Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

Τί μπορεί να εξηγηθεί
σ' αυτόν το λαβύρινθο με τις βαλίτσες και τα κλειδιά;
Μόνο οι σταθμοί κινδύνου
και η ανάγκη.

Είναι ήδη τέσσερις και δέκα. Ο καθηγητής,
που κάθε μέρα μαθαίνει να ζει φωναχτά,
απαγγέλει τα επιλεγμένα ποιήματα.
Υπάρχει σιωπή στην τάξη
και ματιές που διασχίζουν τη σιωπή.

Να αμφιβάλλουμε είναι αναγκαίο.
Η υποψία μας χαρίζει
ένα ωραίο μάθημα, αλλά βολεύει
που κανένας δεν επιβάλλει ένα κρύο,
που καθένας διαλέγει τις αμφιβολίες του και τα κλειδιά τους
για να μην προκύψουν οι βαλίτσες,
στο άνοιγμα τους άδειες.

Κι ούτε είναι σωστό
να ζητάμε απ' το μαγιάτικο ήλιο να μην αφήσει
τη φλούδα μιας βεβαιότητας στο παράθυρο.
Ποτέ δεν υπήρξε δίκαιο
να ξεχνάμε αυτό που είμαστε,
εκείνο πρέπει να υπερασπιστούμε
για να μη μυρίζουν οι λέξεις
που λέμε κλεισούρα.
Όποιος ζει χρειάζεται εμπιστοσύνη.

Με τα χαμένα κλειδιά ανοίγουμε τη μνήμη.
Το ποίημα διασχίζει μια ήπειρο,
παίρνει ένα δωμάτιο,
αδειάζει τη βαλίτσα του.

Πάντα νεοφερμένο,
στην αμφισβήτηση των δογμάτων και στην επιβεβαίωση του τίποτα,
ο καθηγητής προσπαθεί,
να πει περισσότερες αλήθειες, χωρίς να ψεύδεται,
να δώσει περισσότερα οράματα, χωρίς να τα καταστρέφει.
Θ' αφιερώσει τα χρόνια του
να ψάχνει ανάμεσα στις σκιές
ένα δίκιο καθάριο
και ν' αποκαλύπτει στ' αναποφάσιστα μάτια
την ανοιχτή αποσκευή ενός ποιήματος,
την παράξενη ταραχή του,
αφού στη ζωή συμβαίνουν
τα πράγματα που διαδραματίζονται στη λογοτεχνία.

Τα μάτια ενός μαθητή
είναι ταξιδιώτες βιαστικοί. Μόνο κάνουν
ερωτήσεις σαν κινούμενη άμμος,
ερωτήσεις για τον επόμενο σταθμό
σ' ένα ταξίδι μακρινής διαδρομής.


Luis García Montero
Μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη