Σ’ ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ

Τόσο σ’ έχω ονειρευτεί
μα τόσο σ’ έχω ονειρευτεί
που χάνεις και το πόσο πραγματική είσαι.
Νά ’ν’ άραγε καιρός ακόμα για να φτάσω
το σώμα      τούτο το ολοζώντανο
και να φιλήσω στο στόμα αυτό τη γέννηση
της φωνής      που τόσο αγαπάω;

Τόσο μα τόσο σ’ έχω ονειρευτεί
που τα χέρια μου εθισμένα τον ίσκιο σου να σφίγγουν
έρχονται και σταυρώνονται στο στήθος μου
χωρίς νά ’χουν διπλωθεί γύρω απ’ το κορμί σου, ίσως.
Και μπροστά στην απτή παρουσία αυτού που με στοιχειώνει
και με κυβερνά εδώ και μέρες εδώ και χρόνια τώρα
θα εγινόμουνα κι εγώ το δίχως άλλο ίσκιος.
Ω ζυγοί εσείς των αισθημάτων!

Τόσο μα τόσο σ’ έχω ονειρευτεί
που αναμφίβολα δεν μένει πια καιρός για να ξυπνήσω.
Κοιμάμαι ορθός, με το σώμα εκτεθειμένο
σ’      όλες της ζωής τις παρουσίες
και του έρωτα και τις δικές σου, και είσαι η μόνη
που σήμερα μετράει για μένα·     
θα μπορούσα πιο λίγο να σ’ αγγίξω το μέτωπό σου και τα χείλη
απ’ ό,τι τα πρώτα χείλη που τυχόν θα απαντούσα
και το πρώτο τυχόν μέτωπο.     

Τόσο μα τόσο σ’ έχω ονειρευτεί,
τόσο μα τόσο έχω περπατήσει, μιλήσει, κοιμηθεί
παρέα με      το φάντασμά σου
που ίσως δεν μου μένει πια –και παραταύτα– πάρεξ
νά ’μαι φάντασμα στων φαντασμάτων τη χορεία και
μάλλον ίσκιος εκατό φορές πιο πάνω από τον ίσκιο
που βαδίζει και     
θα περπατάει χαρούμενος στο δίσκο πάνω τον ηλιακό
όλης της ζωής σου.     



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.