Μαντώ Δελακοβία

 

περπατάω στα τέσσερα
ελπίζω να φτάσω την γύμνια σου
να φάω ελάχιστη σάρκα
να φάω περίσσεια σαρκός

να σε αλώσω μέσα μου
να γίνει εγώ
τα θαυμάσιο πέος
και η ψυχή σου

η Αν Σέξτον
ρώτησε ένα μπλε κουστούμι
αν του αρέσει
ως υποφαινόμενη ποιήτρια

εκείνο απάντησε με σιωπή

η δική σου σιωπή
στην δική μου αντίστοιχη ερώτηση
είναι που μου ανοίγεις αίφνης
τα πόδια
και μπαίνεις
στο επτάκλειστο δωμάτιο
βυθίζοντας
το μαχαίρι του Ιονέσκο
ταυτόχρονα στην καρδιά

κ. καθηγητά
το αίμα μου τότε είναι η χαρά σου

όμως βρίσκω πως είναι
της φαντασίας το πρόσωπό μου
της φαντασίας τούτο το ποίημα
και συ φανταστικός που ρώτησα
ακόμα πιο πολύ

τη δουλειά έχει στα όνειρά μου
το μπλε κουστούμι σου
χωρίς πουκάμισο
με ένα εσταυρωμένο στο στήθος;

περπατώ στα τέσσερα
και σε φτάνω
φυλάξου
αν μέσα μου μπεις
η πόρτα θα κλείσει
πίσω σου
και τι να σε κάνω Μινώταυρε
στο λαβύρινθο της ζωής μου
ταίζοντας σε διαρκώς
τον παιδικό ερωτισμό μου και
το κοριτσάκι που
δεν μεγάλωσε ποτέ;

κάποτε θα μεγαλώσω
και αλίμονο
θα φαγοθείς
ως γλυκό κρέας ή
πολυκαιρισμένη ζάχαρη
της αιώνιας ανθρώπινης πείνας