Ταυτοπροσωπία

Το έχω υιοθετήσει αυτό το Αγρίμι
το εκπαιδεύω
κρατώ σφριγηλό το σώμα του
να 'ναι σε ετοιμότητα
σαν εμφανιστεί
ο κίνδυνος.
Δεν ξέρω από πού έρχεται.
Τον κυνηγάς
ή σε επιλέγει;

Στα διαλείμματα υποψιάζομαι
πως εγώ ο θηριοδαμαστής
είμαι ο κίνδυνος
εγώ η εκπαιδευόμενη
είμαι ο κίνδυνος
μα κυρίως
εγώ όταν με συνειδητοποιώ
είμαι ο κίνδυνος

και το γυμνασμένο σώμα μου
δεν ξέρει πώς ν' αντισταθεί
σε μένα
που το υποκινώ
και ζω μέσα του
χωρίς να με έχει επιλέξει.

Εισαγωγικό μάθημα yoga

Ευτυχώς
έχει δροσιά σήμερα
μπορώ να κλείσω τα παράθυρα
ν' αγκαλιαστώ με την ηχομόνωση
και να με μελετήσω,
μην αμελέτητη παρακμάσω
στα χέρια ενός χορτάτου
(ή ακόμη χειρότερα νηστικού) μικροαστού συζύγου.

Τα παιδιά λείπουν.
Μάλλον κάπου θα σπουδάζουν.
Τα καλά μου.. από μένα θα πήραν.
Κάποτε διάβαζα κι εγώ πολύ.
Τώρα προσποιούμαι.
Έχω παλιές μνήμες όμως
και είμαι καλή στο να τις ξεθάβω
για να προκαλέσω εντυπώσεις.
Είμαι καλή και στην αντιπαράθεση.
Πριν καταργηθούν οι ολοκληρωμένες αναγνώσεις
είχα προλάβει να μελετήσω
την "Τέχνη να έχεις πάντα δίκιο".
Έτσι, ξέρω πώς να διατηρώ το πάνω χέρι.

Όλα έχουν τουλάχιστον έναν σωστό τρόπο χρήσης.
Βιβλίο, μαχαίρι, ένστικτο, κορμί, μυαλό.

Τώρα μελετώ το κορμί.
Είναι στη μόδα η ευεξία
και η vegan αισθητική μου
δεν μου επιτρέπει να κανιβαλίζω.
Έκοψα το τσιγάρο
και το στόμα μου πλέον μυρίζει ατμό βανίλιας
όπως και οι λέξεις μου.
Αυτό είναι το εισαγωγικό μου μάθημα yoga.
Ήρεμα αναπνέω από την κοιλιά
στέκομαι ευθυτενής
και στοχάζομαι πάνω σε φλέγοντα ζητήματα
μνημόνια, μακεδονικό, μεταναστευτικό, ανεργία
σύγχρονη δουλεμπορία, νομιμοποίηση κάνναβης
και μετά την πρώτη ώρα
στρέφομαι πιο εσωτερικά, στον εαυτό μου,
στοχάζομαι υπαρξιακά,
με ψάχνω στο κενό του δωματίου,
μέσα στο όνομα που μου έδωσαν,
κάτω από τα ρούχα που φοράω,
έξω από τους ρόλους που κατέχω στη ζωή μου,
εξαγνίζω την ύλη μου
την ώρα που ο πόνος στον κόσμο έχει περισσέψει.

Μόλις ολοκληρωθεί ο διαλογισμός
ψιθυρίζω λέξεις που ξεκλειδώνουν τις κλειδώσεις του μυαλού μου.
Είμαι εγκεφαλικός τύπος.
Παλαιότερα μιλούσα γρήγορα.
Τώρα αργά, με εμβάθυνση.
Εθίζεσαι να μ' ακούς.
Ευτυχώς δε μιλώ πολύ για γυναίκα.
Δεν είναι της μόδας.
Οι αριστερές που φωνάζουν έχουν παρακμάσει.
Η κοινωνία έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει.
Έξω από το παράθυρο
(ή/και μέσα... στο ψηφιακό του πλαίσιο)
κάτι συμβαίνει
δεν προλαβαίνω να εστιάσω.
Τρέχουν τόσο γρήγορα όλα
κι εγώ από τακτ κινούμαι αργά.
Είναι προσόν να δίνεις την αίσθηση πως
δε βιάζεσαι
σε έναν κόσμο που λαχανιαζει να δει
και να τον δουν.
Δε βιάζομαι χρονικά
και δε βιάζομαι σεξουαλικά πια.
Φτάνουν τα όχι που είπα κι έγιναν ναι.
Τώρα δεν παίρνω θέση.
Δε μιλώ.
Όλα γίνονται με φυσιολογική ροή,
όπως πρέπει να γίνουν,
όπως προτείνουν οι ενημερωμένοι οδηγοί
σεξουαλικού προσανατολισμού.
Είμαι εκπαιδευμένη και μορφωμένη
ουδόλως επικίνδυνη
μιας και πλέον μαγειρεύει μόνο η μαμά.

Τα αποφάγια δεν πετιούνται ποτέ.
Του μυαλού μου αναρτώνται στα social media
και του μεσημεριανού τα τρώνε τ' αδέσποτα.
Είμαι φιλόζωη.
Νοιάζομαι.
Νοιάζομαι και για σας.
Σας προτείνω αύριο κιόλας να ξεκινήσετε yoga.
Εγώ νιώθω ήδη μία ανομολόγητη γαλήνη
σαν να λύθηκαν όλα τα παγκόσμια προβλήματα.
Όχι, δε λύθηκαν,
μα άλλαξε ο τρόπος που στέκομαι απέναντί τους.

Στέκομαι λυμένη
καθόλου σφιγμένη
και ήρεμα αποδέχομαι όλα όσα πρόκειται να συμβούν.

Σαν να λέμε: Ευτυχία.

Το δις εξαμαρτείν

My picture is hunting its shadow in here:
http://www.magic4walls.com/wallpaper/floating-girl-flying-in-fire-46734.html





Σκύβαμε στην όχθη
οι φτέρνες διψούσαν πιο πολύ για νερό
γδαρμένες γλώσσες
σε ένα φλύαρο λαχάνιασμα
φυγής.
Ο δρόμος
όταν φεύγεις
ποτέ στρωμένος,
πάντα γεμάτος χαλίκι κι αγκάθια.
Σαδιστικά μαστιγώνει το βήμα σου
αναγκάζοντάς σε να ομολογήσεις.
Θα το ξανάκανες το ταξίδι
ή εύχεσαι να είχες μείνει
στην αχυρένια καλύβα σου;
Λύκος δεν υπάρχει.
Εσύ κυνηγάς τον εαυτό σου
εσύ χτυπάς από έξω τις πόρτες
εσύ κρύβεσαι μέσα
εσύ πλησιάζεις το μούτρο σου στο τζάμι
εσύ το σκας από το πίσω παράθυρο
και παίρνεις και το δολοφόνο σου μαζί.
Είναι που είσαι συντροφικό ον
και δυαδικός
σαν δίδυμα γεννημένος
με μία σκιά
που άγρια σε καταδιώκει
κάθε φορά που ομολογείς
πως κατ' επανάληψη καις το καλύβι σου
και ξανακάνεις το ταξίδι
που κόστισε εκατομμύρια αστέρια
πολύτιμου ουρανού σου
και εξαιτίας του πλέον,
τυφλός, κινδυνεύεις
στον ορατό κόσμο
με μόνη ανάπαυλα
τη στιγμή που σκύβεις στην όχθη
ποτίζοντας τη σπίθα της Ψυχής σου
κι αναγνωρίζοντας τον εαυτό σου
στο καθρέφτισμα της σκιάς
που αναδύεται απ' το νερό
που φουσκώνει.

http://pavlidoykakia.blogspot.gr/

Ποιήματα της Κάκιας Παυλίδου

Ψευδαισθήσεις



Θα με βρεις να χάνομαι μέσα στην προσπάθεια ενός περιοδικού αριθμού, που παλεύει να ορίσει την τελευταία του επανάληψη. Αν με ψάξεις θα με βρεις στις σελίδες της Αναλυτικής Γεωμετρίας μιας ελαφροΐσκιωτης ύπαρξης...





