Σαρανταριά

Σαρανταριά

Mε πόση αγριότητα και σε πόσο βασανιστική ώρα
βγαίνουν τα είκοσι σου χρόνια απ' τη φωτογραφία
για να μου ζητήσουν λογαριασμό.
Στα μάτια τα πληγωμένα από το φως
στηρίζεις τη ματιά των σκιών μου,
στην αυθάδεια των προφητειών σου
απαξιώνεις την αφοσίωσή των αναμνήσεών μου,
στο διάφανο δέρμα
κατακλύζεις την κόπωση του δέρματός μου
και ορίζεις τα χρόνια μου με προδοσίες.

Μην σκανδαλίζεις περισσότερο,
να μιλήσουμε αν θέλεις,
διάλεξε εσύ τα όπλα και τον τόπο
της συζήτησης,
και περίμενε να φύγουν
οι καλεσμένοι από το κρύο δείπνο
των σαράντα μου χρόνων.
Με εξαερώσεις,
σαν τα βρώμικα νερά από τις λακούβες
πλησιάζουν στα σύννεφα,
θα περπατήσω μαζί σου
μέχρι την πλατεία της νιότης σου.
Εκεί υπάρχουν τα υπέροχα
δέντρα των επιστημών και των γραμμάτων
με τα λόγια τους, στο μήνα Μάιο,
και τη σειρά των αριθμών
στην όχθη του χρόνου,
πιο κοντά στις προσθέσεις παρά στις διαιρέσεις.

Φαντάζομαι τη φωνή σου, υποθέτω τον αέρα
- γιατί μερικές φορές επιστρέφει μέχρι τα χείλη μου
τις νύχτες τις αποπνικτικές -
με τον οποίον επιβεβαιώνεις
ότι ολόκληρη η ελευθερία είναι ένα βράχος,
που δεν λείπουν ο άνεμος και οι αιτίες,
αλλά η θέληση στο πηδάλιο,
για να φωνάζω μετά ότι η συνείδησή μου
είναι πια ρούχο απλωμένο,
λέξεις βαλμένες να στεγνώσουν.

Θα έχεις δίκιο. Δεν λέω
ούτε το μισό απ' αυτό που νιώθω.
Αλλά να θυμάσαι ότι η μοναξιά μου,
αυτή που καίει στη λάμπα μου της εξαφάνισης,
είναι η σιωπή για λόγους κοινωνικούς.
Και μπορείς να με καταλάβεις:
οι γυναίκες μου κοιμισμένες,
το ερμάρι των ανυπεράσπιστων πλοίων,
ένα τηλέφωνο παλιό...,
όλες οι διαγραφές φαίνονται
στην ανησυχία να υποφέρεις
εν όψει μιας ζωής κενής.

Ήδη εξωθείς τις σκιές μου με το φως σου
κατανόησε τη σιωπή μου στα θαυμαστικά σου.
Επειδή ξέρεις ότι ξέρω
την εύθραυστη πλευρά της αναίδειας,
αυτό που υπάρχει στη μίμηση της ασφάλειας σου,
τη βεβαιότητα ότι προέρχεται από τους άλλους
για να παραγκωνιστείς
από την λαχτάρα να είσαι η επιλογή,
από την επιθυμία να αρέσεις,
μέχρι που ζεις με τις φήμες σε πολλές περιπτώσεις.

Θα δεχτώ τα παράπονα, αν εσύ μου αναγνωρίσεις
τη νομιμότητα της απάτης.

Τώρα που χρειάζομαι
να σκεφτώ αυτό που πιστεύω
στην αναζήτηση ενός πεπρωμένου υποφερτού,
πλησιάζω σε σένα,
γιατί ήξερες να διαχειριστείς τους δισταγμούς σου.
Όταν θα έχεις την ηλικία που πλησιάζει,
θ' αποδεχτείς τις εποχές με τις δαντέλες,
το δέρμα το παλιό κι ανθεκτικό,
τον χαμηλό τόνο της φωνής
και την κουρασμένη καρδιά που επιλέγει
σκιές όρθιες ή φως γονατιστό.

Μετά από αυτό που είδα κι αυτό που εσύ θα δεις,
δεν είναι ένα κακό αποτέλεσμα, σου τ' ορκίζομαι.
Χαμήλωσε μαζί μου καθημερινά,
έλα μέχρι τα τοπία τα αληθινά
σ' αυτά που συζητάμε,
και θα μ' ευγνωμονείς
για το δύσκολο έργο της επιβίωσής σου.

Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη