Έλυα Βερυκίου

Μοιραία που γνωρίσαμε το ανέφικτο,
κρύσταλλα γαλάζια και λευκά πίσω από τα βήματα.
Διαβρώθηκαν τα αισθήματα,
ατόφιος όμως ο ήχος της βροχής στη μνήμη.
Νερό που πάλλεται η ψυχή στη θέα του αμφίρροπου.
Πληθαίνουν οι πληγές, επίπονη και υγρή η διαδρομή.
Θα πρέπει να κουράστηκες πολύ,
παραμυθία στον κάματο από την άλλη όχθη μία φωνή.

Μετά την πάλη με τα κύματα ένα άστρο,
της Ουσίας η φευγαλέα λάμπουσα ανάμνηση.
Μην φοβηθείς.
Δες μόνο πόσο όμορφα φωτίζει τη λησμονημένη Τιβεριάδα των δακρύων.

[Κυλά ο χρόνος, νερό μενεξεδί,]

H ευωδία και ο νόστος του γαλάζιου.
Τα άστρα φωτίζουν το τζάμι
και οι προσδοκίες έξω, θάλασσα ακίνητη.
Ακούω το φως, λεπτό συριγμό,
να διασχίζει μυστικά τη νύχτα.
Τρέμει η σιωπή από ασήμι πάνω στης ψυχής το φύλλωμα.
Έχουν όμως τα πράγματα μέσα μου φωνή.
Κυλά ο χρόνος, νερό μενεξεδί,
και πού να καθρεφτίσω την αγάπη.
Ρόδα σκορπούν στις ατραπούς της ματαιότητας.
Ανάμεσα στα βράχια η απάντηση που αναζητώ,
όχι πως έχουν σημασία τα ερωτήματα.

Το μόνο που επιθυμώ από τότε που σίγασαν τα πάθη,
το πέρασμα από τη ζωή να είναι βλέμμα,
βαθύ, μεταληπτικό,
την αυγή να αντιφεγγίζει τα χελιδόνια της αιωνιότητας.