Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Είχε υπολογίσει σωστά.
Την κρέμασε ακριβώς απέναντι,
έτσι που μόλις σηκώνοντας το κεφάλι,
να βλέπει μπροστά του το κάδρο,
κρεμασμένος κι αυτός απέναντι, χωρίς καρφιά
κι άλλοτε πάλι μετέωρος στο κενό,
σαν τον καπνό μιας φωτιάς που σιγοκαίει.
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ
Μου 'λεγες πως οι τοίχοι έχουν αυτιά
κι εγώ χαιρόμουνα που κάποιος
θα μπορούσε να μ' ακούσει.
Από τότε έμαθα να κλείνομαι σπίτι νωρίς.
Ξεκρέμασα τα κάδρα
για να μην υπάρχουν εμπόδια
κι αφήνω τα λόγια ν' απλωθούν στις λευκές επιφάνειες
έτσι που όταν παίρνει να νυχτώνει
οι τοίχοι φωταγωγούν την αγρύπνια μου.
Τώρα μπορώ να σας το πω:
Τους πιο καλούς μου στίχους δεν τους έγραψα.
Πάνω σ' αυτούς εδώ τους τοίχους
τους έχω ακουμπήσει.
Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ
΄Ολα τελειώνουν λοιπόν.
Το ταξίδι που τη γνώρισε,
ο δίσκος με τ' αγαπημένο τραγούδι,
το μπουκάλι με το πιοτό της λησμονιάς.
Μόνο τούτο το ποίημα δε λέει να τελειώσει.
Κρύβεται μέσα του πεισματικά,
σα μια θλίψη που πέτρωσε,
σαν όνειρο που φοβήθηκε το φως.
Θυμωμένος έκανε να σκίσει το χαρτί.
Μετανοιώνοντας το κράτησε,
σαν απόδειξη για κάτι που έμεινε μέσα του
και που δε θα τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου