Με το πέρασμα των χρόνων,
τί θα αισθανθώ διαβάζοντας αυτά τα ερωτικά
ποιήματα που σου γράφω τώρα;
Αναρωτιέμαι, επειδή είναι γυμνή
η ιστορία της ζωής μου μπροστά μου,
αυτό το ξημέρωμα της οικειότητας,
όπου το φως είναι άμεσο και κόκκινο
κι εγώ είμαι αυτός που είμαι
και τα λόγια
διατηρούν τη ζεστασιά του κορμιού που τα λέει.
Θα είναι μνήμη και σάρκα του παρόντος μου
ή μόνο ταπείνωση, πληγή ανέπαφη.
Αλλά με το πέρασμα του χρόνου,
όταν ο πόνος και η ευτυχία εξαντλούνται μαζί μας,
θα ήθελα αυτοί οι ηττημένοι στίχοι
να είχαν το αίσθημα
και την ηρεμία που έχουν τα κλασικά ερείπια.
Όπως η λέξη πάντα, κρυμμένη στο χορτάρι,
ανυψώνεται με το κορμί μισοτσακισμένο,
όπως ο έρωτας, σαν ένα διάζωμα φθαρμένο,
διατηρεί την αξιοπρέπεια απέναντι στο γαλάζιο τ' ουρανού
κι όπως στο κρύο μάρμαρο ενός αρχαίου πάθους
ρομαντικοί ταξιδιώτες επιβεβαιώνουν
τον φόρο τιμής στο όνομά του,
έτσι στην κατανόηση της τύχης, της τόσο εύθραυστης του να ζεις,
τα μάτια πετυχαίνουν να διασταυρωθούν
στην ατέλειωτη μοναξιά του χρόνου.
Luis García Montero
Mετ. Μαριάννα Τζανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου