ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ

(ΓΥΡΙΣΜΟΣ)

Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,
του γυρισμού,
στη μεγάλητης αμμουδιάς απλωσιά.Στην καρδιά μου
τα βλέφαρά μου κλεισμένα·
και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου…
Bοή του πελάου πλημμυρίζειτις φλέβες μου·
απάνω μου
τρίζει σα μυλολίθαρο ο ήλιος·
γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας·
αγκομαχάει το άφαντο αξόνι.
Δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα.
Γαληνεύει, ώς στον άμμο, βαθιά μου
και απλώνεται η θάλασσα πάσα.
Σε ψηλοθόλωτο κύμα την υψώνει το απέραντο χάδι·
ποτίζουν τα σπλάχνα τα ολόδροσα φύκια,
ραντίζει τα διάφωτη η άχνα
του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια·
πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα
ο πού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια.
Mια βοή φτάνει απόμακρα·
και άξαφνα,σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει,
χτυπάει·
είν’ ο αγέρας που σίμωσε,είν’ ο ήλιος
που δει μπρος στα μάτια μου–
και ο αγνός όχι ξένα τα βλέφαρα
στην υπέρλευκην όψη του ανοίγει.
Πετιώμαι απάνω. H αλαφρότη μου
είναι ίσια με τη δύναμή μου.
Λάμπει το μέτωπό μου ολόδροσο,
στο βασίλεμα σειέται ανοιξιάτικο
βαθιά το κορμί μου.Βλέπω γύρα.
Tο Ιόνιο,και η ελεύτερη γη μου!


ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ


Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΤΖΕΣΙΒΑΝΟ,
ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ

Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι…

Κι όπως κυλά από τ’ άδυτα του αδύτου
των ουρανών μες στη νυχτιά έν’ αστέρι.
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,
έτσι απ’ τα στήθια πέταξε η πνοή του.

Χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε…
Γιατί μονάχα εκείνοι π’ αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!