Κάτι σαν αποχαιρετισμός καθώς ανάσαινε

Κάτι σαν αποχαιρετισμός καθώς ανάσαινε..



κάτι σαν αποχαιρετισμός καθώς ανάσαινε

κατέβαινε στο χολ

με τα εσώρουχα

με πρόσωπο βαμμένο σαν κλόουν

μια βόμβα απ’ την Κολονία στη δεξιά τσέπη

το ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

στην αριστερή,

λωρίδες ηλιοβασιλέματος

σαν ίνες φλαμουριάς

εξαντλούσαν

τα

μπράτσα

του,

και το πρωί τον βρήκαν

κρεμασμένο στης εξόδου κινδύνου

το παράθυρο,

με πρόσωπο παγωμένο και σαν λάμπα σβησμένο,

και τα σπουργίτια

ήταν κάτω στους θάμνους,

και

φίλε,

τα σπουργίτια δεν τραγουδούν

και

(οι άνθρωποι, όχι τα σπουργίτια)

τον κατέβασαν από την σκάλα

σαν άχρηστη κουκουβάγια.