Ἐρείπια τῆς Παλμύρας

Ἐρείπια τῆς Παλμύρας
Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ κάνω ἕνα προχώρημα
βαθύτερο μὲς στὴν παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι’ ἀποχτᾶς τὴ σημασία
ποὺ δίνουν στὰ ἐρείπια οἱ ἄνθρωποι. Ἐδῶ ποὺ ὅλα
σκουπίζονται, τὰ μάρμαρα κι’ οἱ πέτρες κι’ ἡ ἱστορία
μένεις ἐσὺ μὲ τὴν πυρακτωμένη σου πνοὴ γιὰ νὰ θυμίζεις
τὸ πέρασμα ἀνάμεσα στὴν ὀμορφιά, τὴ μνήμη
ἐκείνου ποὺ ἐσίγησε ἀνεπαίσθητα ἐντός μου
σφαδάζοντας στὴν ἴδια του κατάρρευση κι’ ἀκόμα
τοὺς ἄλλους ποὺ ἀνύποπτοι μὲς σὲ βαθὺν ὕπνο διαρρέουν
Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ προχωρῶ βαθύτερα
στὸ ἀκίνητο φθινόπωρο ποὺ μαλακώνει πλένοντας
μὲ φῶς τὰ πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στὴ χρυσωμένη δωρεὰ τοῦ ἥλιου μιὰ ἐγκατάλειψη
γιὰ ὅσα περιμένω καὶ δὲν πῆρα, γιὰ ὅσα
μοῦ ζήτησαν κι’ ἀρνήθηκα μὴ ἔχοντας, γιὰ ὅσα
μοιράστηκα ἀπερίσκεπτα καὶ μένω
ξένος καὶ κουρελιάρης τώρα
Μὰ ὅταν
μὲς στὴ θρυμματισμένη θύμηση ἀναδεύω
ἐρείπια, βρίσκω ἀπόκριση βαθιὰ γιατί τὰ μάρμαρα
κι’ οἱ πέτρες κι’ ἡ ἱστορία μένουν γιὰ νὰ θυμίζουν
τὸ πέρασμά σου ἀνάμεσα στὴν ὀμορφιὰ – ἀπόκριση κρυφὴ
γιὰ ὅσα περιμένω καὶ δὲν πῆρα

Ὁ θάνατος τοῦ Μύρωνα

Τὸ ξέρω, δὲν ἀξίζει τόση ἐπιμονὴ
μέσα στὴν ἐκμηδένιση. Καὶ ὅμως, χρόνια
μετά, ὁ Μύρωνας θὰ γίνει μουσικὴ καὶ φῶτα
αἷμα καὶ γέλιο ἐνὸς παιδιοῦ, σπαρμένοι
ἀγροὶ καὶ θάλασσες, κι’ ὅλα τὰ μάτια τῶν παιδιῶν
θὰ τὸν θυμίζουν γέρνοντας σὰ στάχια
ἀπὸ ψιλὴ βροχὴ στὰ πεζοδρόμια. Ἐκεῖνος
ἀνεπανάληπτη φωνὴ μέσα μου θὰ σωπαίνει
ἀνάβοντας τὴν ὀμορφιὰ στὸ σκοτωμένο νόημα
ποὺ ἡ ζωὴ περιέχει. Γιατί τὸν εἶδα πόσο
καρτερικὰ φυτεύτηκε γιὰ πάντα, ψιθυρίζοντας
«ἤμουν πολὺ νέος γιὰ θάνατο, θὰ ἐπιστρέφω πάντα
τὰ καλοκαίρια, ὅσο ὑπάρχεις, κι’ ὕστερα
θὰ σταματήσουν ὅλα»
Θεέ μου, ἑτοιμάζεις
κόσμο ἀπατηλό, ἀτρικύμιστο γιὰ τὸ χαμό μου