Λιώνει τα λιγοστά μου ενδύματα μαζί με τον καιρό η αγωνία
μέσ’ στην Αθήνα που έχει την έκταση φονικού
και γκρεμίζεται
το σκονισμένο βλέμμα μου στους εχθρούς.
Ανάλαφρο κορίτσι
σαν χορός είναι τ’ αστέρια και συ το γενετήσιο αγέρι
την άτολμη καρδιά μου σ’ έχω δώσει
όταν πονώ στον ήλιο και στα νέφη
δίχως να λύνομαι από σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου