με την Τοκογλυφία, Κάντο XLV

Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για ν’ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.

Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.

Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της

ΠΑΡΑΦΥΣΗ

Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…

έτσι προστάζει η τοκογλυφία.


http://www.poiein.gr/archives/2889
(μτφρ: Γιώργος Μπλάνας)

[Ξανά Και Ξανά]

Πηγαίνετε τραγούδια μου στον μοναχικό και τον ανικανοποίητο, 

Πηγαίνετε επίσης στον νευροπαθή,
πηγαίνετε στον σκλαβωμένο απ’ τη συμβατικότητα, 

Χαρίστε τους την περιφρόνησή μου για τους καταπιεστές τους. 

Πηγαίνετε, σαν ένα μεγάλο κύμα ψυχρού νερού, 

Φέρτε την περιφρόνησή μου για τους καταπιεστές. 

Μιλήστε ενάντια στην ασυνείδητη καταπίεση, 

Μιλήστε ενάντια στην τυραννία εκείνου που δεν έχει φαντασία, 

Μιλήστε ενάντια στους δεσμούς. 

Πηγαίνετε στην αστή που πεθαίνει από την πλήξη της, 

Πηγαίνετε στις γυναίκες των προαστίων, 

Πηγαίνετε στους κακοπαντρεμένους, 

Πηγαίνετε σε εκείνους που η αποτυχία τους είναι κρυμμένη, 

Πηγαίνετε στα κακότυχα ζευγάρια, 

Πηγαίνετε στη γυναίκα που αγοράστηκε, 

Πηγαίνετε και σε κείνη με την προίκα. 

Πηγαίνετε σ’ αυτούς που έχουν ντελικάτους πόθους, 

Πηγαίνετε σ’ αυτούς που οι ντελικάτες τους επιθυμίες γκρεμίζονται, 

Πηγαίνετε σαν φθορά στη νωθρότητα του κόσμου. 

Πηγαίνετε με την κόψη σας εναντίον του, 

Δυναμώστε τις λεπτές χορδές, 

Φέρτε εμπιστοσύνη στα φύκια και στις κεραίες της ψυχής. 

Πηγαίνετε με φιλικό τρόπο, 

Πηγαίνετε με ανοιχτό λόγο. 

Λαχταρήστε να βρείτε νέα δαιμόνια και νέα αγαθά, 

Εναντιωθείτε σε κάθε μορφή καταπίεσης. 

Πηγαίνετε σε κείνους που χόντρυναν μόλις γίναν μεσόκοποι, 

Σε κείνους που έχασαν το ενδιαφέρον τους. 

Πηγαίνετε στους εφήβους που καταπνίγονται από την οικογένεια, 

Ω! Πόσο απαίσιο είναι
Να βλέπεις τρεις γενιές σ’ ένα σπίτι να ‘ναι όλες μαζί! 

Όπως ένα γέρικο δέντρο με βλαστάρια, 

Και με μερικά κλαδιά σαπισμένα και πεσμένα. 

Πηγαίνετε μακριά και προκαλέστε την κοινή γνώμη, 

Πηγαίνετε ενάντια σ’ αυτή τη νερόβραστη δουλεία του αίματος, 

Εναντιωθείτε σε κάθε είδους ιδιοκτησία.   

 

 

[Μετάφραση : Κλείτου Κύρου]

 

http://www.bibliotheque.gr/archives/42214

Ο τάφος στο Ακρ Κάαρ ...

Είμαι η ψυχή σου , Νίκοπτις. Σε κοιτάζω

πέντε χιλιετίες τώρα και τα νεκρά σου μάτια

Δεν σάλεψαν, μήτε ποτέ ανταποκρίθηκαν στην επιθυμία μου

Και τα ελαφρά σου μέλη από όπου ξεπήδησα φλεγόμενη

Δεν καίνε πια με μένα ούτε με λάδι από κρόκο.

Δες , η φωτεινή χλόη έχει φυτρώσει στο προσκέφαλό σου

Και σε ασπάζεται με μύριες χορταρένιες γλώσσες

Όχι όμως και συ εμένα.

Μελέτησα πάνω στον τοίχο το χρυσάφι

Και σκέφτηκα πολύ πάνω στα σύμβολα

Τίποτα νέο δεν υπάρχει σε ολόκληρο το μέρος.

Ήμουν διακριτική. Δες, Έχω αφήσει τα πιθάρια σφραγισμένα

Μήπως ξυπνήσεις κάποτε κι επιθυμήσεις το κρασί σου

Και ανέγγιχτες τις φορεσιές πάνω σου διατήρησα

Ω ξεχασιάρα εσύ! Τάχα πώς θα μπορούσα να ξεχάσω!

Και το ποτάμι ακόμα, πριν αρκετό καιρό

Το ποτάμι; Τότε ήσουν μικρή,

Και τρεις ψυχές ήρθαν να σε πάρουν

Ήρθα κι εγώ

Και χύθηκα πάνω σου, τις έδιωξα

Και δέθηκα μαζί σου, γνώρισα τις συνήθειες σου.

Δεν άγγισα τις παλάμες σου και τα ακροδάκτυλά σου;

Δεν κύλησα μέσα σου και μέσα από σένα ως την άκρη των ποδιών σου;

Πώς μπήκα μέσα; Δεν ήμουν εσύ μέσα σε σένα;

Τώρα σε αυτό το μέρος δεν έρχεται κανένας ήλιος να με αναπαύσει

Και σχίζομαι στο οδοντωτό σκοτάδι.

Κανένα φως δεν πέφτει πάνω μου κι εσύ

Στέκεις αμίλητη, καθώς περνούν οι μέρες.

Ω, αν ήταν δυνατόν να βγω έξω , παρόλα τα σημάδια

Κι όλη την επιμελημένη τέχνη τους πάνω στην θύρα,

Έξω στα πράσινα λιβάδια...

Μα είναι ήσυχα εδώ.

Δεν φεύγω.

με την Τοκογλυφία, Κάντο XLV

Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για νʼ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.


Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.

Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της

ΠΑΡΑΦΥΣΗ

Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…

έτσι προστάζει η τοκογλυφία.


Έζρα Πάουντ, με την Τοκογλυφία, Κάντο XLV
(μτφρ: Γιώργος Μπλάνας)