Τωρινές υπομνήσεις

τα μηνύματα που εξακοντίζει
ο αγέρας της άνοιξης
είναι κάλπικα
δεν φτάνουν στις ακρογιαλιές σου
το σώμα σου βολοδέρνει
αιωρείται σε πελάγη
αισθήσεων με αιθαλομίχλη
βάφεται κόκκινη η καρδιά σου
ελάχιστοι ανακυκλωμένοι ορίζοντες
πελαγοδρομούν σαν αντίκες
σε μπλάβες ανταύγειες
και υπολείμματα μνήμης

οι ανάσες σου μορφές ακαθόριστες
νησιά ανεξερεύνητα
με ονόματα που δεν ξέρεις
δεν μπορείς καν να τα προφέρεις
δεν υπάρχει ούτε ένα ανανήψαν νεκροταφείο
οι παλιοί μεγαλοπρεπείς σταυροί εξαφανίστηκαν
μεταμορφώθηκαν σε ψαράκια του γλυκού νερού
που εμφανίζονται κάθε τόσα χρόνια
γεμίζοντας φωσφόρο τα βλέφαρά σου
και σκόνη τα πνευμόνια σου

https://tokoskino.me

Ερημιά

Photo: Maya Abraham

Είναι η ερημιά που κυριαρχεί
στις πολυκατοικίες
στα πλακόστρωτα της επιτυχίας
στα μουρμουρητά στα σοκάκια
στα κεριά και στα λιβάνια
στους δεκάρικους των πολιτικών
στα μοιρολόγια των σκιών
στα μισόλογα των οπτασιών
σ΄ αυτούς που φεύγουν μόνοι
στα μικρά παιδιά στις παιδικές χαρές

είναι η ερημιά σαν μια υστερική σούπα
κουρνιάζει σε σπίτια-τρύπες
κουλουριασμένη αγκαλιάζοντας δήθεν
τον άλλο της εαυτό
μινιατούρα που δεν μεγάλωσε ποτέ
κυνηγώντας πεταλούδες
και χρωματιστά ψάρια σε ενυδρεία
καλλιεργώντας πλαστικά λουλούδια
και χάρτινα όνειρα στις λεωφόρους
των διαδικτυακών αναστάσεων
πλουμισμένα σάβανα νεκρών συντρόφων

η ερημιά ξέχασε τους ποιητές
έτσι που κανείς δεν θέλει να τους συγχωρέσει
για την τόση αποκοτιά τους
να θεωρούν τους εαυτούς τους ειδήμονες
της μιας ή της άλλης μοναξιάς
που καμώνεται για συντροφιά
πλέοντας πέρα από τον ορίζοντα
της σιωπής τους
πέρα από τις φανταστικές ρίμες
των ανύπαρκτων στίχων τους

η ερημιά είναι τα μέρη εκείνα
τα μακρινά
οι απάτητοι τόποι
που όλο λέμε να επισκεφθούμε
αλλά όλο το αναβάλλουμε
φοβούμενοι το ύψος
και τις τιμές των χρηματιστηρίων
παραδινόμενοι με αυταπάρνηση
στα είδωλα της καθημερινότητας
αναζητώντας τους κωδικούς της εξόδου
από τη σύγχρονη σκλαβιά του χρέους
ασθμαίνοντας στις μεγάλες αποστάσεις
κοιτάζοντας τα τρένα να περνούν
αλλά αδυνατώντας να επιβιβασθούμε
γιατί ποτέ δεν αγοράσαμε εισιτήριο.

https://tokoskino.me

[Όλα Στην Αγχόνη]

 

 

 

 

είσαι αλχημεία
μέσα στο κόκκινο δέρμα σου

 

παλάμες ανυπόμονες
ένα υγρό καλόπιασμα
με δάκρυα που τρέχουν
γρήγορα

 

σε αιμάτινες πομπές
χρόνια έντονα
αγκάθια στα μαλλιά
και αφαίμαξη ιδεών

 

όλα στην αγχόνη

 

παρελαύνουν μπροστά
σε ήλιους παράταιρους

 

