Ο τάφος στο Ακρ Κάαρ ...

Είμαι η ψυχή σου , Νίκοπτις. Σε κοιτάζω

πέντε χιλιετίες τώρα και τα νεκρά σου μάτια

Δεν σάλεψαν, μήτε ποτέ ανταποκρίθηκαν στην επιθυμία μου

Και τα ελαφρά σου μέλη από όπου ξεπήδησα φλεγόμενη

Δεν καίνε πια με μένα ούτε με λάδι από κρόκο.

Δες , η φωτεινή χλόη έχει φυτρώσει στο προσκέφαλό σου

Και σε ασπάζεται με μύριες χορταρένιες γλώσσες

Όχι όμως και συ εμένα.

Μελέτησα πάνω στον τοίχο το χρυσάφι

Και σκέφτηκα πολύ πάνω στα σύμβολα

Τίποτα νέο δεν υπάρχει σε ολόκληρο το μέρος.

Ήμουν διακριτική. Δες, Έχω αφήσει τα πιθάρια σφραγισμένα

Μήπως ξυπνήσεις κάποτε κι επιθυμήσεις το κρασί σου

Και ανέγγιχτες τις φορεσιές πάνω σου διατήρησα

Ω ξεχασιάρα εσύ! Τάχα πώς θα μπορούσα να ξεχάσω!

Και το ποτάμι ακόμα, πριν αρκετό καιρό

Το ποτάμι; Τότε ήσουν μικρή,

Και τρεις ψυχές ήρθαν να σε πάρουν

Ήρθα κι εγώ

Και χύθηκα πάνω σου, τις έδιωξα

Και δέθηκα μαζί σου, γνώρισα τις συνήθειες σου.

Δεν άγγισα τις παλάμες σου και τα ακροδάκτυλά σου;

Δεν κύλησα μέσα σου και μέσα από σένα ως την άκρη των ποδιών σου;

Πώς μπήκα μέσα; Δεν ήμουν εσύ μέσα σε σένα;

Τώρα σε αυτό το μέρος δεν έρχεται κανένας ήλιος να με αναπαύσει

Και σχίζομαι στο οδοντωτό σκοτάδι.

Κανένα φως δεν πέφτει πάνω μου κι εσύ

Στέκεις αμίλητη, καθώς περνούν οι μέρες.

Ω, αν ήταν δυνατόν να βγω έξω , παρόλα τα σημάδια

Κι όλη την επιμελημένη τέχνη τους πάνω στην θύρα,

Έξω στα πράσινα λιβάδια...

Μα είναι ήσυχα εδώ.

Δεν φεύγω.