Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Όχι τόσο ψηλά




Κάπου κάπου
πρέπει να κάνομε ένα λουτρό τάφου.
Χωρίς φόβο, όλα πάνε καλά
χωρίς αμφιβολία, όλα πάνε άσχημα.

Πηγαινοέρχονται οι ταξιδιώτες,
μεγαλώνουν τα παιδιά κι οι δρόμοι.
Επιτέλους αγοράσαμε και την κιθάρα
που έκλαιγε μονάχη στη βιτρίνα.

Όλα πάνε καλά, όλα πάνε άσχημα.

Οι κούπες γεμίζουν και φυσικά
πάλι άδειες μένουν
και πολλές φορές τα ξημερώματα
μυστηριωδώς πεθαίνουν.

Και οι κούπες κι αυτοί που έπιναν.

Μεγαλώσαμε πολύ και τώρα
ούτε το γείτονα δεν χαιρετάμε
και πολλές γυναίκες μας αγαπούν
που δεν ξέρομε τι να κάνομε.

Έχομε πολύ ωραία ρούχα!
Και τι ωραίες γνώμες!

Κάποτε γνώρισα έναν άντρα κίτρινο
που νόμιζε τον εαυτό του πορτοκαλί
κι έναν μαύρο ντυμένον ξανθό.

Βλέπεις, βλέπεις, και τι δε βλέπεις!

Είδα να δοξάζουν λωποδύτες
σα να ήταν κύριοι
κι αυτό γινόταν αλά αγγλικά,
και τους τίμιους τους είδα πεινασμένους
στα σκουπίδια για ψωμί να ψάχνουν.

Και νοιώθω πως κανένας δε με πιστεύει.
Όμως τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια.
Πρέπει να κάνουμε ένα λουτρό τάφου
και μέσα απ' την κλειστή γη
να φαίνεται προς τα πάνω η αλαζονεία.

Μόνο τότε μαθαίνεις να μετράς.
Μαθαίνεις να μιλάς, μαθαίνεις να υπάρχεις
μπορεί και να μην είμαστε τόσο τρελλοί,
μπορεί και να μην είμαστε τόσο μυαλωμένοι.

Θα μάθουμε να πεθαίνουμε.
Να μην έχομε μάτια, να'μαστε σκέτο χώμα
να είμαστε ένα ξεχασμένο επώνυμο.

Υπάρχουν κάτι ποιητές τόσο μεγάλοι
που δε χωράνε σε μια πόρτα.
Και κάτι επιχειρηματίες
που ξεχάσανε τη φτώχεια.

Έχει γυναίκες που δε θα μπούνε
απ' το μάτι ενός κρεμμυδιού,
και είναι τόσα πράματα, τόσα πράματα,
κι είναι έτσι, και δεν είν' έτσι.

Αυτοί που δε θέλουν να με πιστέψουν
ας μη με πιστέψουν.
Θέλησα μονάχα κάτι να τους δείξω.

Είμαι καθηγητής της ζωής,
είμαι περαστικός, σπουδαστής του θανάτου,
κι αν αυτό που ξέρω δεν τους είναι χρήσιμο,
τίποτα δεν είπα, εκτός από ΟΛΑ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: