ΒΥΘΟΣ

"Ξέρω πως γράφονται οι στυφές, άνυδρες λέξεις.
Εκείνες που ξεφυλλίζοντας τα λεξικά
σταματάς τρομαγμένος πάνω τους
και θυμάσαι τη γεύση τους.
Δεν θέλω τις γκρεμισμένες λέξεις.
Μη δεν είναι ο κόσμος πια ερείπια;
Θέλω την Άνοιξη που μου χρωστάς
νάναι και πρώτη και τελευταία
μακριά απ΄το α της αβύσσου."

http://minapapanikolaou-thoughts-and-arts.blogspot.gr/

Κόκκινο

Έχω πάψει από καιρό να γράφω άριες,
ρομαντικές κατακλείδες και νανουρίσματα.
Δεν οδήγησαν πουθενά
παρά στο παιδί που έκρυβα καλά προστατευμένο.
Ούτε πέρασε απ΄το μυαλό μου πως το εκθέτω σε κίνδυνο.
Ύστερα, ένα ηλιόλουστο -κατά τ΄άλλα- πρωινό, διαπίστωσα
πως διαπράττω το ποινικό πλέον αδίκημα,
της έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο.
Πανάθεμα τα μάτια σου,
τις ομολογίες
και τα περιθώρια της αγνότητας για ανάκαμψη.
Αδύνατον.
Κόκκινο της περίφραξης,
κόκκινο της πληγής που σου ανοίγω
όταν παραβιάζεις τα θεμέλια του οίκου μου,
κόκκινο της κραυγής που θα σε διαπεράσει σαν δεις τη μάνα που κρύβω μέσα μου,
για κάθε απειλή προς τα παιδιά του νου.
Κόκκινο,
κάπως έτσι το κατανοούν
ακόμα κι οι τυφλοί το νόημα του πόνου.

************************
Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Μίνα Παπανικολάου

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ!

 

 

 

Ένας Φίλος

Ξέρεις πώς είναι ν΄αμφιβάλλω,
ν΄απελπίζομαι,
μιας και μου αναιρούν κατ΄επανάληψη τις θεωρίες;

Κι αν δημιουργείς δικές σου ή αναπαράγεις τις ήδη γνωστές
έχεις τον τρόπο ν΄απλοποιείς την πιο δύσκολη εξίσωση.

Κι εγώ-να ξέρεις- δεν συμπάθησα ποτέ τα μαθηματικά.

Οι αριθμοί με βοηθούσαν να μετρώ απουσίες
κι έτσι, σιγά-σιγά, με φόρτισαν εναντίον τους με αρνητικά πρόσημα
κι απέχθεια.

Μείνε στα νησιά , τις πόλεις και τα ταξίδια σου,
ερωτευμένος ποιητής με την Ελλάδα σου.
Μα τη σοφία σου
μοίρασε  όσο μπορείς.
Κάποτε θα ανθίσει έως και στην καρδιά του  πιο τρομερού χειμώνα.

 

"για τον Στρατή Παρέλη"

ΠΑΝΣΕΛΗΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Είχες κάτι από πανσέληνες στιγμές παλίρροιας.
Πώς σκορπά και χάνεται το πιο θηριώδες κύμα;

Έτσι.
Υπόκωφα κι αδιευκρίνιστα.

Καλοκαιριάζει χαρές.

Απουσιάζεις.

Ανίατη χαρά

Σαν να μην μπορούν να γραφτούν ποιήματα
παρά μόνο μέσα απ' τα μάτια σου.
Παράξενα ψήγματα ειρήνης, σε καιρό πολέμου.
Ξεκουράζονται γλυκά
μελετώντας
την κάθε όψη των νοημάτων.

Ξιφομαχούν οι αντιρρήσεις μου
με τις χορδές της φωνής σου.
Δεν άλλαξε, είναι μόνο λίγο πιο διστακτική στα φωνήεντα.

Διαπιστώνω ξανά
πως αντέχω να σε χάνω.
Είναι προτιμότερο απ΄το να μην σ΄έχω.
Κι έτσι
μου έμεινε η χαρά να γράφω για σένα.
Πόσο μεγάλη όμως κι ανίατη χαρά!

Κατακαρδοκαλόκαιρο

Buterrfly by Jaanika Talts





Γίναμε μαντήλια στα μουράγια.

Άνεμοι μας πάνε.

Μα, μας πάνε μακριά;

Κι είναι κατακαλόκαιρο..

Θ΄αλλάξω τη σειρά των λέξεων,

θάναι πια κατακαρδοκαλόκαιρο.

Οι άνθρωποι, το καλοκαίρι χτυπιούνται κατάκαρδα.

Οι άνθρωποι όμως.

Κι έπειτα θα βάλω το καλοκαίρι στη θέση του.

Δίπλα στον ήλιο, χωρίς να ζεματά ψυχές.

Να γράφει μόνο κελαρυστά ποιήματα.



Καλοκαίρι 2012

Και μη -πια-ρωτάς..

Έμειναν ανερμήνευτες οι αλήθειες του κόσμου.
Κάπου εδώ γύρω τριγυρνούν αποκαμωμένες οι θλίψεις.
Κι οι ποταμοί; ρωτάς..
Οι ποταμοί
όπως κι οι θρύλοι
όπως κι οι μύθοι
μένουν μετέωροι
κι ανεπίδοτα τα ψιθυρίσματα της πέτρας στα νερά.
Μοιάζουν όλα γυμνοί κορυδαλλοί
χωρίς λαλιά.
Και ποιός θα ψάλει εμβατήρια χαράς; ρωτάς..
Κι όλο ρωτάς, ρωτάς..
Ζωή ολόκληρη στα χέρια σου δεν πήρες.
Κι ούτε που αποφάσισες να ραγιστείς στην πέτρα.
Μόνο απαντήσεις έτοιμες ζητούσες.
Η ζωή δεν αντιγράφεται.
Πλανιέται αεράκι κι αφρός ολοτρόγυρά σου
κι εσύ είσαι ο δημιουργός κι ο άξιος τεχνίτης.
Της πέτρας, των νερών και των αφρών.
Ουρανού καταδότης μην καταδεχτείς.
Και της αγάπης παραχαράκτης, μήτε..

Ανθός της γης και των νερών κρουνός αγέραστος, να σε χαρώ.
Και μη- πια -ρωτάς..

Μην μιλάς για τη φωτιά,

Ο χρόνος αδυνατεί να συλλέξει
όλα εκείνα που επιμελώς εγκαταλείψαμε.

Η φυγή μας, άτακτη .
Η αλήθεια καταρρέει.

Μην μιλάς για τη φωτιά,
αν δεν έχεις αποφασίσει να γίνεις άνεμος.

ΑΙΡΕΤΙΚΟ

Να θυμηθώ να κλείσω τα παραθυρόφυλλα.
Δεν είναι καιρός για φερτές καταιγίδες.
*
Οι ασέληνες, καίρια άσπονδες νύχτες ,
αυτοκαταργούνται.
*
Κλειστόν λόγω τιμής κι αδράνειας.
*

ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ

Αν μου κρατούσες το χέρι,
αν δεν δίσταζα να σφίξω το δικό σου
με την εγκαρδιότητα που ξαφνιάζει την καρδιά
και η αφή την κάνει να σκιρτά ανήμπορη να μην ενδώσει στα μελλούμενα.
Αν εξερευνούσες, γυμνός από εγωισμό –τι τραγωδία-τα κλειστά μου βλέφαρα, σαν προσπερνάς και λίγο αγγίζεις έναν ώμο συγκαταβατικό,
ίσως αναγνώριζες στους τονισμούς των λέξεων, την αρχαία φλέβα που συναντά επιτέλους την καρδιά της.
Αν ήσουν η γη, θα ένοιωθες πως βαραίνει το βήμα σαν απομακρύνομαι και πίσω κοιτώ μέχρι να χαθείς.
Αν ήσουν εσύ, με τα μάτια σου κλειστά, θα γύριζα, μόνο για να κουρνιάσω σε μια αγκαλιά που από πάντα είχε το σχήμα μου.
Μα όλα έχουν την όψη του χιονιά..
Εσύ καθώς φεύγεις, ραγίζεις την πυξίδα.
Οι ορίζοντες, καταγράφουν βλαβερούς συνειρμούς..
Αν δεν ήταν των ονείρων η κορυφογραμμή αόρατη. ..
Αν δεν ήταν η όραση προδοτική..
Αν δεν ήσουν εσύ..

ΘΑ Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΑΠΛΑ κι ΑΠΕΡΑΝΤΑ

Φρόντισες σήμερα να λείπεις
και φοβάμαι πως για πάντα λείπεις.
Φτερούγες του χειμώνα αν φορούσε η μέρα,
λίγο θα προσομοίαζε με το σκοτάδι
στη στενή άκρη του πλανήτη που μου αναλογεί.

Τρομάζω όταν λείπεις.
Και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Η Δευτέρα είναι σαν κάθε Δευτέρα, είτε χειμώνας, είτε άνοιξη.
Φρόντισε να μην λείψεις ποτέ ξανά ...
Τόχω σε κακό, να μην μπορώ να ταξιδέψω για ένα δευτερόλεπτο αιωνιότητας στο γαλάζιο των ματιών σου.
Κι ύστερα, για σκέψου, δεν έχει νόημα αν μιλώ ή σωπαίνω, αν τραγουδώ ή τραυλίζω, αν χαμογελώ ή θλίβομαι.

Πόσο μεγάλη η αλήθεια που πάει και κρύβεται,
-αν είναι δυνατόν!- στο φύσημα του αγέρα,
πριν καλονυχτώσει η ρολογιά.

Ο ήλιος, αδιαμαρτύρητα, όπως κάθε αυγή,
θα κάνει την ίδια διαδρομή: μάτια, χαμόγελο, μάτια.

Ο ενδιάμεσος χρόνος,
που η ρολογιά σταματά να ονειρευτεί
πως ανεβαίνοντας στους ουρανούς
θα συναντήσει το άλλο της μισό,
είναι η ώρα που λέω πάλι:
θα σ΄ αγαπάω απλά κι απέραντα!

ΘΕΑΤΕΣ

4.
Μείναμε θεατές του έξω κόσμου, από επιλογή.
Στο τραπέζι μας, γύρω-γύρω, κάθησαν οι παλιοί μας φίλοι.
Οι καινούριοι, διατράνωναν την ηθική του νεοφερμένου νου.
Φρέσκιες ιδέες,
παλιές λογικές,
των απόλυτων "θέλω".

~Θέλω να με προσέχεις.
Θέλω να με πιστεύεις.
Θέλω να με ακούς.
Αργότερα: Θέλω να κάνεις λίγο πιο πέρα,
δεν χωράμε μαζί, δεν το βλέπεις;~

Κι ύστερα, οι παλιοί μας φίλοι, οι πιο σεβάσμιοι
εκείνοι που ξέρουν την αξία του "άχρηστου δέντρου" *,
δάκρυσαν.

Κανείς δεν κατάλαβε τον κρυμμένο ηρωϊσμό του,
παρά μονάχα όσοι κοινώνησαν τη σκιά του.

Μείναμε να κοιτάμε,
οικοδεσπότες της αμήχανης σιωπής.

Ποιά Άνοιξη ανθίζει, αναρωτηθήκαμε,
όταν την μαραίνουν εκείνοι που της τάχθηκαν φύλακες;




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* Χόρχε Μπουκάι-O δρόμος της ευτυχίας-Φύλλα πορείας ΙV