ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (1978) ...,

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

                        ΠΑΤΜΟΣ

Είναι πριν τον γνωρίσεις που αλλοιώνει ο θάνατος·
από ζώντας με τις δαχτυλιές του επάνω μας
ημιάγριοι το μαλλί αναστατωμένο σκύβουμε
χειρονομώντας πάνω σ' ακατανόητες άρπες. Αλλ'
ο κόσμος φεύγει...
Αϊ αϊ δυο φορές τ' ωραίο δε γίνεται
δε γίνεται η αγάπη.

Κρίμας κρίμας κόσμε
σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί·
και κανείς κανείς δεν έλαχε
δεν έλαχε ν' ακούσει ακόμη
καν φωνήν αγγέλων καν υδάτων πολλών
καν εκείνο το «έρχου» που σε νύχτες αϋπνίας μεγάλης
        ονειρεύτηκα

Εκεί εκεί να πάω σ' ένα νησί πετραδερό

που ο ήλιος το λοξοπατάει σαν κάβουρας

κι όλος τρεμάμενος ο πόντος ακούει κι αποκρίνεται.

Πάνοπλη με δεκάξι αποσκευές με sleeping bags και χάρτες
πλαστικούς σάκους κοντάμετρα και τηλεοπτικούς φακούς
κιβώτια με φιάλες μεταλλικό νερό
κίνησα -δεύτερη φορά- και τίποτα.

Κιόλας η ώρα εννιά στο μόλο της Μυκόνου
έσβηνα μες στα ούζα και στα εγγλέζικα
θαμώνας ενός ουρανού ελαφρού όπου όλα
τα πράγματα βαραίνουν δυο φορές το βάρος τους

Και ο Αντιφωνητής:

                        Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Στενός ο δρόμος - τον πλατύ δε γνώρισα ποτέ

ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα

τότες που σε φυλούσα κι άκουα θάλασσα...

Κι είναι από τότες λέω - είναι η ίδια η θάλασσα

φτάνοντας μες στον ύπνο μου που 'φαγε τη σκληρή την πέτρα

κι άνοιξε τ' αχανή διαστήματα. Λόγια που έμαθα

σαν περάσματα ψαριών πράσινα

με γαλάζια κιμωλία χαρακωμένα

παραμιλητά που ξυπνητός ξεμάθαινα

και πάλι κολυμπώντας ένιωθα κι ερμήνευα

Ιωάννης των ερώτων

μπρούμυτα

στις κουβέρτες κρεβατιού επαρχιακού ξενοδοχείου

με το γλόμπο γυμνό στην άκρη από το σύρμα

και τη μαύρη κατσαρίδα σταματημένη πάνω απ' το νιπτήρα.

Προς τι προς τι να 'σαι άνθρωπος

ο βαθμός της πολυτέλειας μες στο ζωικό βασίλειο

τι μπορεί να σημαίνει

εξόν κι αν έχεις ώτα ακούειν

μη φoβού α μέλλεις πάσχειν.

Εγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπόμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ' τις πόρτες έξω.

Αν έχεις ώτα ακούειν. Εγώ άκουσα
βουή σαν από πελαγίσιον κόχυλα

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (1978) ...

                              

  Α'

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

                         ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ροές της θάλασσας κι εσείς

των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!

απ' τα νερά της νύχτας τ' ουρανού κοιτάξετε

πως ανεβαίνω

αμφίκυρτη

σαν τη νέα Σελήνη

και σταλάζοντας αίματα.

Ποιητή τζιτζίκι μου εγκαταλειμμένο

μεσημέρι δεν έχει πια κανείς·

σβήσε την Αττική κι έλα κοντά μου.

Θα σε πάω στο δάσος των ανθρώπων

και θα σου χορέψω γυμνή με ταμ ταμ και προσωπίδες

και θα σου δοθώ μέσα σε βρυχηθμούς και ουρλιάσματα.

