Ν ΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ..

ΠΙΚΡΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ
Η καρδιά κλονίζεται μ’ αναστάσιμα
στέγες αναίσθητες απ’ τον ήλιο φαγωμένες
εγώ είδα τα μάτια μου σαν εργαστήρια της λάμψεως
μέσ’ στην αγάπη ολημερίς –
κ’ η αγάπη να σφάζει τους ανθρώπους υπάρχει
μ’ ένα ουράνιο μαχαίρι των πράξεων.
Η Άνοιξη στο χώμα βασιλεύει
μέρες ώς τ’ αστέρια ο άγγελος έχει το θάνατο πλημμυρίσει.
Ώρες που σας περπάτησα
νύχτες ανόμοια ηττημένες...

ΤΟ ΙΕΡΟ ΧΑΣΜΑ
Η γυναίκα βαθαίνει το κορμί
ποτέ την ψυχή με τους ήλιους της
αλλάζει την όραση σε σκοτεινό δρόμο
είναι δίχως τρόμο.
Παίρνω τη λύπη σαν κλουβί
πουλιά δεν έχω
γυρίζοντας απ’ τα μαλλιά της
βλέπω το κέρδος αδειασμένο
δροσερός από τρόμο.

ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Δόξα στην ερημιά που λάμπει στο στήθος μου
βαθύτερος ο λυτρωτής κ’ η ομορφιά στις ουράνιες εντάσεις
εκείνος έζησε ψηλά
εκείνος πάλι αστράφτει μέσ’ στις νύχτες
οπού ξεχνά τους γενετήσιους κρωγμούς
ανεβασμένος ώς την άκρατη σιγή και μονομάχος.
Τα χόρτα και τα έντομα ποτέ δε με παιδέψαν
η ώρα πάντα μ’ αγαπούσε μέσα στην ανατολή
γύρεψα τα πουλιά και μου αποκρίθηκαν.
Υπήκοος του ανέμου
έρχομαι να φωνάξω δυνατά με τη φωνή σαν όπλο
είναι μικρός ο ήλιος της γυναίκας.