[Κυλά ο χρόνος, νερό μενεξεδί,]

H ευωδία και ο νόστος του γαλάζιου.
Τα άστρα φωτίζουν το τζάμι
και οι προσδοκίες έξω, θάλασσα ακίνητη.
Ακούω το φως, λεπτό συριγμό,
να διασχίζει μυστικά τη νύχτα.
Τρέμει η σιωπή από ασήμι πάνω στης ψυχής το φύλλωμα.
Έχουν όμως τα πράγματα μέσα μου φωνή.
Κυλά ο χρόνος, νερό μενεξεδί,
και πού να καθρεφτίσω την αγάπη.
Ρόδα σκορπούν στις ατραπούς της ματαιότητας.
Ανάμεσα στα βράχια η απάντηση που αναζητώ,
όχι πως έχουν σημασία τα ερωτήματα.

Το μόνο που επιθυμώ από τότε που σίγασαν τα πάθη,
το πέρασμα από τη ζωή να είναι βλέμμα,
βαθύ, μεταληπτικό,
την αυγή να αντιφεγγίζει τα χελιδόνια της αιωνιότητας.