Το φεγγάρι μας αναζήτησε απ' τις επάλξεις του,
τραγούδησε το ρυάκι, λικνίστηκε η ελιά.
Η καρδιά μου, παράτολμη κι αιχμάλωτη,
άπλωσε τα χέρια, πιστή στην αλυσίδα σου.
Ποιά σεντόνια από χορτάρι και πανσέληνο
θα τυλίξουν την τελευταία πράξη.
Ποιό μεσημέρι ιδρωμένο κι έντονο
θ' ασβεστώσει τη νύχτα του κρίνου.
Στις πράσινες γωνιές της συνάντησης
τα χάδια, αγχωμένα, χάνονταν
στις φυλλωσιές, κορμί εκ των έσω.
Ο Θεός κι όλα γύρω του μας αναγνώρισαν.
Ο κόσμος περιστράφηκε ξανά, και στο κέντρο του
δυο στόματα. πίνονταν το ένα στο άλλο.
Antonio Gala
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
4 σχόλια:
Πολύ ωραίο ποίημα κυριε Παρέλη....
Σ' ευχαριστώ ka tania!
"..Ο Θεός κι όλα γύρω του μας αναγνώρισαν.
Ο κόσμος περιστράφηκε ξανά, και στο κέντρο του
δυο στόματα. πίνονταν το ένα στο άλλο..."~Πόσο υπέροχο ποίημα!
Η θεοποιούσα "τρέλα" των ερωτευμένων, η πλάνη μα και η αλήθεια τους..Ο ορατός κόσμος που αλλάζει στον αντικατοπτρισμό και μόνο των ψυχών τους και σαρκώνεται στην άφεση των σωμάτων!
Μίνα
Πραγματικά είναι υπέροχο!
αγαπώ καποιους ποιητές γιατί με ταξιδεύουν σε άλλους ουρανούς..
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου