"Το λένε τ' αηδονάκια..."
Α ! πως χτυπά καμιά φορά τούτ' η καρδιά κι αναφτερά,
τώρα στα γεροντάματα,
σα νιος να ξαναχαίρομαι φεγγάρι-μέρα, αστροφεγγιά,
δύσες, γλυκοχαράματα !
Σαν απ' την τάξη τη μουχλή στο πατρικό μου να γυρνώ,
και νάχω σκόλη τρίμερη,
και να είμαι για το Γαλατά και για το αθάνατο βουνό
με την πλαγιά την ήμερη.
Κ' εκεί, σα να με καρτερούν γιδάρηδές μου πιστικοί,
πρατάρηδες συντρόφοι μου,
μ' άλλους να μπαίνω στο λογγά κι άλλοι απ' την άγναντη κορφή
να ρίχνουν στο πιστρόφι μου.
Κι ακόμα, σα νάν' έτοιμα, τυρί, μυζήθρα, το σφαχτό
και το γλυκό το νιώτικο,
κι από σε πλατανόφυλλα το κοκκορέτσι το ζεστό
και το ρακί τ' Αηλιώτικο.
Κ' ύστερα, σα να μου κρατούν την καλαμάτα στο χορό
βλαχούλες και βλαχόπουλα,
κ' εκεί που σειέμαι και λυγώ και στρίβω και νυχοπατώ,
να μου φωνάζουν : όπουλα ! ..
Α ! πως χτυπάει καμιά φορά τουτ' η καρδιά κι αναφτερά,
και πως μ' ανάβουν τα αίματα,
σα νάμ, εκεί και τραγουδώ με τη φλογέρα συνοδιά:
"Το λένε τ' αηδονάκια στα κλεισορέματα..."
Μιλτιάδης Μαλακάσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου