Φρόντισες σήμερα να λείπεις
και φοβάμαι πως για πάντα λείπεις.
Φτερούγες του χειμώνα αν φορούσε η μέρα,
λίγο θα προσομοίαζε με το σκοτάδι
στη στενή άκρη του πλανήτη που μου αναλογεί.
Τρομάζω όταν λείπεις.
Και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Η Δευτέρα είναι σαν κάθε Δευτέρα, είτε χειμώνας, είτε άνοιξη.
Φρόντισε να μην λείψεις ποτέ ξανά ...
Τόχω σε κακό, να μην μπορώ να ταξιδέψω για ένα δευτερόλεπτο αιωνιότητας στο γαλάζιο των ματιών σου.
Κι ύστερα, για σκέψου, δεν έχει νόημα αν μιλώ ή σωπαίνω, αν τραγουδώ ή τραυλίζω, αν χαμογελώ ή θλίβομαι.
Πόσο μεγάλη η αλήθεια που πάει και κρύβεται,
-αν είναι δυνατόν!- στο φύσημα του αγέρα,
πριν καλονυχτώσει η ρολογιά.
Ο ήλιος, αδιαμαρτύρητα, όπως κάθε αυγή,
θα κάνει την ίδια διαδρομή: μάτια, χαμόγελο, μάτια.
Ο ενδιάμεσος χρόνος,
που η ρολογιά σταματά να ονειρευτεί
πως ανεβαίνοντας στους ουρανούς
θα συναντήσει το άλλο της μισό,
είναι η ώρα που λέω πάλι:
θα σ΄ αγαπάω απλά κι απέραντα!
2 σχόλια:
Εξαίσιο!
:)
Πραγματικά αοράτη
η Μίνα γράφει υπέροχα!
Δημοσίευση σχολίου