Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Benjamin Prado. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Benjamin Prado. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Το ίδιο και το αντίθετο


 

Το αντίθετο ενός άντρα καθαρού είναι το βρώμικο νερό.
Το αντίθετο της θάλασσας είναι μια τυφλή γυναίκα.
Αυτός που γκρεμίζει μια γέφυρα, φτιάχνει ένα γκρεμό.
Οι ουλές είναι χτυπήματα που ποτέ δεν ξεχνιούνται.

Υπάρχουν αλήθειες χωρίς όριο
και υπάρχουν πράγματα που τελειώνουν
τα ποτάμια είναι Machado·
εγώ σ' αγάπησα σε τάφο ανοιχτό·
οι σκορπιοί λάμπουν στο φως του φεγγαριού
και μετά γίνονται, ξανά, δηλητηριώδεις και σκοτεινοί.

Έτσι είναι, τόσο απλό.

Να παλεύεις στις στάχτες, είναι ν' αρνιέσαι τη φωτιά.
Μια λέξη ευτυχία είναι ένα πουλί που πετάγεται.
Ο θάνατος σου είναι κάτω απ' το δέρμα μου
το ίδιο όπως ένα έντομο σε ένα ποτήρι αντεστραμμένο.

Τι περισσότερο μπορώ να σου πω;
Ότι εγώ σ 'αγάπησα από βορρά σε νότο,
απύθμενα,
με νύχια και με δόντια,
χωρίς μυστικά,
χωρίς παγίδες.

Δεν θέλησα ν' ακούσω ακόμα μια φορά τη φωνή σου,
ούτε να κοιτάξω τις φωτογραφίες μας,
ούτε να δω τα γαλάζια σου δάχτυλα να χαϊδεύουν
τα σκυλιά που τρώνε τις σκιές της ζωής σου.

Θέλω μόνο σκοτάδι και καπνό.
Έχω έρθει για να πω ότι σε έχω ξεχάσει,
ότι θα επιστρέφω για να σε ξεχνώ κάθε μέρα,
κάθε μέρα απ' τις μέρες της ζωής μου.

Benjamin Prado
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Κρύο όπως στην κόλαση

Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι αυτή είναι η Ρώμη
κι εσύ δεν είσαι.

Πάω από το ένα μέρος στο άλλο
με τ' όνομά σου,
ακριβώς σαν μια αρκούδα σ' ένα κλουβί·
σημειώνω έναν αριθμό·
βάζω το ράδιο,
ακούω ένα τραγούδι της Patti Smith
στριφογυρίζω μέσα στην Patti Smith
ακριβώς όπως μια γάτα σ' ένα πλυντήριο.
Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι εγώ ψάχνω μαχαίρια·
κοιτάζω το δρόμο·
σκέφτομαι τον Παζολίνι·
αρπάζεις ένα πορτοκάλι με το χέρι μου.

Κι αυτό είναι η Ρώμη.
Το χιόνι μεταμορφώνει την πόλη
σ' ένα μέρος του ουρανού,
λάμπει η νύχτα,
αφήνει πάνω στα σπίτια τον άγγελό της
πολλαπλασιασμένο.

Κι εσύ δεν είσαι.
Κλείνω ένα παράθυρο,
κοιτάζω την τηλεόραση,
διαβάζω Ungaretti, σκέφτομαι ότι η απόσταση είναι γαλάζια,
είμαι το μόνο που υπάρχει
ανάμεσα σε σένα κι αυτό το κρύο.

Βρισκόμαστε στον χειμώνα κι αυτή η πόλη δεν είναι η Ρώμη
ούτε κανένα άλλο μέρος.
Κοιτάζω πίσω και μπορώ να το δω:
μόλις άναψες μια λάμπα·
Έχεις κλείσει τα μάτια σου κι ονειρεύεσαι σ' ένα δάσος·
ξαφνικά απομακρύνεις το ένα χέρι,
Ψάχνεις ένα μήλο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της κοιμισμένης γυναίκας...

Εν τω μεταξύ,
μισώ αυτόν τον κόσμο τον κρύο όπως η κόλαση
και την κόπωση που κυνηγά αργά τα μάτια μου·
μισώ τον λύκο που έχεις βάλει στη λέξη νύχτα
και τον τρόπο που γεμίζεις το άδειο δωμάτιο.

Μισώ αυτό που θα βλέπω
από σήμερα και για πάντα: τα ίχνη σου
στο χιόνι της Ρώμης, που ποτέ δεν έχεις πάει.

Benjamin Prado, Roma, 1995
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη