Ο Κήπος Βλέπει

1.
 Ίσως

αν εξαιρέσουμε τους Αναχωρητές
να 'μαι ο τελευταίος παίκτης
που ασκεί τα δικαιώματά του

οίηση

τι πάει να πει

κέρδος δεν καταλαβαίνω

ένας Πανσέληνος που ζωγραφίζει ενώ δεν υπάρχει Θεός
και αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο

ρεύμα

τι νερό

κυανό με σπίθες

πέρ' απ' το φράγμα του ήχου των Σειρήνων
να μου κάνει νόημα

πηδώντας

έλα

κάπου

συντελεσμένη κείται η Τελειότητα
κι αφήνει να κυλήσει ώσαμε δω ρυάκι

ο Vivaldi ο Mozart
ενώτια παμφανόωντα

την ώρα που τ' αντανακλά η στροφή της κεφαλής

η πραγματικότητα

δεν ενδιαφέρεται
ποιος νέμεται το μέρος το φθαρτό
και ποιος το άλλο

τα βέλη προς τα κάτω και τα βέλη προς τα επάνω
δε συναντήθηκαν ποτέ

ο κήπος βλέπει

ακούει τους ήχους απ' τα χρώματα

τους ιριδισμούς που ένα χάδι

αφήνει

πάνω στο σώμα το γυμνό την ώρα

που το τραβούν μυριάδες νήματα

ψηλά

μαίνονται τα μηνύματα

τι να το κάνεις
δε νογά κανείς

μένουμε σαν ασυρματοφόρα

παρατημένα μες στην έρημο και αχρηστευμένα εδώ κι αιώνες

απελπιστικά παλεύοντας τα κύματα

να βρούνε δέκτη

δέσμες ήχων μουσικής

ηλεκτρονικής
που τους λύθηκε η πόρπη
και πέφτουν μ' άλλους διάττοντες
βαθιά μέσα στη νύχτα κει που μόλις

η καμπύλη της γης διακρίνεται.

2.
 Τι θα γίνει λοιπόν όταν

κάποτε λήξουν οι κοινωνικοί αγώνες όταν οι εφευρέσεις
αυτοαχρηστευθούν τα αιτήματα όλα ικανοποιηθούν

κενό

που μέσα του θα πέσουν (και καλώς να πέσουν)
όσοι γυρίζουν τον τροχό για τον Τροχό

θάμβος

οι άλλοι εμείς

θ' αρχινίσουμε να ζούμε μυημένοι στα σανσκριτικά του σώματος
ουσιαστικά και μεταφορικά μιλώντας

όπως θέλω να πω ζωγράφιζεν ο Piero
della Francesca ή κατουρούσε o Arthrur Rimbaud
πάντοτε με τη συγκατάθεση των ηλιοτροπίων
(να μωρέ Ποίηση)

αλλά τότε ακόμα υπήρχανε
τριανταφυλλιές με σημασία θρησκευτική
αλληλούια

η Κυρία των Αγγέλων
με χρυσό αλεξίπτωτο

κατέβαινε ως το μαξιλάρι σου

Υιέ μου πλάγιαζε κοντά σου
η απέραντη πεδιάδα

φυσημένες δεξιά οι τουλίπες όλες
αριστερά ο αέρας

χρωμοθέτης αλάνθαστος

ο κήπος βλέπει

ανάγκη να μετατρεπόμαστε κάθε στιγμή σε εικόνα
Tout la mer et tout le ciel pour un seul

victoire d' enfance

μ' αλλά λόγια κάτι ελάχιστο αλλά και

σημαντικό τόσο που

η μαγεία να κινεί το χέρι μας και να το ερμηνεύει
καταπώς οι σκιές αλλάζουν θέση

λες
έχουν πάρει κιόλας το μερίδιο του Θεού

ίδια σ' άλλους καιρούς οι Όσιοι.

3.
Τα πανύψηλα όρη

ας πούμε οι Άνδεις

έχουνε το αντίστοιχό τους

μέσα μας (όπως το Σύμπαν

υποτίθεται

κάποιο άλλο από αντιύλη)
όπου όταν προχωρούμε προς την κορυφή τους
αραιώνει κι εκεί ο αέρας

τόσο που λιποθυμάς

τα ανθρώπινα όργανα δεν αντέχουνε τόση καθαρότητα

ένας Vermeer κάποτε το κατάφερε αλλ'

εστηρίχθηκε στο χρώμα

η γραφή σταματά

θέλει να τρως το ψαροκόκαλο και να πετάς το ψάρι

δύναμη

εάν ποτέ σου ακινητούσε η φλόγα μες στα δάχτυλα
με μια κλίση προς τα επάνω

θα μας πάρει εκείνος που μετακινεί τους πληθυσμούς

ο κήπος βλέπει

στα νερά τα πράσινα της Ατλαντίδος
βουτάν Λίβυες

αναδύεται Κόρη

Θηρασία

τεντωμένο το χέρι της δείχνει την απόσταση
που μας χωρίζει από τον τρόπο να 'μαστε όλοι μας

άγγελοι με φύλο.

4.
Εάν είχε δίκιο ή όχι

ο Πλωτίνος θα φανεί μια μέρα

το μεγάλο μάτι με τη διαφάνεια

και μια θάλασσα πίσω του σαν την Ελένη

δένοντας τον ήλιο

μαζί μ' άλλα λουλούδια στα μαλλιά της

εκατό μύρια σήματα
ζήτα ήτα ωμέγα

που εάν και δεν σου αρμόσουν λέξη

αύριο
θα 'ναι χθες για πάντα

μιλώ φιλοσοφία

στα ζευγάρια μέσα υπάρχει μια χρυσόμυγα
που επαναλαμβάνει αέναα την Οδύσσεια

η μισή Ναυσικά συνεχίζεται απ' τα κύματα

και τους αντικατοπτρισμούς ως πέρα

στα παράλια της Μικρασίας
κει που κάποτε ο Ηράκλειτος
οιάκισε τον Κεραυνό
(δεν πρόκειται για λάθος)

σ' ένα δεύτερο επίπεδο θα ξαναγίνουν πόλεμοι
δίχως να σκοτώνεται κανείς

αποθέματα θανάτου υπάρχουνε αρκετά

ο κήπος βλέπει

βάνει μπρος την αντίστροφη μέτρηση

μαρασμός

ακμή

ξύπνημα

ένα στήθος νέας γυναίκας είναι ήδη
άρθρο μελλοντικού Συντάγματος.

5.
Έ τι! Απ' αυτούς που σίγουρα μια μέρα
θα υπερισχύσουν έχω
δόξα να 'χει ο Θεός απαλλαγεί

μη σώσουν

και μου απλώσουν χέρι
θα υπάρξουν πάντοτε δύο ή τρεις
γενναίοι να βλέπουνε τον κόσμο
χωρίς σκοπιμότητα

γήρας είναι η Ιστορία

και το φρούτο ανάμεσα στα δόντια νεότης

ένα μόνο χαμόγελο -εάν είναι από πηγή - νικά

και ο κήπος βλέπει

δίνει ώθηση άξαφνη

στα μισά της ψυχής να μας προφτάσει.

6.
Α μονάχα να 'ξερα
μιαν ελευθερία πραγματική
που να μπορώ να την υμνώ χωρίς

να φαίνομαι αφελής ή φαρισαίος

όπως ακριβώς ο αθώος
να μπορούσα να δω
πίσω απ' τον Τύραννο τον ουρανό
με αταραξία να συνεχίζεται ως

τ' αντίπερα βουνά
τις πίσω θάλασσες
μία διαφάνεια

που να διαπερνά τη γέννησή μου

μητέρα και πατέρα και βλοσυρούς προγόνους

οτοτοτοί
που 'λεγε κι ο γερο-Αισχύλος

ας τρομάξουμε μήπως και ξυπνήσει
μέσα μας η γαλήνη κι η ανάγκη της
απλώσει κάμπο - σχηματίσει επάνω στα νερά

νέα γη

ο κήπος βλέπει

τούφες τούφες μαργαρίτες

εύφλεκτες λευκές ιδέες

και πουλιά της θάλασσας

μία μεγαλόνησος
ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση
με σειρά τετραπλούς φοίνικες
αλλά καμία

ταραχή σαν ιστορία όπου τα γεγονότα σβήστηκαν
κι έμεινε στα επίπεδα των βασιλέων

μόνη
μία
Κόρη

γυαλιστερή σαν όστρακο
να κατεβαίνει φέρνοντας τον άνεμο
σ' ένα πανέρι.

7.
Ο κήπος βλέπει

πριν ακόμα γίνουν
αυτά που αισθάνομαι ν' αφήνουν μιαν ανεπαίσθητη γραμμή

όπως τις ώρες

του θανάτου ανάλαφρα τα όρη
απαλά τα χόρτα λείχοντας τα γιγαντιαία πόδια μου

η φθορά του χρόνου εντέλει θα στραφεί εναντίον του

είναι από μέντα κι από λόγια του Ιωάννου
η ποίηση
φυσάει

έτσι το νερό στη φούχτα
πίνετε προχωρείτε

συναντάτε το άλσος το περίφημο του Κολωνού

ακολουθείτε τον Οιδίποδα

δροσιά

γαλήνη

αηδόνια
ξάφνου ξημερώματα

ο πετεινός επάνω στους ανεμοδείχτες
είσ' εσύ μέσα στην εκκλησία
το τέμπλο υπέροχο με τις ροδιές

η Κόρη βηματίζοντας στο κύμα
ελαφρός πουνέντες
φυσάει

το χέρι σου αντιγράφει

τ' Ασύλληπτα.