 

http://www.bibliotheque.gr/article/49070

[ΕΞΑΡΧΕΙΑ 80]

Σαντέ σκέτα χωμένα
στο στρατιωτικό αμπέχονο
κι οι ευαισθησίες παντιέρες
σε τσιφτετέλι και ρέγγε
στην πλατεία των ολόφωτων
γυμνασμάτων του μέλλοντος
τα μαλλιά κι οι γενειάδες
σημαίες χωρίς κατάρτια
ξομπλιαστές στ’ αστραποβρόχια
της εκάστοτε κρατικής καταστολής
κι οι νυχτερινές κεραίες
να λικνίζονται σε ουζερί
και ταβέρνες ανά το χώρο
με τον μαύρο ποιητή απ’ το Σουδάν
στην πρωτεύουσα της αναλγησίας
όλοι υποψιασμένοι
για τούτο και για τ’ άλλο
τα περασμένα και τα παρόντα
και τα μελλούμενα να ’ρθούν
προφητικά παρελαύνοντας
απ’ της καρδιάς το πύρωμα
και τις βεβαιότητες της ιδεολογίας
σαν την ανατολή και τη δύση
που είναι σίγουρες
σε όποιο τόπο και χρόνο…



[μέσα από την ποιητική συλλογή
«Με μια κόκκινη ανάταση», 
εκδόσεις Στοχαστής 2016]

 http://www.bibliotheque.gr/article/64220

Τα μουντά πρωινά της Μελβούρνης

ξεφυλλίζει την εφημερίδα
οι υπάλληλοι προσέρχονται ράθυμοι
στα αφημένα απ’ την αχλή της νύχτας γραφεία
ο ήλιος δεν λέει να ξεμυτίσει

ένα ακόμα απ’ αυτά τα μουντά πρωινά
της Μελβούρνης, της πόλης του Νότου
με τα μεγάλα πάρκα και τα στενά καταστήματα.

κάθε πρωί
ανάμεσα στην κίνηση
κι ένα περιορισμένο καυσαέριο
κατεβαίνει στην ίδια στάση του τραμ

ο ταχυδρόμος δεν φέρνει τίποτα σημαντικό
μόνο τραπεζικά χρεόγραφα
λογαριασμούς
και άχρηστη αλληλογραφία
από αποστολείς που ποτέ δεν γνώρισε
κι από γραφεία
που ποτέ δεν μπήκε

ασήμαντη χαρτική ύλη
ανίκανη να ανατινάξει
την επαναστατική του φαντασία
καθώς προσπαθεί να εξάψει τα πνεύματα
ενάντια στα τέρατα που διεκδικούν
τον άκρατο πολιτισμό μας

https://tokoskino.wordpress.com

Το σύμπαν είναι άναρχο

Το σύμπαν είναι άναρχο
κι εμείς επαναστάτες
αδάμαστοι πρωταγωνιστές
συνεχών ανατροπών
πρωτεργάτες παθιασμένοι
ενώσεων παντοδυναμίας
πασχίζοντας να εξουδετερώσουμε
κάθε τραγωδία
στοιχηματίζοντας στο μέλλον
μιας και τα χωράφια του παρελθόντος
έχουν γόνιμα σπαρθεί
αποσυντονίζοντας ξύλινες γλώσσες
αρνούμενοι να ενηλικιωθούμε
ξεδιπλώνοντας την ποίησή μας
στα μήκη και τα πλάτη
με χάδια απαλά
θωπεύοντας τις διακηρύξεις μας
η λάμψη μας προκαλεί
απέραντη φωτοχυσία
κι οι στοχασμοί γίνονται
ιδιοκτησία των πάντων
στο φεγγαρόφωτο

https://tokoskino.wordpress.com/page/3/

Σερνόμαστε στο χώμα

ασχημάτιστα
όλα αχνά
πλίνθοι και κέραμοι
εδώ κι εκεί
με ρωγμές
άρρωστες ακακίες
σκουλήκια

κύκλοι ανάκεντροι
αιωρούνται στους καιρούς
τους τοτινούς
τους μελλούμενους
πορεία
στις μορφές
τις χαραγμένες
στα μάρμαρα
των αιώνων
στις θάλασσες
της πολυκαιρίας

διαστολή
σμίκρυνση
στο απειροελάχιστο
οι γνώσεις δεκανίκια
καμωνόμαστε τους γίγαντες
μα σερνόμαστε
στο χώμα
στο χώμα
στο χώμα
……………..

https://tokoskino.wordpress.com

Όταν γράφουμε ποίηση

Όταν γράφουμε ποίηση
απόμακρο το βλέμμα ταξιδεύει ώς πέρα
πλανιέται στους σκουπιδότοπους
της σύγχρονης κομπορρημοσύνης
και μένουν ξωπίσω εκείνα τα ταξίδια
στο κατάξερο αίμα της νύχτας

Όταν γράφουμε ποίηση
τ’ αποκαμωμένα βήματά μας
σεργιανούν στο άπειρο
η αγάπη είναι στο μεταίχμιο
ορφανή, πεντάρφανη στους πέντε αγέρηδες
στα συνωστισμένα λεωφορεία
των πληβείων της εργασίας

Όταν γράφουμε ποίηση
ξερνάμε με κλάμματα και κατάρες
μ’ επικλήσεις στον αγύριστο
που κατακρημνίζονται με πάταγο
στο καναβάτσο της κοινωνικής αδικίας
ζεστά χέρια, ροζιασμένα
ζωγραφίζουν πολιτισμό κι οικοδομήματα

Όταν γράφουμε ποίηση
επέρχεται η θαμπάδα στα μάτια
αλλά και το σίγουρο κοίταγμα
η σίγουρη σκέψη σαν ατσάλι
σκυρόδεμα έτοιμο να δέσει
την κοινωνική επανάσταση

Όταν γράφουμε ποίηση
τ’ απογεύματα είναι ασπρόμαυρα
πιο σκούρα τα βράδια
ορειχάλκινες οπτασίες
με αποχρώσεις θανάτου
πριν ξεψυχίσουν κι οι οιμωγές
ξόμπλιαστες στη λάβα
του σύγχρονου δράματος

Όταν γράφουμε ποίηση
οι σκάλες δεν οδηγούν πουθενά
κυμματίζουν τα μεσημέρια
στην αχλύ της ζέστης
σαν τρικυμμισμένα μαλλιά
στα πέπλα τα γκρεμισμένα
τα κατακρεουργημένα από θύελλες άλγους
και κυλώνεια άγη
έρμαια στα χτυπήματα των μπράβων
της κρατικής εξουσίας

Όταν γράφουμε ποίηση
το κάνουμε για να ξορκίσουμε
τους πρότερους εφιάλτες μας.

http://tokoskino.wordpress.com/

Αποσπάσματα-θύμησες

Παρουσία
σα μυρωδιά
από φρεσκοβρεμένο χώμα
κι απλωμένα σεντόνια
μετά την πρωινή ομίχλη

τ’ απλώσαμε όλα στον ήλιο
που μόλις έφτασε
κι είναι σαν να γιορτάζουμε
τις μνήμες των προγόνων μας

ματιές διάφανες
λίμνες κόντρα στο άρρωστο
νερό των πηγών

κι η καρδιά
να μαζεύει ολόγυρα
τις ηλιαχτίδες
κι εμείς να κουρνιάζουμε
στα κρόσσια τους

