Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ερωτικό κάλεσμα



    

                                                                                           Για την φίλη μου Μίνα Παπανικολάου..




Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις , έλα να τ' ακούσουμε μαζί.
Από τη συλλογή "Τα αντικλείδια", εκδ. Στιγμή

3 σχόλια:

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ είπε...

Η αγάπη μου για τον Λουντέμη, η πορεία ζωής, η κατάθεση ψυχής, η αλήθεια του-ολόλαμπρη έως σήμερα , με οδηγούν να σε ευχαριστήσω και να σου πω πως λίγα δώρα μέχρι σήμερα μου έχουν δώσει τόση χαρά.
Φίλε μου, να είσαι καλά!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μίνα
Ξέροντας πόσο αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο, απλά και αυθόρμητα σκέφτηκα ότι η ανάρτηση θα έπρεπε να σου αφιερωθεί.
Όμως οφείλουμε μια πιο διεξοδική παρουσίαση αυτού του μοναχικού ιδεαλιστή συγγραφέα.
Που- σημειωτέον- είναι τόσο παραγκωνισμένος από το γνωστό βρωμερό κατεστημένο των ελληνικών γραμμάτων.
Αλλά οι αξίες δεν σβήνονται.
Και λάμπουν..

ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ είπε...

Οφείλουμε πράγματι, το έχουμε συζητήσει διεξοδικά, θα το δούμε με προσοχή όπως του αξίζει. Θα ήθελα να δω το σπίτι του να αναστυλώνεται, το έργο του να ονομάζει ένα ολόκληρο έτος της χώρας μου. Εάν αυτά δεν γίνουν ποτέ, θα αρκεστώ στην αναγνώριση του έργου του από το κοινό. Όσο τα παιδιά θα μετρούν αστέρια κι όσο η Άνοιξη θα επιτρέπει στις κερασιές της ν΄ανθίζουν, η οδός της πορείας του έργου του Λουντέμη, δεν θα καταλήξει ποτέ στον Αριθμό Μηδέν.
Κάποιες φορές λέω πως έως ένα βαθμό, καλά που τον άφησαν ανέγγιχτο, παρά να τον κακοποιούσαν επειδή δεν τον κατανοούσαν ή δεν τους εξυπηρετούσε ο λόγος του. Όπως καλά γνωρίζεις, μιλάω για τον ποιητή και πεζογράφο που με καθόρισε. Ας μου συγχωρεθεί λοιπόν,το πάθος στην υποστήριξή του. Δεν χρειάζεται συνηγόρους, σίγουρο είναι αυτό. Αναγνώριση, έστω μετά θάνατον, οφείλουμε όσοι τον θεωρούμε δάσκαλό μας.
Ας ελπίσουμε πως θα το καταφέρουμε.
Σε ευχαριστώ και πάλι.
Καλό βράδυ!