“Χαμένο Κορμί”

Ένα χαμένο κορμί
είναι ο ιδανικός μουσαφίρης.
Κάθεται και δεν πιάνει
χώρο στον καναπέ.
Αποπατεί και δεν λερώνει.
Αντιμετωπίζει το μόχθο
και τα κειμήλια εκατό χρόνων
οικογενειακής ζωής σαν ένα
σκηνικό που στήθηκε
για τις ανάγκες της παραμονής του.
Μόνον όταν αποχωρεί
τρομάζουν οι οικοδεσπότες.
Για τέσσερις μέρες
φιλοξενούσαν ένα φάντασμα.

*

Μεταποιούνται ενδύματα
φωνάζει μια επιγραφή
κάτω απ’ το γραφείο μου.
Έχει μακριά μανίκια,
αυτό το πουκάμισο.
Αυτό το σακάκι
φαίνεται ρηχό σ’ εμένα
που δεν έχω πλάτες.
Λέω να πάω να τους βρω.
Να μεταποιήσουν επιτέλους
το κορμί μου,
μπας και γίνει ζωή.

*

Ξεχειλίζω απ’ αγάπη.
Σαν το σάλιο που κρέμεται
σε χείλη βρέφους που κοιμάται
στην αγκαλιά της γιαγιάς του.
Γυμνοσάλιαγκας
σ’ αρχαίο μάρμαρο.
Βήχας ασθματικού
που του φράζουν το στόμα
τα σάλια και δεν μπορούν
να γίνουν φλέμα,
να τα φτύσει. Όλο λέω
να την φτύσω την αγάπη
κι ακόμα δεν μπορώ.
Γεροσαλιάρης.

*

Πρόσωπα σπαταλημένα ελαφρώς
με ανεμελιά και χάρη
μια εποχή που κατόρθωσε
ν’ αγγίξει μια συνετώς φυλαγμένη
πτυχή μας,
που χάθηκε κι αυτή
μαζί με όλα τ’ άλλα,
αφήνοντας μόνον την αθωότητά μας
ανεπιθύμητη φωτογραφία
μοναδική κληρονομιά στο μέλλον.

*

Έχασα τις βαρείες
τις περισπωμένες,
εκείνη την υπογεγραμμένη
κάτω απ’ το βαθύ ωμέγα.
Έχασα τις δασυνόμενες
λέξεις, τα δασύτριχα
εφηβαία. Τώρα που όλες
τα ξυρίζετε και γίνατε
ανορθόγραφες συντόνισα
τις στύσεις μου κι εγώ
στο μονοτονικό.

*

Ένας άντρας με το σκύλο του
στην αποβάθρα του Ναυπλίου,
Άνοιξη Κυριακή
δεν θυμάται καν αν αγάπησε,
αν τον αγάπησαν, αν είχε δεθεί
με όρκους και φιλιά
στα κάλλη, σαν το σκυλί
στην αλυσίδα του, και προχωράει:
οι γυναίκες συγχωρούνται εν ζωή,
οι άντρες μετά θάνατον.

*

Όχι, δεν έρχομαι από την Ελευσίνα. Την Κάτω Ιταλία .
Η Σάντυ επέστρεψε από το Ράλι Αιγαίου στη Νίσυρο.
Βρήκα το Γιάννη στο 37 και με κέρασε ένα μοχίτο.
Ο Μίχος έφτασε στο τελευταίο στάδιο
του ένδοξου πένθους του. Ο Άκανθος ανέλαβε
να ζωγραφίσει το πρώτο σκαλί της σκάλας.
Ο Χ2 πιστός στο παρατσούκλι του
κρατάει τις γκόμενες μόνο για δυο βδομάδες.
Ο Φώτης βαρέθηκε τη φάτσα του και θέλει
να υποβληθεί σε πλαστική προσώπου. Ο Γκούμας
δεν ξεμύτισε απ’ το Χαλάνδρι. Ο Νίκος
μας ανακοίνωσε πως οι Μυστικές Υπηρεσίες
έπαψαν να παρακολουθούν τον υπολογιστή του.
Πάντα έτσι συμβαίνει.

Την Ειρήνη την κυνήγησαν οι ερινύες κι απ’ το Άργος.
Το Δημήτρη τ’ αφεντικά του απ’ του Ζάρα.
Τον Έκτορα τον έδιωξαν απ’ το σπίτι του. Ο Λάσκαρης
δεν έπαψε να ζητάει δανεικά τον Ιούνιο, τον Ιούλιο
και τον Αύγουστο. Ο Κώστας κατάφερε να διπλασιάσει
τα κέρδη του. Ο Σπύρος γράφει κάθε μέρα κι έναν
στίχο στη Μασσαλία, τη Γλυφάδα, την Ολυμπία.
Ο Γιάννης κι η Τασία γιόρτασαν πενήντα χρόνια
γάμου στις Ροβιές. Ο Μήτσος κλείστηκε οικειοθελώς
για ένα μήνα στου Σινούρη. Η Έλενα είπε να κόψει
το κρασί και άλλαξε γνώμη στην πορεία.
Πάντα έτσι συμβαίνει.

Η Γκέλυ γύρισε από τη λιτή Χαλκιδική με το γιατρό
δύο χρόνους αστεφάνωτη. Η Ιωάννα ξέφυγε για λίγο
απ’ τα παιδιά της και τον άντρα της και πήγε μόνη της
στην Πύλο. Η Κατερίνα αγόρασε ένα δυαράκι
σε τελευταίο όροφο στη Νέα Σμύρνη κι είναι ευτυχισμένη.
Το Μαράκι επέστρεψε από τα ουάν-σταντ σε κρύες
τουαλέτες τα χαράματα. Η Λίνα φοβήθηκε να φέρει
από την Κολομβία ένα αναμνηστικό φύλλο κόκας
για τον καθένα. Οι γυναίκες μας έσμιξαν
με τους φίλους μας κι εμείς με τις γυναίκες των φίλων μας.
Όσοι έτυχε να έχουμε ακόμη μικρά παιδιά
καθίσαμε και τα μαγειρέψαμε. Πάντα έτσι συμβαίνει.
Πριν την Επανάσταση.

Ύποπτος φυγής

Όλα κοντά τα θέλω, προσιτά και εύχρηστα,
υλικά της απόγνωσης, αλκοόλ, τσιγάρα και
τηλεκοντρόλ, να προσθέτω κανάλια και ν' αφαιρώ
σε χρώμα, έτσι που ένας λεκές πολύχρωμος
και σκοτεινός το μέλλον να έχει γίνει.

Βυθισμένος λοιπόν, στον καναπέ της απόγνωσης,
αγνοούμενος μες στους καπνούς, στο αλκοόλ
στη μαύρη οθόνη, πιο εύκολο μου φαίνεται
ν' αποσυρθώ, να εγκαταλείψω το ομοίωμά μου
χωρίς να το αντιληφθεί κανείς πως βγήκα πια,
εξήλθα, γεμάτο το ποτήρι και τα τσιγάρα μου εκεί,
μαζί με το κορμί μου κι η τηλεόραση ανοιχτή
κι εγώ δεν σας χαιρέτησα, δεν είπα καν
«στο επανιδείν», «arrivederci», «θαταπούμε».

Μια θέση στην ιστορία

Τζακ Ντάνιελς από τη Μπενάκη, λυθρίνια από τη Θεμιστοκλέους,
παράλληλες κι οι δυο στη Χαριλάου Τρικούπη,
κάθετες κι οι τρεις στην Ακαδημίας :
είναι απορίας άξιον,
πώς μέσα σε τέσσερις δρόμους χώρεσε η ζωή μας;
Ό, τι πετάει, ό, τι κολυμπάει κι ό, τι έρπει
πέριξ των Εξαρχείων, διεκδικεί τη θέση του στον ήλιο :
πάσχει για το καθημερινό έπος,
αγωνιά για την οικεία οδύσσεια,
γιατί ο καθένας μας είναι ο ψυχοπομπός
ενός εφήβου που σπαράζει εντός του.
Εδώ η λίγο παραπέρα, κάθε ανώνυμη χειρονομία
επικαλείται με δέος τη χάρη της ιστορίας
κι ανά πάσα στιγμή, την ύστατη δικαίωσή της.

Διαθήκη γραμμένη στην κουζίνα

Τη διαθήκη μου λοιπόν, να συντάξω
τον τελευταίο ορισμό πριν απ' τον ύστατο ορίζοντα,
όλα τα χαρίζω σε όσους μαντεύουν τη θλίψη και την απώλεια,
σε πόσα κομμάτια θρυμματίζεται
ένα ποτήρι που εκσφενδονίζεται,
εσωτερικό κουζίνας σε πολυκατοικία,
σε όσους διαφυλάσσουν το χιόνι
των περασμένων χρόνων εισέτι στο ψυγείο τους,
ως συντηρητικοί της ουτοπίας,
έτσι όπως πρέπει να κρύβουμε τα οφειλήματά μας,
συντηρητές κι εμείς μισθοσυντήρητοι,
σαν το βόδι που κρύβει το μεδούλι
στην τρύπα των οστών,
ώσπου να 'ρθει επιτέλους
κάποιο γεμάτο δόντια στόμα να μας ξεκοκαλίσει !

Ίσως μια άλλη φορά

Στην προσεχή συνάντηση,
ο Τόνος της φωνής μου θα είναι απολύτως υποταγμένος στα όσα λέω.
Θα έχω κυριεύσει την ταραχή μου, το αλλοπρόσαλλο πρόσωπο της αμηχανίας.
Τα θέματα της συζητήσεως αναίμακτα θα θυσιάζονται το ένα στο άλλο.
Σίγουρα θα μιμηθώ επιτυχώς τις φωνές των άλλων.
Οι ιδιωματισμοί και τα περίεργα στην εκφορά του λόγου,
τα τικ, τα τρακ, τα τρυκ
του περιβάλλοντος κόσμου,
μια ήσυχη ροή θα είναι μέσα μου.

Ενσωματωμένος επιτέλους στον διάλογο,
χωρίς να είμαι ο απανταχού παρείσακτος,
ο εσαεί εκτός τόπου και χρόνου.

Σωτήρης Παστάκας

Ένα χαμένο κορμί
είναι ο ιδανικός μουσαφίρης.
Κάθεται και δεν πιάνει
χώρο στον καναπέ.
Αποπατεί και δεν λερώνει.
Αντιμετωπίζει το μόχθο
και τα κειμήλια εκατό χρόνων
οικογενειακής ζωής σαν ένα
σκηνικό που στήθηκε
για τις ανάγκες της παραμονής του.
Μόνον όταν αποχωρεί
τρομάζουν οι οικοδεσπότες.
Για τέσσερις μέρες
φιλοξενούσαν ένα φάντασμα.