Μην βιαστείς να το τελειώσεις..... Μην βιαστείς να φτάσεις στην όχθη της μέθης... Η διαδρομή μετράει...
Και να θυμάσαι: Το σημαντικό ΔΕΝ είναι να διαβάζεις... Το σημαντικό είναι να ξανα-διαβάζεις..... για να μείνει ο απόηχος της πνοής του συγγραφέα μέσα σου!...



Μην ψάχνεις αλήθειες απόλυτης βεβαιότητας. Ό,τι έχω είναι αντανακλάσεις του μυαλού μου στο επίπεδο της φαντασίας με τη βοήθεια του λιγοστού φωτός μιας μετέωρης σκέψης, που δημιουργεί κινούμενες σκιές στην υγρή επιφάνεια των ματιών μου.... μόνο αυτό... μόνο...



Ο νους που επινόησε μία ιδέα ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του...

Όλα είναι αντανακλάσεις του νού, στο επίπεδο της πραγματικότητας..





Πλάνη

Δεν υπάρχει το απόλυτο ΕΝΑ της αγάπης...
μια πλάνη είναι...
αλλά μην το πεις στα τραγούδια και πάψουν να μελοποιούνται...
μην το πεις στα ποιήματα και το χέρι αγγίξουν του θανάτου...
μην το πεις στα παιδιά και μεγαλώσουν πρόωρα...

Χτίσε πυργάκια... κάστρα... και πότισε τ' άστερια με πλάνη...

είναι τόσο γλυκιά αυτή η πλάνη...
σαν γεύση από τυφλές ελπίδες, που στο σκοτάδι φιλιούνται με το όνειρο...

Κι αν τα λουλούδια δεις πως πάνε να μαρτυρήσουν κάτι με το θάνατό τους
κόψτα και χάρισέ τα εκεί που λες ότι αγαπάς…



Περιεκτικότητα

Αφιερωμένο στο Ατελείωτο Καλοκαίρι της Ζωής…

Οι μέρες είναι ημερολογιακές επινοήσεις...
Ο χρόνος κυλά πραγματικά,
μόνο όταν ζεις το όνειρο...


Μικρό μου δευτερόλεπτο
μέσα στη ανεπαίσθητη ύπαρξή σου
χώρεσα τις αναμνήσεις
{πουλιά}
μιας ολόκληρης ζωής,
που στην εξέλιξή της
φάνταζε αιώνια...



Δίχως Τίποτε… μα με Όλα…

Απεραντοσύνη στο μπαλκόνι μου,
τυλιγμένο όλο το σύμπαν
σε μία βελούδινη κουβέρτα...
Όλες οι λέξεις
μια γουλιά καφέ...

Κινήσεις μετρημένες
στον άβακα
που παιδικά μετράει ως το 9...
Κλείνω τα μάτια
κι εκεί ζωντανεύουν όλα…
Όλα όσα δε χωράνε στην αγκαλιά μου...

οι ευτυχίες, που γλυκαίνουν τον καφέ μου...
οι περίπατοι, που μου έμαθαν τον κόσμο σου...
οι εξομολογήσεις σου, που ακόμη ανάβουν τ'αστέρια...
οι πειρασμοί, που με αδέξια κόλπα,
χύνουν λίγες σταγόνες καφέ στην κουβέρτα.

Όμως, πάντα ξεχείλιζε το συναίσθημά μας…
πάντα έσταζε το κόκκινο του φιλιού
περίσσεμα αποχρώσεων
και γινόταν χάλια η ζωή μας...

Σήμερα, δίχως τίποτε... μα με όλα...
κουλουριασμένη γύρω από το κέντρο του εαυτού μου
μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας,
σε νιώθω...
τριγυρίζεις ακόμη εδώ...

