Το νεκρό της
Σώμα φοράει το χαμόγελο της επίτευξης ,
Η ψευδαίσθηση μιας ελληνικής αναγκαιότητας
Ρέει στις πτυχές της τηβέννου της ,
Τα γυμνά της
Πόδια μοιάζουν να λένε :
Φτάσαμε ως εδώ , αρκεί .
Κάθε νεκρό παιδί κουλουριασμένο , λευκό ερπετό ,
Ένα σε κάθε μικρή
Κανατούλα του γάλακτος , τώρα άδεια .
Τα έχει διπλώσει
Ξανά στο σώμα της , όπως τα πέταλα
Ενός ρόδου που κλείνουν όταν ο κήπος
Πετρώνει και αρώματα αιμορραγούν
Από τους γλυκούς , βαθείς λαιμούς του νυχτολούλουδου .
Η σελήνη δεν έχει λόγο να θλίβεται ,
Ατενίζοντας επίμονα μέσα απ’ την οστέινη κουκούλα της .
Είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους πράγματα .
Οι σκοτεινιές της τριζοβολούν και έλκουν .
Μετάφραση : Κατερίνα Ηλιοπούλου
Ελένη Ηλιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου