Σχεδόν αιωνιότητα

================
Ανοίγοντας διάπλατα
----------- τις κόκκινες κουρτίνες η αυλαία
βγαίνεις στην αιωνιότητα βοερός, 
------------------------ διαλαλώντας ελπίδα
Η αιωνιότητα όμως φίλε μου
------------------- είναι συλλογική υπόθεση
Δεν υπάρχει στο εγώ μα στο εμείς,
ίσως και στο αυτοί, ακόμα και στο εκείνα

Η αιωνιότητα σίγουρα ταξιδεύει
-------------------- στα βαγόνια της μνήμης
ακολουθεί τις ράγες της αγάπης,
--------- νοστιμίζει το γάλα της μάνας μας,
----------------------- γλυκαίνει τη ματιά της
Κατεβαίνει απ’ τα ρουμάνια των βουνών
------------------------------------ σαν αεράκι
να φουντώνει στα φυλλοκάρδια μας
φλόγες ξεχασμένες, παρακαταθήκες
----------------------------- στα μελλούμενα

Η αιωνιότητα φωσφορίζει στο φεγγάρι
οργώνει σπέρνει και θερίζει
---------------------- στα σεντόνια μας, ζωή
Μας κοιτάει από ψηλά σαν χαρταετός
που μας τραβάει στον ουρανό
------------------ τεντώνοντας το σχοινί του

Η αιωνιότητα φυτρώνει
-------------- παντού και πάντοτε στο τώρα
λούζεται στο φως των αστεριών
-------- πλέει στα αρχιπέλαγα του χρόνου
και παίζοντας στη φλογέρα της νοσταλγία
-------- ανασταίνει όσα αφανίζει ο θάνατος

Η αιωνιότητα είναι ο μαγικός καθρέφτης
να βλέπει το πρόσωπό της η ζωή
-------------------------------------- αλλιώτικα

Ελλοχεύοντας λαμπηδόνες

 

 ======================
Δίπλα στο μαξιλάρι μου ξάπλωσε
------------- και πάλι αυτός ο θηρευτής
------ κρατώντας στο χέρι του μια απόχη
Στο παράθυρο το φεγγάρι τηλαυγές
------------------ του γνέφει καλησπέρα
Τι γυρεύει πάλι αυτός ο ουρανοδίφης
---------------- ξαπλωμένος δίπλα μου;

Πάνοπλος μ’ απόχη, δόκανο και παγίδες
------ ελλοχεύει να πιάσει λαμπηδόνες
όμως ο παφλασμός της νύχτας κοιμίζει
---------------------- την ενάργειά του

Τι να σου λέω τώρα για την αμετροέπεια
-------------- νεκρά θάλασσα δίχως ζωή
 Κι αυτός κρατάει γερά τη λαγουδέρα
---- ελπίζοντας στην τύρβη του πελάγους
Τόσα και τόσα βράχια τον απειλούν
--- κι αυτός να θέλγεται από την τρικυμία

Δίπλα στο μαξιλάρι μου τον ψηλαφώ
ορέγομαι το πρόσωπό του
--------------------- και το νοσφίζομαι
Έτσι διπλόψυχος στη μοναξιά, πάνοπλος
με δόκανα και παγίδες ελλοχεύω
------- ολονυχτίς να πιάσω λαμπηδόνες

Τι να σου λέω για την έμπνευση
--------------- κατακαλόκαιρο στην κοίτη
------------------------ ενός ξεροπόταμου
με δίπλα μου αυτόν τον κομπορρήμονα
Άφησέ τον στην τύρβη του μυαλού του
--------- και στον ορυμαγδό των λέξεων
και σίγουρα θα τον ξαναβρείς το πρωί
πάνοπλο μ’ άδεια απόχη, δόκανο
---------------- παγίδες κι άγραφο χαρτί
κι ίσως στο καλάθι του
κάποιες λέξεις αργυρές να σπαρταράνε
Μικρή η ψαριά του απόψε
---------- μήγαρις και φταίει η νηνεμία;

Γιάννης Ποταμιάνος

Καταμεσής του Ιουλίου

==================
Τα λουλούδια
------------- που φύτευα ολημερίς
ανθίζουν μες στον ύπνο μου 
---------------------------- απόψε
Ανοίγουν
----- τα μεγάλα μάτια τους
--------- και ψάχνουν στις σκιές μου

