Tέσσερα ποιήματα

 

Γράφει ο Στρατής Παρέλης //

 

 

 

 

Ποιητικά γεγονότα…

 

Ουδέτερα αναγνώθω πια την ανάγκη

Πληρούνται τα πάντα αντηχούν

Μια σκέψη έχει πάντα αντίκρισμα

Ακούγεται που εκφωνείται απ’ τον ουρανό

Μεγαλειώδης.

 

Το ‘’γεγονός’’ τροφοδοτεί την αγρύπνια μου

Καταφατικά είμαι εκείνος που πεθαίνει

Ραγίζει και αμφισβητεί τους νόμους τούτο το φεγγάρι

Που με δικαίωσε να επιμένω σε θαύματα.

 

Κι όταν η Ποίηση ασφυκτιά

Μέσα σε λέξεις που έχουν χάσει την βαρύτητα

Είναι ο ουρανός μια γεννήτρια

Που τα νοήματα με ρεύμα ανατροφοδοτεί

Για να ξαφνιάσουνε τους πάντες!

 

 

 

Τσακισμένο μανιφέστο μιας Στιγμής..

 

Υπενθυμίζονται οι λέξεις για να μην χαθούνε·

Πολλά σχεδίασα που ‘’δεν μου βγήκανε’’ ποτέ

Τώρα καθεύδω αντιφατικά ο ίδιος που ήμουνα

Κι ας έχω αλλάξει σίγουρα πολύ·

 

Στον πυρετό της έννοιας σκύβω το κεφάλι

Με σημαδεύει ξίφος κι αν αντιμιλώ

Είναι που αναρχεύουν μέσα μου οι στιχομυθίες

Σαν για να φτιάξουν κάτι πιο σαρωτικό·

 

Πώς θα θρησκεύω σε πενήντα χρόνια

Σαν υφιστάμενα αστείος σκελετός-πώς

Θα με ζώνουν φίδια όταν θα μιλώ για άλλη Παρουσία

Και ρήματα θα ξεστομίζω βλάσφημα αισχρά…·

 

Θα μείνω άραγε ο ταπεινός επαίτης

Που με τον λόγο του κάποιον παρακαλεί,

Ή θα ακολουθώ πορεία ενός που μέσα του ξοφλήσαν όλα

Και μένει άστεγος και με φραγμένο τον λαιμό..

 

Α λέξη λέξη έφτιαξα ένα κουκούλι

Μέσα του κλείστηκα και το πληρώνω εδώ

Έφτασα να είναι οι αγωνίες φως μου

και στα σκοτάδια που με φόβισαν μοιράστηκα…

 

Ώσπου να δω πίσω από κείνα που δεν βλέπω

ώσπου να φέρω σ’ ένα ζύγι την Στιγμή

σκεπάσου βεβαιότητες αμφιβολίας καρδιά μου

και έλα να συμπεράνουμε αγάπη μες τον μιαρό καιρό…

 

 

 

Αλαζονεία προ της μαντεψιάς και προ της συντριβής…

 

Ντύνεται λούστρο η Αλήθεια και χυμά

στα χυτήρια των μύθων.

Όλα δακρύβρεχτα τα αγωνιστικά σενάρια – λες

Και δεν αλλάζει τίποτα μες τις αλαζονείες μας.

Χρωματισμένα με μπαρούτι λόγια που υπέπεσαν από τον έρωτα

Και ζούνε μες τον σάλαγο της αστραπής.

Στα κοντέρ οι ταχύτητες είναι αυτές που δεν έπρεπε διόλου να είναι-

Ταυτόχρονα πεθαίνουμε και ταυτόχρονα

Ζούμε:-σαν να κανιβαλίζει πάνω μας και η φθορά και μια υπερφίαλη ατζαμοσύνη.

Όσο το ψάχνω τόσο φεύγω πιο συνένοχος στο μυστικό.

Εξομοιώνομαι με κείνο που δεν μπόρεσα να ενστερνιστώ.

Κι απ’ τα ποιήματα μου μένει

Το κατακάθι όπως του καφέ που είναι έτοιμος να μαρτυρήσει

Ανούσιες μαντείες, που δεν μ’ αφορούν, ειρωνικά…

 

 

 

Κρυφή συνάντηση!..

 

Διαφανές το μέρος μας που δεν ερμηνεύεται-

Και το αναμοχλεύουν

συγκερασμοί ποιητικοί

Λες κι ο Δημιουργός κάπου το παραμέλησε το θαύμα του

Και ‘’ την πατήσαμε’’ –

 

Μια νύχτα περπατούσα έξω απ’ τα κοιμητήρια

Οι νυχτερίδες τσούρμο πάνω απ’ την σκιά μου

Ζάλιζαν το μυαλό μου και το κούραζαν-

 

Τι αμερόληπτος που είναι ο θάνατος! Σκεφτόμουνα·

Τι ισοπεδωτικός! Ενώ μια μελωδία του φεγγαριού

ίσα που ακούγονταν και έμοιαζε

απομεινάρι από ποίημα της Σαπφούς

που κρυφογέλαγε

με το μελαχρινό μουτράκι της

πέρα απ’ τον ελαιώνα!