Ακρωτήριο Σούνιο

 

 

Σαν περάσουν τα χρόνια,
τί θα νιώθω διαβάζοντας αυτά τα ποιήματα
τα ερωτικά που τώρα σου γράφω;
Αναρωτιέμαι γιατί είναι γυμνή
η ιστορία της ζωής μου απέναντί μου,
σε τούτο το ξημέρωμα της οικειότητας,
όταν το φως είναι άμεσο και κόκκινο
και είμαι αυτός που είμαι
και οι λέξεις
διατηρούν τη ζέστα του κορμιού που τις λέει.

Θα είναι μνήμη και φλούδα του παρόντος μου
η μοναχά ταπείνωση, πληγή ανέγγιχτη.
Αλλα στο πέρασμα του χρόνου,
ὀταν πόνος και μαγεία θα εξαντληθούν μαζί μας,
θα ήθελα αυτοί οι στίχοι οι κατεστραμμένοι
να δίνουν την εντύπωση
και την γαλήνη απ' τα κλασικά ερείπια.
Και η λέξη πάντα, βυθισμένη στο χορτάρι,
να ξεμυτάει με το κορμί μισοσπασμένο,
ο έρωτας, σαν ένα διάζωμα φθαρμένο,
να διατηρεί αξιοπρέπεια κόντρα στο γαλάζιο του ουρανού
και στο κρύο μάρμαρο ενός αρχαίου πάθους
οι ρομαντικοί ταξιδιώτες να επιβεβαιώνουν
την αφιέρωση του ονόματός του,
με το που νιώθουν στην τόσο έυθραυστη τύχη του να ζεις,
τα μάτια που κατάφεραν να διασταυρωθούν
στην απέραντη μοναξιά του χρόνου.