Έλυα Βερυκίου

Μοιραία που γνωρίσαμε το ανέφικτο,
κρύσταλλα γαλάζια και λευκά πίσω από τα βήματα.
Διαβρώθηκαν τα αισθήματα,
ατόφιος όμως ο ήχος της βροχής στη μνήμη.
Νερό που πάλλεται η ψυχή στη θέα του αμφίρροπου.
Πληθαίνουν οι πληγές, επίπονη και υγρή η διαδρομή.
Θα πρέπει να κουράστηκες πολύ,
παραμυθία στον κάματο από την άλλη όχθη μία φωνή.

Μετά την πάλη με τα κύματα ένα άστρο,
της Ουσίας η φευγαλέα λάμπουσα ανάμνηση.
Μην φοβηθείς.
Δες μόνο πόσο όμορφα φωτίζει τη λησμονημένη Τιβεριάδα των δακρύων.