Υπάρχω αθάνατα κ’ αιωρούμαι μονάχος
απάνω από έγχρωμες αβύσσους
μη μπορώντας να κρατηθώ απ’ το κόκκινο
ή να τσακίσω τα πλευρά μου στο μαύρο.
Θεσπέσια βροχή κι αξέχαστη
σε τόσα μυρωμένα γεγονότα!
Θα ’λεγα κιόλας την καταιγίδα, χωρίς έννοια
μεγάλη υπεροψία των στοιχείων.
Ο άδηλος κεραυνός αναμοχλεύει τους εύκολους τρόμους
βουλιάζει ο σκύλος και μέσα στους θάμνους
η νυφίτσα καρφιτσώθηκε τρέμοντας.
Πώς να την πεις την ωραιότητα του έαρος...
Την αφήνω στη φύση να ξαναγίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου