Βλέμματα

Τα μάτια τα δικά μου γέφυρες μοιάζουν

απ' όπου τα ύδατα περνούν

στη λήθη που οδηγούνε.

Στο ατσάλινο το μέτωπό μου επάνω,

προς τα στηθαία κοιτώντας,

οι σκέψεις μου διαβαίνουν.

Ο σκοτεινός αυχένας μου θάλασσα,

όπου οι ποταμοί χάνονται.

Τα όνειρά μου σύννεφα,

χάρη στα οποία και για τα οποία ζω.

Γέφυρες τα μάτια τα δικά μου

απ' όπου τα ύδατα περνούν

στη λήθη που οδηγούνε.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη



*******************



Miradas



Ojos de puente los míos

por donde pasan las aguas

que van a dar al olvido.

Sobre mi frente de acero

mirando por las barandas

caminan mis pensamientos.

Mi nuca negra es el mar,

donde se pierden los ríos,

y mis sueños son las nubes

por y para las que vivo.

Ojos de puente los míos

por donde pasan las aguas

que van a dar al olvido.


 Έλενα Σταγκουράκη 

ΦΙΛΙ

Πόσο μόνη φάνταζες από μέσα!
Στα χείλη σου σαν ξεπρόβαλα,
ένα τούνελ, από το αίμα κόκκινο,
σκοτεινό και θλιμμένο,
ώς τα έγκατα της ψυχής σου βυθιζόταν.
Σαν μπήκε το φιλί μου,
η θέρμη και το φως του
στην ξαφνιασμένη σάρκα σου
ρίγη και ταραχή γεννούσαν.
Από τη στιγμή εκείνη,
τα μονοπάτια που οδηγούν στην ψυχή σου
έρημα δεν τα θες πια νά ’ναι.
Πόσα βέλη, πόσα ψάρια και πουλιά,
πόσα χάδια και φιλιά!

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

**********************

BESO

¡Qué sola estabas por dentro!
Cuando me asomé a tus labios
un rojo túnel de sangre,
oscuro y triste, se hundía
hasta el final de tu alma.
Cuando penetró mi beso,
su calor y su luz daban
temblores y sobresaltos
a tu carne sorprendida.
Desde entonces los caminos
que conducen a tu alma
no quieres que estén desiertos.
¡ Cuántas flechas, peces, pájaros,
cuántas caricias y besos !

http://elenastagkouraki.blogspot.gr/search/label/Manuel%20Altolaguirre

ΠΟΤΕ ΠΙΑ

Οι απουσίες,
τα μεγάλα κενά,
το απέραντο τίποτα ζωγραφισμένο
από αναμνήσεις επίμονες,
τα πάντα είναι εδώ
ωσάν τις στάχτες μιας πυρκαγιάς μεγάλης.
Κι εγώ, αμφιβάλλω για τη ζωή μου,
τρέμω μη γίνω στάχτη
μέσα στις τόσες δυστυχίες
που ούτε καν υπάρχουν.
Η μοναξιά μου,
σε αυτό το φως του τρόμου,
ένα νέο φάντασμα είναι,
δίχως ύλη·
μια απλή περίφραξη είναι,
δίχως καν συρματόπλεγμα
ή καλούπι.
Τα πάντα ένα γκρίζο.
Τίποτα δεν υπάρχει.
Τα μίζερα απομεινάρια
μιας μνήμης θλιβερής
που χάνεται
στέκονται μπροστά στη ζωή μου δίχως μέλλον.
Μια φωνή απόμακρη λέει
και σβήνει, έτσι, το πανόραμα:
«Ποτέ πια. Ποτέ πια.»



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.