Αναγνώστες
Πληροφορίες
Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως,
κρυμμένος σὰν ἀετός,
μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος,
ὁ πρῶτος μου ἑαυτός...
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Του γλυκού παράπονου
Φοβάμαι να το χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τον τρόπο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.
Πονάω να βρίσκομαι σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά, και ότι πιο πολύ πονάει
είναι που δεν έχω το λουλούδι, λάσπη ή άργιλο
για το σαράκι του πόνου μου.
Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου
Μη με αφήσεις να χάσω αυτό που έχω κερδίσει
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ’ το Φθινόπωρό μου το χαμένο.
Sonetos de amor oscuro
Federico García Lorca
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
ψαχνουν οι απαντήσεις μου να βρουν ...
καταλήγω:
στην Ποίηση τιποτε δε κερδίζεται...
ΟΛΑ ήταν χαρισμένα από πάντα,
σ'εκείνα τα μάτια
που γεννήθηκαν για να διαβάσουν τους Αόρατους Στίχους
που ανΥποψίαστα συμπληρώνουν
τον Ορατό Ειρμό του Ποιητή...
Διάβασε...
μετά κλείσε τα μάτια...
τωρα μπροστα σου χορεύουν οι Αόρατοι Στίχοι
που προεκτείνουν το Φως της κάθε Συλλαβής...
Θαύμα?...
απλά ... Ποίηση.....
Σε φιλώ με γλυκές καληνύχτες....
Ανυπέρβλητος μαγικός Λόρκα!
Δημοσίευση σχολίου