JORIE GRAHAM

Jorie Graham.

ΟΙ ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ

Σήμερα καθώς άπλώνω τα ρούχα τις βλέπω ξανά,
ένας κώδικας επείγων όσο και κομψός,
αναπτύσσεται στοχεύοντας τον προορισμό.
Μέρες τώρα διασχίζουν τον ουρανό.
Ζούμε κάτω από αυτές τις αγριόχηνες
σαν κάτω από το πέρασμα του χρόνου ή μια τέλεια επικεφαλίδα.
Συχνά με φοβίζει η επίδρασή τους.
Πιο κοντά ανάμεσα στα σχοινιά,
οι αράχνες μιμούνται τα αναπόδραστα μονοπάτια των αγριόχηνων,
τα μιμούνται αέναα χωρίς αποτέλεσμα:
τα πράγματα δε θα διατηρήσουν τη συνοχή τους,
δε θα επουλωθούν
και ο κόσμος πυκνώνει σε υφή αντί για ιστορία,
υφή αντί για χώρο.
Παρόλ’αυτά ο μικρός φόβος των αραχνών
συνδέει και ξανασυνδέει
τα μανταλάκια με τα σχοινιά, τα σχοινιά με το γείσο της στέγης,
με τον ανθισμένο θάμνο,
σα να επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή,
τα πράγματα να καταρρεύσουν και τίποτα να μην μπορούσε να τα βοηθήσει
να επανακτήσουν το νόημά τους.
Κι αν αυτές οι αράχνες πετύχαιναν το σκοπό τους
ν’αλυσοδέσουν ολόκληρο τον ορατό κόσμο,
εμείς θα είμασταν μέρος του ή όχι;
Γυρνάω για να μπω μέσα ξανά.
Το σώμα μερικές φορές μεταδίδει στο μυαλό την αίσθηση πως κάτι του ξέφυγε,
μια απόλυτη απογύμνωση, σα να πέφτεις
χωρίς την αίσθηση ότι διασχίζεις έναν κόσμο,
ότι θα φτάσεις σ’έναν άλλο, κάποτε.
Αντιθέτως είναι το πραγματικό
αυτό που σε διασχίζει,το σώμα σου
μια άφιξη
που ξέρεις ότι είναι απατηλή μα δεν μπορείς να προσπεράσεις.
Και κάπου ανάμεσα οι αγριόχηνες αιωνίως να εισέρχονται και
οι αράχνες να γυρίζουν πίσω,
αυτή η ασύλληπτη καθιστέρηση,
η κάθε μέρα, να συμβαίνει.