Είναι εκείνες οι ξερολιθιές που αγναντεύουν τον κάμπο
Εκείνα τα χνάρια των βρύων στις όχθες στο ποτάμι
Το γερμένο κλαδί βερικοκιάς που κλώθει στα σύμπαντα
τον πόνο
Το μελισσόχορτο π’ αχνίζει στην πυρωμένη πέτρα
κι αψηφά την πρωινή δροσοστάλα
Σαν πνοή π’ ανεβαίνει το νιώθεις
αυτό το κάτι που σου φεύγει
την απειροελάχιστη στιγμή της ματιάς
στάλα δάκρυ που εξαερώθηκε
καμπάνας ήχος
Πόθος να συγκρατήσεις ..να κρατηθείς
κι όλο σου φεύγει
σαν μοιρολόι
σαν τελειωμός
νυχτερινό πέρασμα του φεγγαριού
προσκυνητής
στην άκρη των σπιτιών
τάμα στο εικονοστάσι καρδιά ασημωτή
Κι αναριγάς και ξαποσταίνεις ..
Κι εκείνο το ξύπνημα το επόμενο πρωινό
αεράκι στο κορμί σου
π’ ακουμπά και χάνεται
Τόσο μαρτυρά το ανάποδο του χρόνου
ένα τσαφ τσακμακόπετρας άναμμα
Χαμογέλιο που εξοστρακίστηκε για την Πάνω Γειτονιά
Λαμπυρίζει ο ουρανός το άβατο των αστεριών
και μένει το χέρι υψωμένο να δείχνει
να κάπου εκεί
λίγο πιο δεξιά
να κοίτα
εκεί
και κλείνοντας τα μάτια
ακουμπάς ελπίδα για στήριγμα…
2 σχόλια:
Μεγάλη τιμή για μένα να με φιλοξενήσεις στη σελίδα σου ..
Νιώθω τόσο μικρή ανάμεσα σε τόσο αξιόλογα ονόματα
Ενα ευχαριστώ θα είναι πάντα λίγο !!
Καλό απόγευμα Στρατή
Δέσποινα
Επειδή αυτή η σελίδα πάντα θα φέρει λάβαρο την υποκειμενικότητα μου, ως προς το τι θεωρώ εγώ καλή ποίηση, σου λέω απερίφραστα ότι το εν λόγω ποίημα σου στέκεται αντάξια πλάι σε όλα τα άλλα.
Καμάρωνε λοιπόν και μην γκρινιάζεις.
Και μετά από τούτο προσπάθησε!
Καλό βραδάκι εκεί που είσαι!
Δημοσίευση σχολίου