Μες στα δαση, χαμένος, μια μουντή έκοψα κλάρα
και στα χείλη, διψώντας, ύψωσα το θρόισμα της:
η φωνή ίσως και να'ταν της βροχής που θρηνούσε,
μια σπασμένη καμπάνα ή μια καρδιά κομμένη.
Κατιτίς που από τόσο μακριά μου φαινόταν
για τα καλά κρυμμένο, σκεπασμένο απ'το χώμα,
μια κραυγή που την κούφαναν απέραντα φθινόπωρα
με το υγρό και μισάνοιχτο σκοτάδι των φύλλων.
Όμως εκεί, ξυπνώντας απ' τ' όνειρο του δάσους,
μπρος στο στόμα μου λάλησε της φουντουκιάς η κλάρα
κι η περίπλανη οσμή της σκαρφάλωσε στην κρίση μου
σαν να μ' αναζητούσαν ξάφνου οι ρίζες
που εγκατάλειψα, η γη που από παιδί είχα χάσει,
κι απ' τη νομάδισσα ευωδιά στάθηκα πληγωμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου