ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ..

Στο κάτω-κάτω της γραφής

Κάποια Γυναίκα

Τη γυναίκα αυτή τη συνάντησε για πρώτη φορά στο όνειρο ενός άλλου.
Πάλεψε μαζί της μέχρι εσχάτων.
Στο γυρισμό ένα απόγευμα απ’ το πεδίο της μάχης
είδε πως είχε παλέψει μ’ ένα τέρας ψεύτικο μ’ ένα όραμα.
Πήγε σ’ ένα μεγάλο εμπειρικό φιλόσοφο για να ξορκιστεί.

Φεύγοντας από το σπίτι του μάγου συνάντησε τον εαυτό του.
Ήταν ντυμένος άψογα απαράλλαχτα όπως χτες,
με τα ρούχα της δουλειάς:
αξίνα στο δεξί του χέρι, φτυάρι στον ώμο και βιβλίο στο αριστερό – δισάκι στη μέση.
Προχωρούσε με μάτια ορθάνοιχτα
σαν υπνοβάτης προς την υποτιθέμενη υποσυνείδητη ευτυχία του μηδενός που τη γνώριζε από παιδί,
στο πρόσωπο μιας μικρής γειτόνισσας του.
Το ανάστημά του δεν ξεπερνούσε τους ψηλότερους θάμνους του κήπου του παππού της.
Από τότε του γυρεύανε διάφορες αφορμές οι εργένηδες.
Τις σημείωνε όλες σ’ ένα σημειωματάριο γιατί είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να τους εκδικηθεί μια μέρα όταν θα δημοσιεύονταν τα γεγονότα ή τα λόγια.
Τώρα ερχόταν η σειρά του άλλου να κάνει το κομμάτι του.
Θα τ’ ανεχόταν ως ένα σημείο.
Από κει και πέρα θα πατούσε το φρένο της συνείδησής του ως το πάτο.
Δεν θα ’ταν υπεύθυνος για τα κεφάλια που θα ’πεφταν ούτε για τους πανηγυρικούς που θα ’βγαζαν πιστεύοντας κάθε λέξη οι νικητές της ημέρας.
Το σούρουπο όταν όλα θα χαμήλωναν,
οι φωνές, το φως τα στόρια και τα βλέφαρα και τα σπουργίτια,
θα έστελνε στο διάβολο ένα μπουκέτο μενεξέδες,
θα έστελνε στο διάβολο τις παρέες, τα χαρτιά και τα συμβεβηκότα της ημέρας.
Θα ήταν επιτέλους ελεύθερος από την ύπουλη κηδεμονία της ηθικής πυξίδας.
Θα έκανε ό,τι του κατέβαινε.
Όταν ξύπνησε μέσα στην πολυθρόνα του παρόντος,
του είχε κλέψει το πορτοφόλι του κάποια γυναίκα που τον είχε φιλήσει στο στόμα την ώρα που κοιμόταν.
Αργότερα στο καθρέπτη του σπιτιού του είδε τα κοκκινάδια της πάνω στα χείλη του
διαπιστώνοντας κι αυτός το αδιαφιλονίκητο του συμβάντος.
Δεν είχε φυσικά κανένα λόγο να δώσει σημασία σε υπερφυσικές ερμηνείες
όταν όλα θα μπορούσαν να εξηγηθούν μ’ ένα απλό:
πώς είπατε παρακαλώ;