων.
Το γόητρό σου να κατακερματίζεις
και να ταϊζεις τις εσωφωνές της αδυναμίας σου.
Να σπας τη βιτρίνα του high profile
και να έρχεσαι ζητιάνος της ίδιας σου της ζωής
να επαιτήσεις δικαίωμα αναδόμησης εσωχώρου αντίληψης,
γιατί η εξοικείωση με το φως
σε καλομαθαίνει και παύεις να εκτιμάς τα αυτονόητα.

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου,
για να εκτιμήσεις από την αρχή το ψεγάδι της διαφοροποίησής
σου από το πλήθος των ωραίων
και ακριβοπληρωμένων ηθοποιών της ζωής.