σαν βραχνή χροιά φωνής
στο παρασκήνιο των τραγουδιών...
σαν γεύση ονειροπόλησης
που βούλιαξε στον καφέ μου...



Ταξίδι μέσα σου…

Είχες πιρόγες μέσα στο αίμα.
Είχα ένα κορεσμό προβλέψιμων πιθανοτήτων.
Λαχτάρησα το πυχτό κύμα και το ταξίδι σου.

Σε σήραγγες ονείρου να χωράω ίσα, ίσα
και όσο εξοικειώνομαι,
τόσο να πλαταίνει η φλέβα της καρδιάς.
Ν’ αυξάνει η ταχύτητα του αίματος,
όπως σε κατάσταση πανικού ή ανεξέλεγκτης συγκίνησης.

Εισβολέα με νιώθεις, λαθρεπιβάτη,
ν’ αγγίζω αγγεία και νευρώνες
με αφή που γίνεται εντολή προσανατολισμού σου.
μα… δεν αντιδράς…

Κουρασμένη η μοναξιά του παλμού σου
και ήρθα με εμμονές εξερεύνησης να φέρω συνύπαρξη.

Η ολότητα του κόσμου ενυπάρχει παράξενα σε κάθε κύτταρο.
Διαβρώνω με τρυφερότητα το περίβλημα της οστρακοειδούς σου προφύλαξης
και ένα αστέρι τεραστίων διαστάσεων
τυφλώνει το φως μου.
Ο κόσμος σου, απροκάλυπτα δοτικός,
σαν από ανάγκη,
σαν από τύχη μιας διαδρομής
που καρτερικά περίμενε να λεηλατηθεί από εξερευνήσεις γυναικείας περιέργειας!

Πλωτή να γίνομαι
στο κανάλι των αστρικών σου αναπνοών.
Φυγοκεντρική ανάληψη που μουδιάζει τη σκέψη
και όλα ένα ταξίδι… μέσα σου…

Κι αν διαρκέσει δευτερόλεπτα,
ένα νεύμα επουράνιας ευτυχίας θα μας εγκλωβίσει
σε μία ανάμνηση ερωτικού τραγουδιού,
που σε κάθε επανάληψη
θα ανασταίνει τον παλμό σου,
που χώρεσε το ταξίδι μου…



Γλυκό μου στιχάκι

Γλυκό μου στιχάκι
οι εφημερίδες λένε
πεινάς κι υποφέρεις,
λένε χωρίστηκε ο κόσμος στα δύο...
Γραμμή υπεροψίας,
Ισημερινός υπερ και υπο...
εσύ στο υπό,
χωρίς διαβατήριο ταξιδιού...

Κάποιος ρεπόρτερ
σε φωτογράφησε να ξεδιψάς
με μολύνσεις υγροποιημένες,
να θρέφεσαι με σκουπίδια
του άλλου ημισφαιρίου ζωής...

μα…
εσύ δεν οσμύστηκες τη διασημότητά σου...
Εξάλλου, στον κόσμο τους
στιγμιαία είναι...

Πήρες στο χέρι το κλαδί
και στη λάσπη γράφεις
το αποτύπωμα της ζωής σου…
σου ξέφυγε κι ένα όνειρο...

Συγκλόνισες με την πείνα σου,
μα πιο πολύ με την επιβίωσή σου...

Τα παράνομα στοιχήματα
αυξάνουν τα κέρδη στις λοταρίες
της πλούσιας ψυχαγωγίας...
Ποντάρουν πόσο θ' αντέξεις...

Γλυκό μου στιχάκι
-ανθρωπάκι ανέλπιδο-
λίγη είμαι κι εγώ
και η φιλΑνθρωπία μου,
ψίχουλο στην πείνα σου...

Λίγο πριν γίνω φονιάς,
Λίγο πριν γίνω κάποια άλλη,
σού σφίγγω το χέρι
και τίποτε δεν μπορώ περισσότερο
απ' το να καθίσω δίπλα σου
να ζητιανέψουμε ζωή...
.
.
.

ή μήπως μπορούμε;...

Μην μου το πεις...
Γράψτο να το μάθουν όλοι...