Αχ! αυτές οι μυρουδιές
----- που τραγουδούν τα γιασεμιά
---------- χαϊδεύουν τα όνειρά μου
Αχ! αυτές οι γυναίκες
--------- με τ’ αλαβάστρινα στήθη
χορεύουν ολονυχτίς
------ στα ξέφωτα του ύπνου μου

Όταν κάτω απ’ τ’ άστρα
-------- στα καπούλια των ανέμων
καλπάζουν πολύχρωμες νεράιδες,
ξαπλώνουν οι πόθοι
---------- στο μπαμπάκι τ’ ουρανού
και μυθεύουν όνειρα απατηλά.
Τότε εγώ μηρυκάζω ονειρόψωμο
ορέγομαι θαλάσσιες αύρες
--------------------------- και ταξίδια
------- στις γραμμές των οριζόντων

Ολονυχτίς απόψε,
------------- καταμεσής του Ιουλίου
------- κόβω τις φλέβες τ’ ουρανού
να κολυμπάει ο γλάρος
---------- στις ματωμένες θάλασσες
Ολονυχτίς απόψε,
------------- καταμεσής του Ιουλίου
στον αμνιακό μου σάκο, εμβρυακός
----------------------- παραληρώ ζωή

Γιάννης Ποταμιάνος

Το ρήγμα

Παραπαίει και πάλι απόψε στη βαρύτητα
                                                   το άστρο μου
                                   έτοιμο να καταρρεύσει
στ’ απερινόητα ερωτήματα
                 που συνθλίβουν  τα θεμέλιά μου

Έτοιμα να πιάσουν και πάλι απόψε φωτιά
                                                  τα σωθικά μου
ν’ ανέβει η τσίκνα μου, να σκορπιστεί
                                        στην απεραντοσύνη
Κι όταν η απορία
        τρεμοπαίξει στα ρουθούνια των θεών
Εγώ με το δάχτυλο της εντελέχειας
                                    θα δείξω την νέα αυγή
θα σημάνω το εγερτήριο σάλπισμα, ώστε
                               διάτορος ο ήχος της ζωής
να τεμαχίσει ξανά το χρόνο
                                               σε δευτερόλεπτα

Αχ και πάλι απόψε αυτονομείται
                                                   το μολύβι μου
και βάζει τις λέξεις στη σειρά
            σαν κυπαρίσσια να δείχνουν ουρανό
Αχ και πάλι απόψε αντιλαλεί η σκέψη μου
                            στο έρκος των οδόντων μου
και στην ηχώ της επιστέφει θανατίλα

Όμως εγώ και πάλι θα επιμείνω
        να στείλω πεσκέσι στο ματωμένο γάμο
για να χορέψει η νύφη κι ο γαμπρός
                                 πριν τους θερίσει ο χάρος

Απρόσμενο κι ανερμάτιστο το ρήγμα μου
                                                                  απόψε
αναβλύζει γλυφό νερό
                                     και πώς να ξεδιψάσεις;                            

                                        

Γαλάζια περισπωμένη

Καθώς η γαλάζια περισπωμένη
................................. των βουνοκορφών
………………..……. ψηλαφίζει ουρανό
και στ’ ασημένια νερά
…………………………. των θαλασσών
βαφτίζονται γαλήνια φεγγάρια,
στο λιόγερμα ξυπνάει το σαρκοβόρο
οσμίζεται στον αέρα το χορτοφάγο
.….. που ολημερίς μηρυκάζει θάνατο
Όμως ωραιόψυχος ο Ιούλιος
…………………… μας ετοιμάζει οίστρο
και σώματα ερωτικά
Αφού σε φλογισμένα μάγουλα
…………….. πορφυρίζουναι οι πόθοι
σύγκορμη τρέμει η παιδομάνα μήτρα!
Έτσι ουρανόπληκτος
ο αμάραντος έρωτας
……. γονιμοποιεί στους αστερισμούς,
την τυχαιότητα με καθάριους στόχους,
γι’ αυτό το δάχτυλο της νύχτας
μας δείχνει προς τ’ άστρα ομορφιά
Αφού έρωτας και θάνατος
…………………….. πανταχού παρόντες,
η νύχτα γοερή φλυαρεί αιωνιότητα,
καθώς αχαλίνωτη η ενάργεια
παραπαίει στις υπνωμένες συνειδήσεις
Γι αυτό όσοι νυχτόπληκτοι ζωή
……………………………… αναπολούμε
ηδυπαθείς γονιμοποιούμε ονειρόσκονη

