ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ

Ανεβαίνουν κάποτε όλα την κοφτερή στιγμή του φωτός

Σποράδες βράχων γυμνών στη γαλάζια διάρκεια

Αλατισμένα νησιά κόκκινα ίσαλα

Σκαπανεβάσματα πουλιών μέσα στη χίμαιρα

Μέσα στην ορθωμένη στιγμή του φωτοβόλου κενού

Τα χέρια σου ακούμπησαν για μια στιγμή

Για μια μόνο στιγμή το διαβατικό κύκλωμα

Το κοκάλιασμα της μέρας

Το κοκάλιασμα της ορμής της μέρας

Κάτω από τους τυφλωμένους αστερισμούς

Σκισμένα στόματα σχεδιασμένα στο σκούρο γρανίτη

Τον αμνημόνέυτο χρόνο του χρόνου

Εδώ ανάμεσα μακρύτερα και κοντά μας

Νήσος τις εστίν επί κυμάτων θαλάσσης

Νησός τις εστίν επί κυμάτων

Νήσος τις εστί

Και τα χέρια σου στο νησί πάνω του γύρω του

Ακόμα πιο βαθιά μέσα του σε ερείπια σεισμών

Όπως το ποίημα πιάνοντάς το να ξεφεύγει

Ή το ψάρι σ’ ένα πέρασμα σιωπής

Προσπαθώντας να σηκωθείς όχι μόνο τη λέξη

Όχι τη λέξη δέντρο αλλά το ίδιο το δέντρο

Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη

Απομεινάρι τραυματισμένο φτωχό θρύψαλο

Ανθρωπότητας μερμηγκιών

Φαγγωμένες κατατομές γυναικών που ναυάγησαν

Απ’ τα πρώτα τους χρόνια σ’ αφόρητη θλίψη

Για μια ξένη υπόθεση ή έστω δικιά τους

Για το τίποτα έστω στο έμπα της μέρας

Στο έμπα της νύχτας, στο έμπα του κόσμου

Μές απ’ τη λεωφόρο των Πελάσγων

Κακοτράχαλη σε στεριά και σε θάλασσα

Ταξιδεύοντας από βορινά σημάδια

Άστρα και ζώα πανάρχαια

Και πολύχρωμα πλοία σ’ Αιγαία λιμάνια

Ξαναζείς τη στιγμή στον πολλαπλασιασμό του κενού

Μέσα σ’ αυτό το φως τ’ απόκρήμνο που σε τυλίγει

Δίχως μετά και πριν στεγνή στιγμή

Μέσα στους κόλπους του άχρόνου

Τέλος κι αρχή σου