Μου ‘ταξες ταξίδι να με πας…

Σ' ένα σκηνικό ζωής
που γνώριμο δεν ήταν,
σα γειτονιά εξορίας
με δρόμους φίδια κινδύνου,
περπατούσα...

Οι στροφές με χέρια αόρατα
μου έκλεβαν απ' τις τσέπες
το χάρακα και το διαβήτη...

Πώς να χαράξω πορεία;

Τυφλό μου ταξίδι,
ορφανεμένο...
Μάτια κλειστά
μην τυφλωθώ απ' τη σκόνη
των αιωρούμενων απαντήσεων,
που με ταχύτητες φωτός προσπερνούσαν
τις παιδικές μου ερωτήσεις
στα τοπία μιας αποσιωπημένης γνώσης...

Τυφλό μου ταξίδι
ορφανής αφετηρίας
και νόθου προορισμού...

Νιώθω θυμάμαι...

Ήταν που σεργιάνιζα στα ποιήματα...
μόνη μου
με τρύπιες αποσκευές
κι όλο δίχως προμήθειες
σε κάθε στάση
να λιμοκτονώ,
μα ν' αντέχω
σε μια οδύσσεια ακατάπαυστου οίστρου,
μ' ακρωτηριασμένες συλλαβές
και διαδρομές μιας σταθερής αστάθειας...

Ευρύχωρος ορίζοντας
κι ανίδεη περπάτησα στο σύμπαν,
δίχως να υποψιαστώ
πως μια πρόβα ήταν
η λυρική μου διαδρομή
για να μάθω να βαδίζω
δίπλα σου,
σε εκείνο το ταξίδι στο προσκήνιο της επαφής μας...

Μου το 'χες τάξει
σε μια παλιά ζωή
της χρονοταξιδεμένης ψυχής μας...

το βρήκα γραμμένο στο ημερολόγιο των αιώνιων στιγμών...

Κληρονόμησα την υπόσχεση
και ήρθα απόψε να σου αναγγείλω
πως έτοιμη είμαι πια.

Τόσες πρόβες ταξιδιού
μέσα στα ποιήματα...

Ήρθε η ώρα...
Πάρε με να φύγουμε...

Το μυστικό

Αγνή… έδαφος δύσβατης προσέγγισης…
μπρος στην ιχνηλασία του ερωτικού σου ενστίκτου…
Εκτεθειμένο το μονοπάτι της εσωτερικής μου Ανάγκης,
στην περιπετειώδη σου ανακάλυψη…
Η Ψυχή μου καλοδέχτηκε το βαθύ Γιατί σου,
που άγγιξε φλέβα Ύπαρξης…

Σου μετέφρασα τα ιερογλυφικά μου..
Σε μύησα στο τελετουργικό μου,
μπροστά στο Ιδιωτικό μου Φεγγάρι
που προσκυνά τη διψασμένη υπομονή του Ταξιδιώτη..

Έγινες ο Ταξιδιώτης..

Όμως…
όσο κι αν εισχώρησες στη χερσαία Γη μου..
Όσες Πύλες κι αν άνοιξε το αιώνιο κλειδί του Έρωτα,
εκείνο το πύρινο μυστικό μου, δε σου φανερώθηκε ποτέ…

Στο βάθος του κώδικα της Ύπαρξης,
στο άβατο χαράκωμα της Ιερής απομόνωσης,
όπου ο αντίλαλος της σκέψης πνίγει το ηχητικό του είδωλο..
εκεί..
Το μυστικό κουρνιάζει ανέγγιχτο…
Σύνθεση απόκοσμης συστοιχίας μουσικών φθόγγων..
αμετάφραστο..
φως που πάλλεται..
σιωπή που βρυχάται..


Αμόλυντη Πηγή Ενέργειας..
να φωταγωγεί το Είναι μου,
όταν το άγριο σκοτάδι της εγκατάλειψης
τυλίγει τον Κόσμο…

Ο ζητιάνος

Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
με κορμί σκορπισμένο
επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.

Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου
σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…

Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…

Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…

Σαφάρι

Άγρια Γη
παρθένο ξημέρωμα
με δίχως Ήλιο να δαμάζει το φως.
Αρκεί των ματιών της η σπίθα
κι ανατέλλουν οι μέρες
στην Ήπειρο της Έλξης.
Σ’ αθόρυβη σύνταξη,
οι εντός κυνηγοί μου,
συστοιχία δυνάμεων
σ’ αρσενικό σπείρωμα
μιας πολιορκίας φθίνουσας διαμέτρου
γύρω απ’ τ’ απάτητα Δάση της.
Ανύποπτα.
Μέσα στον Άγιο Ύπνο της
η ζέστη του Ονείρου
γίνεται Κίνδυνος.
Κι εκείνη επιμένει να ονειρεύεται.
Ερπετό που σφυρίζει κατάκτηση
με γλωσσικές σαϊτιές
διχάλες στ’ άσπρο κορμί
εισχωρώ στ’ Όνειρό της.
Αόρατο χάδι μου
πώς την ξεσκέπασες
κι όλη η γύρη του κορμιού της
έπνιξε το στόμα μου?
Μία που πείνασα για το έδεσμά της
και μία που μαρμάρωσα,
αιχμηρό θαυμαστικό
καρφωμένο στο στήθος της.
Όλα τα βέλη μου βαθιά καρφωμένα
να εξασφαλίσω την Κυριαρχία
και μόλις λίγο ταράχθηκε ο Ύπνος της
ένα ένα
τα είδα ν’ ανθίζουν.
Τόσα χρόνια
καλλιεργώ το κορμί της
κι ακόμη δεν κατάλαβα
πώς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο
με μεταμόρφωσε
από κυνηγό
σε κηπουρό παραδείσου.

Αόρατη τοιχογραφία

Δίψασα για εκείνο το ψήγμα
που γεννά ιδρώτα
στ’ απολιθώματα της σκέψης…

Κάποιοι το φυλάκισαν
σε μιας σπηλιάς την τοιχογραφία
μ’ όνομα να το συνοδεύει ιερογλυφικό…
να γλύφει υγρασία από το βράχο,
να φυτρώνει τη ρίζα του
πάνω στο κάρβουνο που το δημιούργησε…

Κρύβει φωτιά το σχέδιο..
κρύβει και υγρασία..
μα όσα επιβίωσαν της Λήθης,
τ’ απογύμνωσε με αναλύσεις
ο αρχαιολόγος ερευνητή σ’ ένα βαρύ βιβλίο…

Γι’ αυτό πρέπει να καις τη σπηλιά
πριν την εγκαταλείψεις…

Γιατί τα ψήγματα, τα ίχνη και τα στίγματα
δεν τ’ αγγίζουν όλοι με μεταμορφωτική μαγεία ερμηνείας…
κάποιοι με αποστειρωμένα γάντια
τ’ απογυμνώνουν από το παραμύθι τους…

Βάζω φωτιά…
καίω το ποίημα…
υδατογράφημα καπνού στον τοίχο της ψυχής μου…

Μόνο οι ανειδίκευτοι ερασιτέχνες
που ακόμη γοητεύονται, θα το αναγνώσουν….