Τα μαύρα πουλιά

Τα μαύρα πουλιά ακονίζουν ---------- τα ράμφη τους στις βουνοκορφές ------- σκάβουν με τα νύχια τους τις πεδιάδες Τα μαύρα πουλιά κοιτάζουν από ψηλά ----------------------- τις ανυπότακτες πόλεις πετάνε κρώζοντας στον γαλάζιο ουρανό --------- και εφορμούν σε στόχους ακριβείας Τα μαύρα πουλιά φορούν ----------------------- μάσκες χαμογελαστές ---------- να κρύβουν το άδειο πρόσωπό τους τάζουν δημοκρατία στο λαό, ------ στο φτωχό ψωμί, στον άνεργο δουλειά Όμως τα μαύρα πουλιά -------- κρύβουν στα φτερά τους κεραυνούς ---------------------------- βροντές κι ερείπια ----------- κι αίμα πολύ να ρέει στους δρόμους Τα μαύρα πουλιά πετούν ---------------- πολύ κοντά στον ουρανό μας -------------- τρέφονται με πετρέλαιο και αίμα τάζουν δημοκρατία και ψωμί ------------------ μα φέρνουν φωτιά και πόνο Έρχονται έρχονται ------ τα μαύρα πουλιά των αργυραμοιβών χώνουν το ράμφος τους ----------------- βαθιά στο στέρνο της ερήμου Τα μολύβια τους ξύνουν ------------------- οι πληρωμένοι καλαμαράδες προσαρμόζουν το κούφιο εκμαγείο -------------------------------- της δημοκρατίας κι η πέμπτη φάλαγγα των δοσίλογων --- ετοιμάζει εθνικές γιορτές και κόκκινα χαλιά Τα μαύρα πουλιά έρχονται μες τη νύχτα ---------------- ξεσκίζουν το σεντόνι της σιωπής κι η ποίηση ασώματη κεφαλή στριφογυρίζει ----------------- σαν πυξίδα με το βοριά χαμένο ερείπια, πτώματα, αίμα ------ κέρδος, κέρδος, καίρδος, καίρδως κέρδως θρυμματισμένα όνειρα, οι στίχοι αιμορραγούν Αιμοσταγής βρικόλακας είναι η ιστορία --------------- κι ετοιμάζει πάλι ματωμένο γάμο Τα μαύρα πουλιά έρχονται Μα όταν σφάζουν τα μαχαίρια ------------------------- η καρδιά κτίζει εκδίκηση αρχιμάστορες οι νεκροί κι οι μάρτυρες --------------------- και πλίνθοι μας οι μνήμες Τα μαύρα πουλιά έρχονται μα όσο σφάζουν τα μαχαίρια ----------------------------- το αίμα θεριεύει όρκο Τα μαύρα πουλιά έρχονται ---------------- μα οι Δελφοί στέλνουν χρησμό «Μάχαιραν έδωκαν μάχαιραν ας λάβουν, ---------- ώσπου να γεμίσουν οι κοιλάδες αίμα ------------- να κολυμπάει το βόδι ως τη μέση» Τα μαύρα πουλιά έρχονται ------------- μα οι φρυκτωρίες στέλνουν μήνυμα: ----- «Ζήτω η αντίσταση, η εξουσία στους λαούς» Τα μαύρα πουλιά έρχονται ----- μα η ιστορία τους ετοιμάζει ματωμένο γάμο Πως αλλιώς θα ξεγεννήσει το καινούργιο ------- αν στα βουνά δε μοσχοβολάει αντάρτικο; Την δική μας μοίρα εμείς θα την ορίσουμε Η δική μας μοίρα είναι ο ήλιος ----------------- που σηκώνουμε στην πλάτη μας, είναι η γεύση της αλμύρας -------------------- στην άκρη των χειλιών μας, κι ένα ηφαίστειο στο στήθος μας ----------------------------- που βρυχάται έκρηξη -------------------- να βάλει φωτιά στο πευκοδάσος Όχι δεν θα περάσουν τα μαύρα πουλιά ----- δεν θα φωλιάσουν στα περήφανα βουνά μας Εδώ μοσχοβολούν λάβα τα ηφαίστεια ----------- και το όνειρο που καίει τα σωθικά μας -------------- θα γίνει κραυγή να σχίσει τον αέρα με το ψαλίδι του χελιδονιού ---------------------------- με τη φτερούγα γλάρου Είμαστε εμείς μια μυρμηγκιά λαού ----------------------------- που χτίζουμε τον κόσμο μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά με ηφαίστεια και λάβα 16 Σεπτεμβρίου 2013