Το στήθος

Αυτό είναι το κλειδί.
Αυτό είναι το κλειδί για όλα.
Μονάκριβο κλειδί.

Είμαι χειρότερη κι απ’ τα παιδιά του θηροφύλακα,
που σκόνη και ψωμί τσιμπολογάνε.
Ορίστε, εδώ είμαι, με το άρωμά μου προκαλώ.

Άσε με να ξαπλώσω στο χαλί σου,
στο αχυρένιο στρώμα σου – σε ό,τι έχεις πρόχειρο
γιατί μέσα μου το παιδί πεθαίνει, πεθαίνει.



Δεν είμαι βοδινό που θα με φάνε.
Δεν είμαι κάποιου είδους δρόμος.
Όμως τα χέρια σου με ανακαλύψαν σαν αρχιτέκτονες.

Μια κανάτα γάλα! Ήταν δική σου πριν πολλά χρόνια
όταν ζούσα στην κοιλάδα των οστών μου,
βουβά οστά στο βάλτο. Παιχνιδάκια.

Ίσως ένα ξυλόφωνο με δέρμα
άτεχνα τεντωμένο επάνω του.
Μόνο πολύ αργότερα έγινα κάτι αληθινό.

Αργότερα μετρήθηκα σε σύγκριση με σταρ του σινεμά.
Δεν κρίθηκα αντάξια. Υπήρχε κάτι
ανάμεσα στους ώμους μου, όμως ποτέ
δεν ήταν αρκετό.

Σίγουρα υπήρχε ένα λιβάδι,
μα όχι νέοι άντρες να τραγουδούν την αλήθεια.
Τίποτα δεν υπήρχε απ’ το οποίο να αναγνωρίζεται η αλήθεια.

Άμαθη από άντρες, ξάπλωσα πλάι στις αδερφές μου
κι όπως σηκώθηκα απ’ τις στάχτες, φώναξα
«Το φύλο μου θα τρυπηθεί!».

Τώρα είμαι η μάνα σου, η αδερφή σου, το ολοκαίνουριό σου –
φωλιά και σαλιγκάρι.
Ζωντανή είμαι όταν τα δάχτυλά σου ζωντανεύουν.

Φορώ μετάξι – το ντύμα που θα ξεντυθεί—
γιατί μετάξι θέλω να 'χεις στο μυαλό σου.
Όμως αντιπαθώ το ύφασμα. Είναι υπερβολικά τραχύ.

Οπότε, πες μου ό,τι θες μα βρες τα μονοπάτια μου
σαν αναρριχητής,
καθώς εδώ είναι το μάτι, εδώ είναι το κόσμημα,
εδώ που έξαψη διδάσκεται η θηλή.

Είμαι ανισόρροπη – όμως δε με ξετρέλανε το χιόνι.
Είμαι ξετρελαμένη με τον τρόπο των νεαρών κοριτσιών,
προσφέρομαι, προσφέρομαι….

Καίγομαι όπως καίγεται το χρήμα.


Από την σελίδα της Δήμητρας Σταυρίδου
http://theannesextonblog.blogspot.com