Το παράθυρό μου
Δε βλέπει
Την πλατεία φωταγωγημένη
Τα γέλια του κόσμου
Κρεμασμένα στον πευκώνα
Τις πατημασιές της παρέας
Να στερεώνουν το σπίτι
Από την αυλόπορτα
Ως την δημοσιά.
Το δικό μου παράθυρο
Βλέπει
Ένα φουγάρο παλιό
Που καπνίζει
Σαπίζοντας της νύχτας
το άρρωστο πλεμόνι.
Τη λάμπα του δρόμου
Με το θρυμματισμένο μάτι.
Την πλάτη των περαστικών
Που αργοπόρησαν.
Όταν βραδιάζει
Καθένας μας
Καληνυχτίζει
Τα δικά του τοπία.
Από το βιβλίο της Λίλιαν Μπουράνη
«ερώματα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου