ΓΚΑΣΕΛΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Κανείς δεν ένιωθε το άρωμα
από τη σκοτεινή μαγνόλια της κοιλιάς σου.
Κανείς δεν ήξερε πως τυραννούσες
ένα κολίβριο του έρωτα ανάμεσα στα δόντια σου.

Χίλια αλογάκια περσικά κοιμόντουσαν
επάνω στου μετώπου σου τη φεγγαρόλουστη άπλα,
όταν εγώ τέσσερις νύχτες σφιχταγκάλιαζα
τη μέση σου που οχτρεύεται το χιόνι.

Σε γύψο ανάμεσα και γιασεμιά, το βλέμμα σου
ήταν ένα χλωμό μπουκέτο σπόροι.
Μέσα στα στήθια σου έψαχνα για να σου δώσω
τα φιλντισένια γράμματα που λεν παντοτεινά.

Παντοτεινά, παντοτεινά: κήπος της αγωνίας μου,
το σώμα σου το φευγαλέο για πάντα,
το αίμα των φλεβών σου μες στο στόμα μου,
το στόμα σου πια δίχως φως για τη θανή μου.

Federico Garcia Lorca, "Divan del Tamarit"
Μετάφραση Τάκης Βαρβιτσιώτης

Του γλυκού παράπονου

Φοβάμαι να το χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τον τρόπο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονάω να βρίσκομαι σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά, και ότι πιο πολύ πονάει
είναι που δεν έχω το λουλούδι, λάσπη ή άργιλο
για το σαράκι του πόνου μου.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου

Μη με αφήσεις να χάσω αυτό που έχω κερδίσει
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ’ το Φθινόπωρό μου το χαμένο.

Sonetos de amor oscuro
Federico García Lorca
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Του γλυκού παράπονου

Του γλυκού παράπονου

Φοβάμαι να το χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τον τρόπο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονάω να βρίσκομαι σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά, και ότι πιο πολύ πονάει
είναι που δεν έχω το λουλούδι, λάσπη ή άργιλο
για το σαράκι του πόνου μου.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου

Μη με αφήσεις να χάσω αυτό που έχω κερδίσει
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ’ το Φθινόπωρό μου το χαμένο.

Sonetos de amor oscuro
Federico García Lorca
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα

Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα

Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

Σκόρπιο Αίμα

Αποσπάσματα από
Το Σκόρπιο Αίμα

(Ελληνική απόδοση ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ)

.... Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το θάνατό του φορτωμένος.
Γύρευε να ' βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ' όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.

....

Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από το βοσκοτόπια πέρα
ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.


....

Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.

....

Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

....

Γειτονιά στην Κόρδοβα

Γειτονιά στην Κόρδοβα

Τοπικό νυχτερινό

Στο σπίτι φυλάγεσαι
από τ' άστρα.
Η νύχτα καταρρέει.
Μέσα, είναι μια μικρή νεκρή
μ' ένα άλικο τριαντάφυλλο
κρυμμένο μέσα στα μαλλιά.
Έξι αηδόνια την κλαίνε
στα κάγκελα του παραθυριού.

Οι άνθρωποι πάνε αναστενάζοντας
μ' ανοιχτές τις κιθάρες.

Μαχαίρι

Μαχαίρι

Το μαχαίρι,
μπαίνει μέσα στην καρδιά
όπως το υνί του αλετριού
μέσα στη στέρφα γη.

Όχι.
Μη μου το καρφώνεις.
Όχι

Το μαχαίρι,
σα μια αχτίδα του ήλιου,
πυρπολεί τα τρομαχτικά
τα βάθη.

Όχι.
Μη μου το καρφώνεις.
Όχι. Μη.

Η Κιθάρα...ΛΟΡΚΑ

Η Κιθάρα

Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Σπάνε οι κούπες
της χαραυγής.
Αρχίζει ο θρήνος
της κιθάρας.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει μονότονα
ως κλαίει το νερό,
ως κλαίει ο άνεμος
πάνω στο πεσμένο χιόνι.
Αδύνατο 'ναι
να την κάνεις να σωπάσει.
Κλαίει για πράματα
μακρινά.
Αμμουδιά από ζεστό νοτιά
που πεθυμάει άσπρες καμέλιες.
Κλαίει το βέλος δίχως στόχο,
το βράδυ δίχως χαραυγή,
και το πρώτο πεθαμένο πουλί
πάνω στο κλαδί.
Ώ κιθάρα!
Καρδιά βαριοπληγωμένη
από πέντε σπαθιά.