Οι ερευνητές θα βρουν τον τοίχο μου
άδειο…. απολίτιστο…ανέκφραστο… κενό…

Γεύση κι Άρωμα

Άφησα την πρώτη συλλαβή
ατελή… τρεμάμενη… διχασμένη
μέσα στην παλάμη σου…
Άνθισε ποίημα...
Με πήρες κοριτσάκι ποιητικής παράδοσης
και με σεργιάνησες
σε ουτοπίες δύσκολης προσέγγισης…
σ’ ένα σουρεαλισμό ερωτικού απροσδιόριστου…
Πήρες τις συλλαβές της σκέψης μου…
μου χάρισες το κλειδί της Συγγραφικής Ιδέας…
Ξεκλείδωσα τις Πύλες του Νοήματος…
Μπήκα φορώντας το υγροποιημένο φιλί…
με δέχτηκαν πλάσματα παράξενης μορφής,
χαμαιλεοντικά προσαρμοσμένα στη σκέψη…
κι όμως με σταθερή αύρα, γεύση και οσμή…
Αναδύθηκαν κρυστάλλινα με ήχο ευθύ
μέσα από τον πρώτο στίχο του χορού της πέννας…
Ήσουν ο γλύπτης…
με λεκτικές αξίνες δημιούργησες ρωγμές
και στάλαξες τ’ όνομά μου
σαν νοηματική γέφυρα ανάμεσα στα οξύμωρα και αντιφατικά…
Μου απέδωσες ρόλο:
Διασταλτικό υλικό νοηματικών συνδέσεων…
Δεν ήμουν ορατή.
είχα μόνο Γεύση Και Άρωμα…
Κάθε που έγραφες, σιωπηλός
και γυρτός στο γραφείο τριανταφυλλιάς,
έγλυφες τα χείλη σου…
εκεί είχε στεγνώσει η πρώτη μου σταγόνα ρίμας…
Οσφρυζόσουν την Άνοιξη του χώρου…
εκείνη της αειφόρας έμπνευσης…
Το ρολόι τοίχου νεκρό…
πλημμυρισμένο εσωτερικά
με θάλασσες ανούσιων στιγμών…
Αυτοκτονία χρονικής ανίας…
Τώρα η αιωνιότητα σου ανήκει…
Δεν σε κατατρέχει τίποτε…
μόνο η Γεύση και η Οσμή του Κόσμου…
Γιατί το Αληθινό έχει Γεύση και Άρωμα…
δε χωρά σε μια μόνο εικόνα, ούτε σε μιμήσεις Ιδεατής Ζωής…
Θέλει αλμύρα, γλύκα, πίκρα, στυφό Γιατί, μεστό μεθύσι…
Θέλει γιασεμί, τριανταφυλλιά, βανίλια, άγρια φράουλα…
Μη μου φωτογραφίζεις άδεια χρώματα…
Περιέγραψέ μου τη γεύση και την οσμή του Κόσμου…
Διψάω και πεινάω…
Το βλέμμα μου χόρτασε…
τώρα εστίασε στις άλλες αισθήσεις μου…
Ποιητής τυφλός..
Ποίημα αόρατο, δίχως χρώμα..
μόνο με Γεύση και Άρωμα…

Τσιγγάνα

Πιάστηκε το φόρεμα
σ' ένα καρφί αρραβώνα.
Σκίστηκε το κόκκινο,
γέμισε ο αέρας
γονίδιο Φυγής
κι έμεινε δίχως αναχωρήσεις,
δεμένη στου Έρωτα την πατρίδα,
η Τσιγγάνα....
Σε διακλαδώσεις χωμάτινης ρίζας
μπλεγμένα τα εβένινα μαλλιά της
κι ας το βλέμμα διασχίζει ταξίδια στο φως...
Σ' έναν οργασμό τυλιγμένο αιώνια
στο δέντρο της Δέσμευσης,
ασάλευτη να ημιανθίζει σε στάσιμα νερά..
Μισός ανθός, μισό αγκάθι...
ζωή προσκύνημα σ' αταίριαστο Θεό...
κι όλο της το κόκκινο σπασμένη νότα,
σε ένα ταγκο
που ξέχασε τα βήματα
προς την ανεξαρτησία της Ψυχής..
Ακονίζει το ψαλίδι των δαχτύλων
στον αέρα που μυρίζει ελευθερία από μακριά...
Σκίζει το ρούχο,
ξεριζώνει απ' το στήθος το θεμέλιο..
λουλούδι η αιμορραγία...
μα Ζωή το μουρμούρισμα της Απόδρασης....
Λυγίζει το καρφί...
Γυμνή, ντυμένη τα μαλλιά της,
γράφει με το βήμα το ακράτητο
δρόμους στη Γη του κόκκινου Φεγγαριού..
Την χώρεσε ολόκληρη η Σαιξπηρική μου ανακάλυψη:
"Η φαντασία έχει τρεις οπαδούς:
Τον ερωτευμένο
τον τρελό
και τον ποιητή..."
Κι εκείνη, παράξενα ντυμένη
γυμνή την Άνοιξη
έχει το βλέμμα του τρελού
που ερωτεύεται
τους Ποιητές...

