Τάκης Βαρβιτσιώτης

Στον Γιάννη Ρίτσο




10



Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο

Ταξιδεύοντας από τη μιαν όχθη στην άλλη

Πάνω στην πλώρη ενός καραβιού

Μοιράζοντας κόκκινα γαρύφαλλα

Στους ναυαγισμένους

Ανακαλύπτοντας περίσσια θύματα

Που δεν χάνονται

Ακόμα κι όταν κλείσαμε τα μάτια

Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο

Ακολουθώντας ένα ποτάμι όπου σμίγουν

Αίμα και φως

Παίζοντας μια σάλπιγγα

Που συναδέλφωνε όλους τους ανθρώπους

Που έκανε να σωριαστούν οι τοίχοι

Και να γίνουν κίτρινη σκόνη

Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο

Ολομόναχοι σ’ ένα κελλί

Κρυμμένοι άλλοτε σ’ ένα σεντούκι

Κι άλλοτε πάλι στριμωγμένοι

Σε μια λουρίδα ήλιου

Που θα μπορούσε να τη σβήσει

Ακόμα και το χέρι

Ενός αδιάφορου επισκέπτη

Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο

Εκεί όπου σήμερα ηγεμονεύει η σιωπή

Τραγουδώντας εύθυμα τραγούδια

Μαζεύοντας μ’ ένα φτυάρι τα χιόνια

Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση

Που χωρίζει τη γη από τον ουρανό

Σ΄ ανακαλύπτω πάλι

Σ΄ ανακαλύπτω πάλι
Ω επισκέπτρια νυχτερινή
Μαστιγωμένη απ' όλους τους ανέμους
Και υψώνω ένα δέντρο
Για να στηρίξω τη λύπη μου
Και ξεδιπλώνω έναν ουρανό
Για να προετοιμάσω την πτήση μου
Ίσαμε σένα

Πόσο μακρύς ο δρόμος
Για να φτάσω την ερημιά των ματιών σου
Για ν' ανασύρω τα μάτια σου
Μέσ' απ΄ τη στάχτη του καιρού
Να ξεχωρίσω τα λόγια σου
Που ολοένα ξεμακραίνουν
Και μόλις ακούγονται
Ίδιο ανατρίχιασμα νερού