Θα σου δείξω τον άνθρωπο Baobab

και τον άνθρωπο Phagus Carnamenti

τη γερόντισσα Cimmulius και το σόι της όλο

το σαρακοφαγωμένο απ' τα παράσιτα·

θα σου δείξω τον άντρα Bumbacarao Uncarabo

τη γυναίκα του Ibou-Ibou

και τα παραμορφωμένα τέκνα τους

τα μανιταρόσκυλα

τον Cingua Banga και την Iguana Brescus

Μη φοβάσαι

με το χέρι μπροστά καθώς φανός θυέλλης

θα σε οδηγήσω

και θα σου χιμήξω·

τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου

Και ο Αντιφωνητής:

                   ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ

Ό,τι να δεις - καλώς το βλέπεις
αρκεί να 'ναι: Αναγγελία.
Το ελάχιστο νέφος ουριοδρομώντας η Σελήνη
των δέντρων ο αλιγάτορας
και η σκυθρωπή των λιμνοθαλασσών γαλήνη
με το πατ-πατ το μακρινό της γκαζομηχανής
αν ο κόσμος μια για πάντα ειπώθηκε: Αναγγελία.

Ποίηση ω Αγία μου - συγχώρεσέ με

αλλ' ανάγκη να μείνω ζωντανός

να περάσω από την άλλην όχθη·

οτιδήποτε θα 'ναι προτιμότερο

παρά η αργή δολοφονία μου από το παρελθόν.

Κι αν απάνω μου μείνει ανεξάλειπτη

κάθε λαίλαπα σαν εγκαυστική

θα' ρθει το πλήρωμα των ημερών

βουστροφηδόν θα εξαφανίσω τον εαυτό μου.

Εξόν κι αν μήτε αυτός υπάρχει

αν στα βάθη μέσα των ωκεανών

βυθίζοντας οι μέρες οι ξανθές πήραν μαζί τους

μια για πάντα το είδωλο

το Φωτόδεντρο

με τους χίλιους εκτυφλωτικούς των πουλιών σχίστες

και τους Μήνες ολόγυρα στις μύτες των ποδιών

συλλέγοντας μες στην ποδιά τους

κρόκους μικρούς γυρίνους των αιθέρων.

Είναι που οι άνθρωποι δεν το θελήσανε ειδαλλιώς...

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

η αλήθεια. -έτσι δε λένε;- είναι οδυνηρή

κι έχει ανάγκη, να ξέρεις, απ' το αίμα σου

έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου·

απ' αυτές και μόνον θα περάσει -εάν περάσει

καπότες η ζωή που μάταια έψαχνες

με το σφύριγμα του άνεμου και τα ξωτικά

και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα...

Μπρος! Ανοίξου! Φύγε!

Δίχως ρόπαλο και δίχως σπήλαιο

μες στους εξαγριωμένους βροντόσαυρους

κοίταξε να βολευτείς μονάχος σου

να εφεύρεις μια γλώσσα ίσως τσιρίζοντας:

ί ι ι ι ι.

Τότε που θ' ακούσεις πάλι πάλι να σου τραγουδώ
να σου τραγουδώ τις νύχτες πάνω στο ξυλόφωνο:
«Μες στο δάσος πήγα ντράγκου-ντρούγκου
μ' έφαγαν τα δέντρα ντρούγκου-ντρου
μ' έκαναν κομμάτια, ντράγκου-ντρούγκου
μ' έριξαν στα όρνια ντρούγκου-ντρου».

Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.

Και ο Αντιφωνητής:

Μες στο κενό θησαύριζα και τώρα πάλι
μες στους θησαυρούς μένω κενός.

Ω αντίο Παράδεισοι και αζήτητες δωρεές
φεύγω πάω κατευθείαν επάνω μου
εκεί μακριά που βρίσκομαι.

Ήρθε η στιγμή. Μαρία Νεφέλη
πάρε το χέρι μου - σε ακολουθώ^·
και το άλλο υψώνω -ιδές- με την παλάμη
αναστραμμένη ανοίγοντας τα δάχτυλα
ένα ουράνιο άνθος:
«Ύβρις» όπως θα λέγαμε ή και «Αστήρ»

Ύβρις- Αστήρ Ύβρις-Αστήρ
ιδού το στίγμα φίλοι
πρέπει να κρατήσουμε την επαφή.
Μη μου γελάτε την τόση αδεξιότητα
κι είναι το ξέρετ' ενάντιος ο καιρός.

Τέτοιαν εύστοχη δείξε αδεξιότητα

                                και να: ο Θεός!