Μετά το Αουσβιτς

Μετά το Αουσβιτς

Οργή
ερεβώδης σαν τ' αγκίστρι,
με παρασέρνει.
Κάθε μέρα,
κάθε Ναζί
πήρε, στις οκτώ το πρωί, ένα μωρό
και το σόταρε για πρόγευμα
στο τηγάνι του.
Κι ο θάνατος κρίνει με το συνηθισμένο του βλέμμα
και τσιμπολογάει τη βρόμα κάτω από το νύχι του δαχτύλου του.
Ο άνθρωπος είναι σατανικός,
λέω δυνατά.
Ο άνθρωπος είναι ένα λουλούδι
που πρέπει να καεί,
λέω δυνατά.
Ο άνθρωπος
είναι ένα πουλί γεμάτο λάσπη,
λέω δυνατά.
Κι ο θάνατος κρίνει με το συνηθισμένο του βλέμμα
και ξύνει τον πρωκτό του.
Ο άνθρωπος με τα μικρά ροζ δάκτυλα των ποδιών του,
με τ' αξιοθαύμαστα δάχτυλά του
δεν είναι ένας βωμός
αλλά ένα παράσπιτο,
λέω δυνατά.
Ασε τον άνθρωπο να μην υψώσει ποτέ ξανά την κούπα του τσαγιού του.
Ασε τον άνθρωπο να μην γράψει ποτέ ξανά ένα βιβλίο.
Ασε τον άνθρωπο να μην φορέσει ποτέ ξανά το παπούτσι του.
Ασε τον άνθρωπο να μην σηκώσει ποτέ ξανά το βλέμμα του,
σε μια γλυκιά νύχτα του Ιουλίου.
Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Αυτά τα λέω δυνατά.
Παρακαλώ τον Κύριο να μην ακούει.