Εσύ μου τηλεφωνείς, έρωτα, εγώ αρπάζω ένα ταξί,
διασχίζω την δυσανάλογη πραγματικότητα
του Φλεβάρη για να σε δω,
ο κόσμος εφήμερος να μου προσφέρει
μια πίσω θέση,
στον καταφύγιο θόλο των ονείρων του,
φώτα που αναβοσβήνουν σαν συνομιλίες,
φωτεινές επιγραφές στο αεράκι,
που δεν είναι το πεπρωμένο,
όμως είναι γραμμένες πάνω μας.
Ξέρω πια πως τα λόγια σου δε θα έχουν
αυτόν τον πολυτελή τόνο, ότι οι αέρες
ανήσυχοι θα κρατήσουν
από τα μαλλιά σου την εξεζητημένη νοσταλγία
του σκοτεινού υπόγειου όπου με περιμένεις,
και που, επιτέλους, αύριο
όταν ξυπνήσεις,
ανάμεσα στη λήθη κι εν μέσω λεπτομερειών
βγαλμένων από τα συμφραζόμενα,
θα νιώθεις θλίψη ή φόβο για σένα την ίδια,
ντροπή ή αυτοσεβασμό, αβεβαιότητα
και ίσως την πολυτελή ενόχληση,
του χτυπήματος που μας αφήνουν
οι σπάνιες ιστορίες μιας νύχτας αγρύπνιας.
Όμως επίσης θα ξέρουμε ότι θα ήταν
χειρότερο και θα κόστιζε περισσότερο
αν τις φέρναμε στο σπίτι, αντί να τις θάψουμε
στον καπνό ενός μπαρ.
Εγώ έρχομαι χωρίς εφόδια από τη μοναξιά μου,
και χωρίς εφόδια βαδίζω προς την δική σου.
Δεν υπάρχει τίποτα να πω,
αλλά υποθέτω
ότι θα μιλήσουμε γυμνοί πάνω σ' αυτό,
λίγο μετά, αφήνοντας την έμφαση,
ξαναζώντας στους ρυθμούς του παρελθόντος,
πράγματα που είναι μακρινά
και που πια δε μας πονάνε.
Luis García Montero
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου