ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ

Αν μου κρατούσες το χέρι,
αν δεν δίσταζα να σφίξω το δικό σου
με την εγκαρδιότητα που ξαφνιάζει την καρδιά
και η αφή την κάνει να σκιρτά ανήμπορη να μην ενδώσει στα μελλούμενα.
Αν εξερευνούσες, γυμνός από εγωισμό –τι τραγωδία-τα κλειστά μου βλέφαρα, σαν προσπερνάς και λίγο αγγίζεις έναν ώμο συγκαταβατικό,
ίσως αναγνώριζες στους τονισμούς των λέξεων, την αρχαία φλέβα που συναντά επιτέλους την καρδιά της.
Αν ήσουν η γη, θα ένοιωθες πως βαραίνει το βήμα σαν απομακρύνομαι και πίσω κοιτώ μέχρι να χαθείς.
Αν ήσουν εσύ, με τα μάτια σου κλειστά, θα γύριζα, μόνο για να κουρνιάσω σε μια αγκαλιά που από πάντα είχε το σχήμα μου.
Μα όλα έχουν την όψη του χιονιά..
Εσύ καθώς φεύγεις, ραγίζεις την πυξίδα.
Οι ορίζοντες, καταγράφουν βλαβερούς συνειρμούς..
Αν δεν ήταν των ονείρων η κορυφογραμμή αόρατη. ..
Αν δεν ήταν η όραση προδοτική..
Αν δεν ήσουν εσύ..