Κήπος

Περνούσα αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....

Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

Επέστρεφα για αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...

Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
έξω από τις Εποχές σου
υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..

Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

Νύχτωνα τις Σκέψεις μου για αιώνες
έξω από το Σύνορό σου
προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....

Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

Και μια μέρα
στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
κατάλαβα....

Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
δίχως ρούχα
δίχως κορμί
δίχως συναίσθημα
δίχως Ιδέες
μόνο Εγώ, στην Καθαρή Μορφή μου.....
εκείνο το ατόφιο Υλικό
που συνθέτει τον Πυρήνα μου..

και γύρισες να με μυρίσεις.....

Γυναίκα

Ανθεκτική μου Ρίζα
με χάδι αιχμηρής Τρυφερότητας
διεισδύεις στο χώμα
κι απλώνεις Ζωή
στην Ανόργανη Ύλη.

Παραφυάδες τ' ακροδάχτυλά σου
πολλαπλασιάζουν Αιτίες Ζωής
στο Υπέδαφος μιας θανατερής ακινησίας,
που παραλύει το Χρόνο.

Εσύ παντού.

Στα υπόγεια μιας Γης αεικίνητης
να ψαρεύεις Ζωή
με δόλωμα ένα καντήλι αναμμένο
στων ματιών σου το φέγγος,
ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες
Άγονης Θεότητας,
που ζηλεύει το ρίγος σου.

Εσύ στις επιφάνειες
των απέραντων στρεμμάτων
μιας Γης της Επαγγελίας,
που φιλοξενεί
εξόριστους Εραστές
από τον Παράδεισο των Αγίων.

Εσύ ν' αγιάζεις με Αγκαλιές Αμνηστίας
τις κατηγορίες του Ανθρώπου.

Ένοχοι και ισοβίτες
εισέρχονται στη Σκιά της Θωπείας σου,
να κοινωνήσουν μετάνοια και άφεση.

Όση συμφορά
κι αν έχει ποτίσει την Ιερή σου Ρίζα,
την πίνω όπιο ευθανασίας
στο Όνομα της Άγιας Θαλπωρής σου.

Νεκρός να θάψω το Κορμί μου
δίπλα στ' Απλωμένα σου Αρώματα
και την Ψυχή μου να ενθρονίσω
δίπλα στο Άνθος της Αναρρίχησής σου.

Αυτοφυές μου Άνθος
για Σένα γεννήθηκε ο Κόσμος,
για ν' ανθίσεις στην Παλάμη ενός Ποιήματος,
και να ζήσει ο Ποιητής
μία πρόβα Θανάτου
μέσα από τον Έρωτα που γεννάς
-τον Απαγορευμένο,
που ανασταίνει τη Ζωή...

Απλοποιήσεις

Παίζω με συνεπαγωγές
και εκπληρώνω τις επιθυμίες των συμβόλων
να πάει η πράξη παρακάτω
και πλήρως να οριστούν τα ορίσματα.

Οι συναρτήσεις,
συναθροίσεις Απλοποιήσεων,
συνδαιτυμόνες σε Δείπνο Εξαιρέσεων
μέσα σε παρενθέσεων την ασφάλεια
και ο χορός να τελείται
υπό τη Ρίζα του Αρχοντικού 2,
που στη δυαδική του Φύση
εμπεριέχει το Ένα και το Ταίρι του...

Μετά από τις Δαιδαλώδεις πράξεις μας,
πάλι οι Δυο μας μείναμε,
εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε.

Εγώ σε παραγοντοποίηση του Εαυτού μου,
Εσύ στον παρονομαστή μου,
αυτόματα ν' απλοποιείς
το Απόβαρο της Ψυχής μου.

Πιο ελαφριά η αγκαλιά,
δίχως πρόσημο
με χέρια δεμένα ορίζει το Άπειρο
μέσα στο Μηδέν της.