το σμιλαγγι που αποκρίνεται

Γράφει η Μαργαρίτα Μηλιώνη

(μια συνομιλία με τον Τόμας Στέρνς Έλιοτ
με τον δικό του τρόπο)

Επειδή ήπια εκεί
που δένδρα ανθίζουνε και τρέχουνε βρυσοπηγές
εφ᾽όσον κάθε τι που έγινε θα ξαναγίνει
επειδή δεν υπάρχει μόνος του ο χρόνος
κι επειδή ο τόπος δεν είναι ποτέ μόνο τόπος
χαίρομαι που τα πράγματα είναι όπως είναι
αγαπητέ Τομ
χαίρομαι λοιπόν έχοντας να καταπιαστώ με κάτι
που να μου δίνει χαρά.

Επειδή δεν χρειάζεται να ελπίζω πως θα ξαναγυρίσω
επειδή δεν επιθυμώ τίποτα να λησμονήσω
τα ζητήματα αυτά που με τον ευατό μου
πάρα πολύ τα συζητώ
πάρα πολύ τα εξηγώ και δεν θέλω
γιατι δεν χρειάζεται να ελπίζω
τίποτα άλλο δεν χρειάζεται
παρά να αφεθώ
να ρέω ελεύθερα στο εδώ και τώρα

επειδή ετούτα τα φτερά
τούτη η μεταμόρφωση ήρθε ακριβώς την ώρα που έπρεπε
επειδή κι ό γέρικος αετός έχει καλή σχέση με τον ήλιο
επειδή θα ξαναγεννηθεί χίλιες φορές
και ο αετός πάντα νέος θα επιστρέφει

επειδή αυτό που έγινε θα ξαναγίνει
και κανένας θεός δεν θα το αποτρέψει
δεν ζητάμε συγχώρεση
γιατί ουδεμία αμαρτία διαπράξαμε
καμιά προσευχή λοιπόν για μας ούτε τώρα
ούτε την ώρα του θανάτου μας
γιατί εμείς στο φως θα αναληφθούμε
και δεν θα πεθάνουμε
όπως ακριβώς γνωρίζουμε ότι
συνέβη όχι στον πολύ μακρυνό από εμάς
Απολλώνιον από τα Τύανα

επειδή εδώ το φως
γέννησε τους θεούς
και κάθε άνθρωπος μικρός θεός
επειδή κάτω από το άγριο κυπάρισσο
δεν τερετίζουν αφυδατωμένα οστά
αλλά σάρκα κρουστή από τσαπελόσυκα που
ξεχειλίζουν χυμούς μέχρι έξω μέλι

ο χρόνος και ο τόπος
επειδή δεν γεννηθήκαμε στο Μισούρι
στο Μισσισιπή η στο Κολοράντο
αλλά στη Πύλο
πλάι στην σφακτηρία
έτσι λοιπόν
σπαραγμένη κι ακέραια
αποσταμένη και ζωοδότρα
τυρανισμένη ξεκούραστη
επειδή την φλεγόμενη βάτο
την άγγιξα στο Παλιόκαστρο
μια μέρα του Μαη κι ήμουν εγώ η βάτος η φλεγόμενη

εγώ και το μάτι που την κοιτούσε

μα ναι ναι
εγώ ήμουν που βάδιζα ανάμεσα μενεξέ και μενεξέδες
και ζουμπούλια
ναι με οδυνηρή επίγνωση και στο μαύρο κολύμπησα
μέχρι το βυθό
αλλά και τι μ αυτό
οι οδύνες της γέννας λησμονιούνται
και ποτέ δεν καταδέχεσαι γύρω από εκείνες να γυρίζεις
σα τα κουνόυπια γύρω από την λάμπα
εγώ ήμουν που
μιλώντας για ασήμαντα πράγματα
δυνάμωσα τις πηγές και ζωήρεψα
τις κρήνες

δρόσισα τον κατάξερο βράχο
όταν στης Δήλου
τα ερείπια γλάρος έκρωξα με τους γλάρους
στις φωλιές τους
εκεί που φυλάνε τα μικρά τους
εκεί γνώρισα τον φόβο
κρύφτηκα σε βράχο αιχμηρό
και απάντησα με κραυγή στις
τρομερές κραυγές
του θηλυκού γλάρου

Επειδή από τα μέρη του Αρνω Ντανιέλ
εμείς περάσαμε κάποτε
κι ήμουν τότε γυναίκα
κι έιχα τον τροβαδούρο μου
που μου έφερνε τραγούδια
επειδή πήρα το μαύρο βιβλίο
και γύρισα το ρόπτρον
η το αντίστροφο
και το πλησίασα κάποια στιγμή στα χείλη μου
και εναπόθεσα το φιλί μου
γιατί άνοιξε σαν ρόδι
σπασμένο στα δυο τη ζωή μου
και τη εναπόθεσε, εδω να

επειδή τούτος ο Αυγουστος
αυξάνει την χαρά των σταφυλιών
και αναμένεται το εφετινό κρασί
το πια εὐγεστο το πιο φίνο των τελευταίων ετών
επειδή και έχει και δεν έχει σημασία αν γεννήθηκες

στο Μισσούρρι του Μισσισιπή ή στο Μισίρι
επειδή περπατάνε στις μέρες μας οι άνθρωποι
μέρες μήνες χρόνια επειδή δεν βρίσκουν τόπο
να σταθούν
επειδή τα πράγματα που έγιναν
θα ξαναγίνουν
και τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τα αποτρέψει
επειδή το μπλέ κορίτσι
ξαναγεννήθηκε και
επειδή δανείστηκα το δικό σου τρόπο σήμερα
και είναι πολύ οι τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα
επειδή χωρίς το εμείς
δεν υπάρχουμε εμείς ούτε εσείς
επειδή
ωστόσο άλλο ο Ατλαντικός
κι άλλο η Μεσόγειος θάλασσα Τομ
επειδή η χώρα σου θαλασσοκρατεία
κι η δική μου σεμνή και ταπεινή
με κατοίκους μικρά παιδιά
που θέλησαν κι αυτά να παίξουν τους μεγάλους
επειδή εσείς εκεί οι τράπεζες και το Σίτυ
αγαπητέ Τομ
αλλά εμείς εδώ η ποικιλία της βλάστησης και των ιαματικών φυτών
εδώ φυτρώνει το σμιλάγγι εδώ και η άρκευθος
εδώ ο βασιλικός το δενδρολίβανο
και στα δάση του Πηλίου ο Κένταυρος Χείρωνας
ξαποσταίνει κάτω από τις μεγάλες καστανιές
επειδή η μυθολογία είναι
μπλεγμένη με την ζωή μας
όσο το σμιλάγγι με το φράχτη
και τους θεούς μας τους φοράμε κατάσαρκα
γιατί ο τόπος και ο χρόνος είναι
ένα και μεις μαζί τους
μεταμορφωνόμαστε ζούμε και πεθαίνουμε
επειδή το τόπος δεν είναι μόνο τόπος αλλά
και ο χρόνος που πέρασε όπως ο αέρας
και αφήνει τον κορμό της ελιάς με αυτήν την συστροφή
σαν έλατήριο που συμπιεσμένο
απο στιγμή σε στιγμή θα εκτοξευθεί
θα αφήσω ατελές κι αυτο το ποίημα
Τομ, για να επιστρέψω
γιατί βλέπεις όσο έχουμε ιστορίες
να λέμε κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ

 https://margmil.wordpress.com/2017/01/04/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9/