8/1/2006

http://tokoskino.wordpress.com/

Ο εμφύλιος έχει πια κριθεί

Πασχίζεις να καταργήσεις όσα δεν καταργούνται

συμπράτεις ακόμα και με τον εχθρό σου

για να πετύχεις έστω μιαν αναπνοή

την υποψία μιας αθώρητης οπτασίας

που τρίζει στ’ αυτιά σου και παγιδεύει τα μηνίγγια σου


σέρνεις τα βήματά σου σε μέρη άγνωστα

με οδικές αρτηρίες εγκατάλειψης

και δέντρα απομιμήσεις

με μόλις σχηματισμένες τις θωριές τους


όλα όσα βρίσκονται στην άλλη όχθη

ανακηρύσσονται αντίπαλοί σου

και πηγαινοέρχονται φρουροί σε μεθορίους

αμετανόητοι και απειλητικοί

όπως τα κυρτά σπαθιά στα χέρια των Αγαρηνών


ούτε να κοντοσταθείς δεν μπορείς

θα μοιάζει προδοσία αναίμακτη

με τις φλέβες ξέμακρες από το είναι σου


προσπαθείς να διαβείς την τάφρο

που σε χωρίζει από τη ζωή

αλλά τα μονοπάτια καίγονται

και μένεις μετέωρος

με αισθήματα τρεμάμενα

επιφάνειες που τρεκλίζουν

και συνθήματα που δεν απηχούν


Ο εμφύλιος έχει πια κριθεί…






http://tokoskino.wordpress.com/

Στο διάολο

στο διάολο οι σοφίες

οι πεπερασμένες

οι ηδονές από σάρκα άλλων

το αίμα το κόκκινο το αχνιστό


στο διάολο η πικρή τροφή

για επιδόρπιο

οι αλλαλαγμοί σε χαρτί

με σινική μελάνη

σαν μητρική παρακαταθήκη

τα ενθύμια στον τοίχο


στο διάολο η αποστήθιση

η προσευχή πριν τον ύπνο

η εξάσκηση εφ’ όρου ζωής

οι λέξεις από χαλασμένες

οδοντοστοιχίες


στο διάολο τα λαμπερά δόντια

με το στίγμα του επιτυχημένου

η προσποιητή μεγαλοθυμία

η επιτηδευμένη γλώσσα

η άμεμπτη συμπεριφορά

κι οι γυναίκες που δήθεν

ερωτεύονται


στο διάολο τα τρένα που καμώνονται

ότι έρχονται στην ώρα τους

οι μεγάλοι που ρωτούν

δήθεν από περιέργεια

τα δέντρα που ρίχνουν

τα φύλλα τους


στο διάολο η βροχή

που είναι όξινη

ο καυτός ήλιος που αρρωσταίνει

αντί να γιατρεύει

τα γεγονότα

με ημερομηνίες στιγμών

που δεν υπήρξαν.

Θα ήθελα να μιλήσω

θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που πέφτουν τα φύλλα
για τον τρόπο που πέφτει μια σταγόνα ιδρώτα
στο ξέφωτο στήθος σου
για τον τρόπο
που κάθεσαι απέναντί μου

θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που δίνουμε υποσχέσεις
σαν τους μεγάλους
που όλο μιλούν για ειρήνη
και διαφυγόντα κέρδη

θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που οι μπάτσοι
αστυνομεύουν τον κάθε χώρο
τις αποβάθρες
τις πλατφόρμες
τα μουχλιασμένα από την πολυκαιρία
και την αναλγησία διαμερίσματα

θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που διασταυρώνονται
τα συνοικιακά λεωφορεία
φρακαρισμένα από ιδρωμένες γραβάτες
και σκονισμένα παπούτσια
αγχωμένων δημοσίων υπαλλήλων

τα απογεύματα θα ηθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον καιρό
στα πρώην εργατικά μαυσωλεία
στις λέσχες βιομηχάνων
και τα κρατικά μπουρδέλα
όπου συνωστίζονται έγχρωμες
αλαφιασμένες μετανάστριες

θα ήθελα να μιλήσω
για τις σκληρές μέρες
των οικονομικών κρίσεων
και τις σκοτεινές νύχτες
των ξεχειλισμένων ερώτων

http://tokoskino.wordpress.com/

Σιγανή βροχή..

Σιγανή βροχή
χασμουριέται
στο παραπέτασμα
στις ρωγμές των βράχων
στις χαραμάδες των κτιρίων
στις οπτασίες των πόλεων
στα θροΐσματα των δασυλίων
στον ανάστροφο στρόβιλο
των πεζοδρομίων
στις παιδικές ανεμοζάλες
στις αποδράσεις
όταν σβήνουν όλα τα φώτα.


http://tokoskino.wordpress.com/