Arthur Rimbaud

Εκλάμψεις

ΠΑΡΑΤΑ

Κουμάσια πολύ γερά.
Μερικοί εκμεταλλεύθηκαν τους κόσμους σας.
Χωρίς ανάγκες, και ελάχιστα βιαστικοί για να κινητοποιήσουν τα λαμπρά τους χαρίσματα και την πείρα τους πάνω στις συνειδήσεις σας.
Τι ώριμοι άνθρωποι!
Μάτια αποβλακωμένα κατά τον τρόπο της καλοκαιρινής νύχτας, κόκκινα και μαύρα, τρίχρωμα, από χάλυβα κεντημένο με μαλαματένια άστρα∙ όψεις παραμορφωμένες, μολυβένιες, χλωμιασμένες, πυρπολημένες∙ βραχνιάσματα παιχνιδιάρικα!
Η σκληρή συμπεριφορά που ʼχουν οι ψευδόχρυσες λάμες!-
Υπάρχουν μερικοί νέοι-πως θα κοίταζαν άραγε τον Κερουμπίνο;
-προικισμένοι με φωνές τρομαχτικές και με μερικούς επικίνδυνους πόρους.
Τους στέλνουν να πάρουν πλάτες στην πόλη, γελοία ντυμένοι με πολυτέλεια αηδιαστική.
Ω, ο σφοδρότερος Παράδεισος της λυσσασμένης γριμάτσας!
Ούτε σύγκριση με τους φακίρηδές σας και τους άλλους σκηνικούς σαλτιμπαγκισμούς.
Μέσα σε κοστούμια αυτοσχεδιασμένα με το γούστο του κακού ονείρου παίζουν θρηνωδίες, τραγωδίες ληστών και πνευματωδών ημιθέων κατά τρόπο που η ιστορία ή οι θρησκείες δεν υπήρξαν ποτέ.
Κινέζοι, Οττεντότοι, γύφτοι, μωροί, ύαινες, Μολώχοι, παλιές παραφροσύνες, απαίσιοι δαίμονες, ανακατεύουν τους λαϊκούς, μητρικούς τρόπους, με τις πόζες και τις κτηνώδεις τρυφερότητες.
Θα ερμήνευαν καινούρια θεατρικά έργα και τραγούδια «καλών κοριτσιών».
Άσσοι θαυματοποιοί, μεταμορφώνουν τον τόπο και τα πρόσωπα και χρησιμοποιούν την κωμωδία που μαγνητίζει.
Τα μάτια φλέγονται, το αίμα κελαϊδεί, τα κόκαλα πλαταίνουν, τα δάκρυα και νήματα κόκκινα υδρορροούν.
Ο χλευασμός τους ή η τρομοκρατία τους βαστά ένα λεπτό ή ολάκερους μήνες.
Έχω μόνος το κλειδί της άγριας αυτής παράτας.


ΖΩΕΣ

ΙΙ

Είμαι ένας εφευρέτης που άξιζα πολύ διαφορετική τύχη απ΄ όλους αυτούς που προηγήθηκαν∙ ακόμα ένας μουσικός, που βρήκα κάτι όπως το κλειδί του έρωτα.
Τώρα, ευπατρίδης μιας τραχιάς πεδιάδας με λιτό ουρανό, προσπαθώ να συγκινηθώ με την ανάμνηση της ζητιάνας παιδικής ηλικίας, της μαθητείας ή ενός ερχομού με ξυλοπάπουτσα, της πολεμικής, των πέντε ή έξι χηρειών, και μερικών γάμων όπου το γερό μου μυαλό με εμπόδισε νʼ ανεβώ στο διαπασών των συμμαθητών.
Δε νοσταλγώ το παλιό μου μερίδιο από θεϊκή χαρά:
ο φειδωλός αέρας αυτής της τραχιάς πεδιάδας τροφοδοτεί πολύ δραστήρια το βάναυσό μου σκεπτικισμό.
Αλλά καθώς ο σκεπτικισμός αυτός δεν μπορεί εφεξής να κινητοποιηθεί, και αφού εξάλλου είμαι αφιερωμένος σε μια καινούρια συγκίνηση, περιμένω να γίνω ένας τρελός πολύ μοχθηρός.


ΙΙΙ

Σε μια σοφίτα όπου κλείστηκα δώδεκα χρονώ γνώρισα τον κόσμο, λάμπρυνα την ανθρώπινη κωμωδία.
Σʼ ένα κελάρι έμαθα ιστορία.
Σε κάποια νυχτερινή γιορτή σε μια πολιτεία του Βορρά αντάμωσα όλες τις γυναίκες των παλιών ζωγράφων.
Σε μια παλιά στοά στο Παρίσι μού δίδαξαν τις κλασικές επιστήμες.
Σε μια μεγαλοπρεπή κατοικία κυκλωμένη από την Ανατολή ολάκερη εκπλήρωσα το απέραντο έργο μου και πέρασα τη λαμπρή μου αποστρατεία.
Ανάμιξα το αίμα μου.
Το χρέος μου μού το ανάθεσαν.
Δεν πρέπει ούτε πια να σκεφτόμαστε αυτό.
Στην πραγματικότητα είμαι πέρα από τον τάφο και δεν έχω κέρδη.


ΠΡΩΙΝΟ ΜΕΘΗΣ

Ω αγαθό μου! Ω το ωραίο μου!
Φανφάρα βάναυση όπου δεν σκοντάφτω καθόλου!
Στρέβλη μαγική!
Ουρρά για το ανήκουστο έργο και για το θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά!
Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών, θα τελειώσει απ΄ αυτά.
Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σʼ όλες τις φλέβες μας, ακόμα και όταν, καθώς η φανφάρα στραφεί, θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία.
Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι γι αυτά τα μαρτύρια!
Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας:
αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη!
Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα!
Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε τον πολύ αγνό μας έρωτα.
Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε, μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως απʼ αυτή την αιωνιότητα,-αυτό τελείωσε μʼ ένα σκόρπισμα αρωμάτων,
Γέλιο των παιδιών, διακριτικότητα των σκλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων, ναʼ στε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση αυτής της αγρυπνίας.
Αυτό άρχιζε με μια ολάκερη χωριατιά, να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.
Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο!
Όταν αυτό δε θαʼ ταν παρά για τη μάσκα που μας χάρισες.
Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε!
Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από τις ηλικίες μας.
Έχουμε πίστη στο δηλητήριο.
Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.
Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.